ساخت واکسن mRNA جدید برای مقابله با آنفولانزا
به گزارش سیناپرس همدان، یک تیم بین المللی از محققان از فناوری mRNA برای ساخت واکسن آنفولانزا استفاده کرده اند که چهار پروتئین را هدف قرار می دهد که تمایل به تغییر کمی در سویه های ویروسی دارند. این گروه در مقاله خود که در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است، رویکرد خود را برای توسعه نوع جدیدی از واکسن آنفولانزا و اینکه چقدر خوب روی موش‌های آزمایش شده کار کرده است، توضیح می‌دهند.
از آنجایی که دو نوع اصلی آنفولانزا، A و B، خیلی سریع با واکسن‌های سالانه سازگار می‌شوند و در مقابل آن ها مقاومت نشان می دهند، هر سال باید واکسن‌های جدیدی ساخته شوند. این رویکرد نه تنها پرهزینه است، بلکه می‌تواند بسیار پرهزینه باشد، جامعه پزشکی گاهی با گونه‌ای غافلگیرکننده مواجه می‌شود که واکسن تازه ایجاد شده آنها نمی‌تواند با آن مقابله کند. به همین دلیل، محققان پزشکی به دنبال جایگزین بهتری هستند.
در این تلاش جدید، محققان درس‌هایی را که از این همه‌گیری آموخته‌اند، مورد توجه قرار دادند. دو واکسن اصلی که برای محافظت از مردم در برابر COVID-19 ساخته شده‌اند، مبتنی بر فناوری RNA پیامرسان (mRNA) هستند که در آن تکه‌هایی از کد ژنتیکی تجویز می‌شود و سیستم ایمنی را وادار می‌کند تا پروتئین‌هایی تولید کند که ویروس SARS-CoV-2 را در صورت ظاهر شدن هدف قرار دهد.
برای ساخت نوع مشابهی از این واکسن ها برای آنفولانزا، محققان از چند بیت، کد ژنتیکی استفاده کردند تا بدن را وادار به تولید آنتی ژن برای پروتئین ماتریکس 2، بخش ساقه هماگلوتینین، نوکلئوپروتئین و نورآمینیداز کنند.
این تیم سپس واکسن خود را روی موش هایی آزمایش کردند که هیچ یک از آنها تا به حال به ویروس آنفلوانزا مبتلا نشده بودند. در مجموع، به 20 موش ترکیبی از واکسن جدید تزریق شد. به عنوان مثال، به برخی از آنها واکسن فقط برای دو بخش mRNA تزریق شد، در حالی که برخی دیگر هر چهار بخش را دریافت کردند. آنها همچنین به برخی از موش ها بیش از یک بار تزریق کردند.
آزمایش خون نشان داد که همه موش‌ها درجاتی از افزایش تولید آنتی‌بادی را ایجاد کردند، اما فقط موش‌هایی که واکسن چهار ظرفیتی را دریافت کردند کاملاً محافظت شدند، اگرچه یک استثنا وجود داشت: موش‌هایی که واکسن تک ظرفیتی فقط با نوکلئوپروتئین دریافت کردند. محققان همچنین دریافتند که برخی از ترکیبات منجر به افزایش تولید سلول های T سیتوتوکسیک می شود که تحقیقات قبلی نشان داده است که نقش مهمی در مبارزه با عفونت آنفولانزا در موش و انسان دارد.
این مقاله در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد.
منبع: medicalxpress
مترجم: کیانوش کرمی
