راه‌حلی برای به تاخیر انداختن نزدیک‌بینی در کودکان
یک مطالعه که به مدت سه سال روی کودکان در مدرسه‌ای در چین انجام شده بود نشان داد افزودن فعالیتهای خارج از کلاس به برنامه‌های کودکان منجر به کاهش میزان نزدیک‌بینی می‌شود. در بیماری نزدیک‌بینی، شخص اشیای نزدیک را با وضوحی بسیار بیشتر از اجسام دور می‌بیند.
نزدیک‌بینی (Myopia) در میان افراد جوان در مناطق شرق و جنوب شرقی آسیا به سطحی رسیده است که تقریبا می‌توان آن را نوعی بیماری همه‌گیر به شمار آورد. در این مناطق 80 تا 90 درصد دانش‌آموزان دبیرستانی نزدیک‌بین هستند. این بیماری به تدریج و با نرخ رشد کمتر، در اروپا نیز رو به افزایش است. در حال حاضر هیچ روش موثری برای پیشگیری از نزدیک‌بینی وجود ندارد. با این حال، مطالعات اخیر برای جلوگیری از گسترش این بیماری، پیشنهاد کرده‌اند کودکان زمان بیشتری را در خارج از منزل یا کلاس صرف کنند.
پژوهشگران به منظور این مطالعه، کودکان مقطع ابتدایی از 12 دبستان در چین را مورد بررسی قرار داده و شش مدرسه – با حدود 951 دانش‌آموز – به عنوان گروه کنترل و شش مدرسه با همان تعداد دانش‌آموز به عنوان داوطلب آزمایش در نظر گرفته شدند. هر روز 40 دقیقه وقت اضافی برای فعالیت خارج از کلاس به این داوطلبان داده شد و پژوهشگران پدر و مادرها را تشویق کردند تا با کودکان خود در این دقایق اضافی به ویژه در تعصیلات آخر هفته همراهی کنند. گروه دیگر که به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شده بود، به فعالیتهای عادی خود ادامه دادند. متوسط سن کودکان 6 سال بود.
طی سه سال، میزان ابتلا به نزدیک‌بینی در گروه تحت آزمایش حدود 30.4 درصد( 259 نفر از 853 نفر) و در گروه کنترل 39.5 درصد( 287 مورد از 726 نفر شرکت کننده) مشاهده شد.
این میزان به طور قابل توجهی در گروه تحت آزمایش کمتر بود.
این مطالعات یک کاهش نسبی 23 درصدی در نرخ رشد نزدیک‌بینی طی سه سال نشان داد که کمتر از مقدار پیش‌بینی شده پژوهشگران بود.
با این حال این آمار به دست آمده از نظر آزمایشهای بالینی اهمیت زیادی دارد. چرا که کودکان که در مراحل اولیه نزدیک‌بینی هستند به راحتی در معرض خطر ابتلا به نزدیک‌بینی پاتولوژیک و پیشرفته قرار می‌گیرند.
بر اساس این مطالعه، تاخیر در آغاز شدن بیماری نزدیک‌بینی می‌تواند مزایایی برای سلامتی چشم داشته باشد که در این راستا به مطالعات بیشتری به منظور ارزیابی و تعمیم یافته‌های این مطالعه نیاز است.
این پژوهش در JAMA منتشر شده است.
No tags for this post.
