انسان تا دویست سال آینده به یک گونهٔ میان‌سیاره‌ای تبدیل خواهد شد
یک مطالعه جدید ادعا می‌کند که یا فناوری‌ای را توسعه می‌دهیم تا با خیال راحت انرژی مورد نیاز برای فرار از سیاره خود را مهار کنیم، یا خود را در یک فاجعه بزرگ به کشتن خواهیم داد.
اما این مقاله استدلال می‌کند که اگر بتوانیم به اولی دست یابیم و از دومی اجتناب کنیم، ممکن است تا ۲۰۰ سال آینده به یک گونهٔ واقعاً میان‌سیاره‌ای تبدیل شویم.
به گزارش ایتنا و به نقل از لایوساینس، جاناتان جیانگ (سرپرست این گروه پژوهشی از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا) می‌گوید: «زمین یک نقطه کوچک است که تاریکی دور تا دور آن را گرفته است. درک فعلی ما از فیزیک می‌گوید که روی این سنگ کوچک با منابع محدود به دام افتاده‌ایم».
برای اینکه سیاره‌مان را برای همیشه ترک کنیم، باید استفاده از انرژی هسته‌ای و انرژی‌های تجدیدپذیر را به شدت افزایش دهیم و در عین حال از این منابع انرژی در برابر استفاده‌های مخرب محافظت کنیم.
در سال ۱۹۶۴، نیکلای کارداشف (ستاره‌شناس شوروی)، طرحی برای اندازه‌گیری پیشنهاد کرد تا توانایی تکنولوژیکی یک گونه هوشمند را برآورد کند. همه چیز به انرژی بستگی دارد و اینکه یک گونه چه مقدار از آن انرژی را می‌تواند برای اهداف خود استفاده کند.
به عنوان مثال، تمدن کارداشف نوع یک، می‌تواند از تمام انرژی موجود در سیارهٔ زادگاه گونه، از جمله تمام منابع انرژی در زمین (مانند سوخت‌های فسیلی و موادی که می‌توانند برای شکافت هسته‌ای استفاده شوند) استفاده کند. برای زمین، این میزان چیزی در حدود ۱۰ به توان ۱۶ وات است.
تمدن‌های نوع دو، ۱۰ برابر بیشتر انرژی مصرف می‌کنند و می‌توانند از کل انرژی خروجی یک ستاره بهره‌برداری کنند. تمدن‌های نوع سه می‌توانند حتی فراتر رفته و بیشتر انرژی را در کل کهکشان را مصرف کنند.
لازم به گفتن نیست که نوع انسان بسیار کمتر از آستانه نوع یک است؛ اما مصرف انرژی ما هر سال که می‌گذرد افزایش می‌یابد. افراد از سرانه برق بیشتری استفاده می‌کنند و این کار هزینه در پی دارد؛ یعنی تهدید زیست‌کرهٔ ما در اثر انتشار کربن و آلاینده‌ها و نیز خطر ناشی از توانایی استفاده از ابزارهای قدرتمند ذخیره و تحویل انرژی برای مقاصد مخرب؛ اهدافی مانند بمب‌های هسته‌ای.
خطر ناشی از افزایش مصرف انرژی نشان می‌دهد که دانشمندان هیچ مدرکی از تمدن‌های پیشرفته بیگانه پیدا نکرده‌اند. اگر زمین خیلی خاص نیست و توسعه حیات و هوش آنقدرها هم منحصر به فرد نیست، پس کهکشان باید مملو از موجودات هوشمند باشد.
مطمئناً، از نظر نجومی مدت زیادی است که ما در این حوالی نبوده‌ایم؛ اما کهکشان راه شیری میلیاردها سال قدمت دارد. مطمئناً تا به حال کسی، جایی باید به مرحله نوع سه رسیده باشد و به طور جدی شروع به کاوش در کهکشان کرده باشد.
اما تا آنجا که می‌دانیم، ما تنها هستیم. به نظر می‌رسد زندگی، و به ویژه زندگی هوشمند، بسیار نادر است. بنابراین شاید مجموعه‌ای از فرآیندها زندگی هوشمند را قبل از اینکه تمدن به مراحل بالاتر توسعه برسد، از صحنه حذف می‌کند. بسیاری از این به اصطلاح «فیلترهای بزرگ»، اشکال مختلف خودتخریبی گونه‌ها هستند.
این مطالعه فرض می‌کند استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و هسته‌ای سالانه ۲٫۵ درصد رشد داشته باشد و بدین‌ترتیب توانست نشان دهد که در ۲۰ تا ۳۰ سال آینده، این اشکال استفاده از انرژی به طور پیوسته جایگزین سوخت‌های فسیلی خواهند شد.
این گروه پژوهشی دریافته است که منابع انرژی هسته‌ای و تجدیدپذیر این قابلیت را دارند که بدون اعمال فشار بیشتر بر زیست کره، به رشد تولید ادامه دهند و اگر به میزان مصرف فعلی ادامه دهیم، در سال ۲۳۷۱ میلادی، به وضعیت نوع یک خواهیم رسید.
جیانگ تصدیق می‌کند که محاسبات شامل فرضیات زیادی بوده و عدم قطعیت در برآورد احتمالاً حدود ۱۰۰ سال است. محاسبات باید فرض می‌کردند که ما راه‌های ایمن برای مدیریت زباله‌های هسته‌ای را شناسایی می‌کنیم، و افزایش توانایی برای مهار انرژی منجر به بروز فاجعه نمی‌شود.
با این حال، اگر بتوانیم این مسیر را حفظ کنیم، می‌توانیم زمینه را برای محافظت از گونه‌های خود برای نسل‌های آینده در چندصد سال آینده فراهم کنیم.
منبع: ایتنا
