روز رستاخیز نزدیک است
به گزارش سیناپرس، تصور کنید روزی فرابرسد که یکی از محصولات پرفروش داروخانه‌ها کپسول‌های قابل حمل اکسیژن باشد و انسان‌ها مجبور شوند به محض اتمام هوای داخل کپسول یکی دیگر را جایگزین آن کنند؛ آن هم تنها برای اینکه بتوانند مانند امروز من و شما نفس بکشند. این نسل از انسان ها نه مشکل ریوی دارند و نه جهشی در فرایند سیستم تنفسی آن‌ها به وجود آمده است. در واقع تنها مشکل آن‌ها این است که هوایی برای تنفس ندارند.
اما خبر خوش یا بد اینکه انسان هیچگاه به مرحله‌ای نمی‌رسد که هوایی برای تنفس برایش باقی نمانده باشد چون تا پیش از آنکه میزان اکسیژن به این حد کاهش یابد تقریبا همه چیز نابود شده است. حال با فرض اینکه انسان به طور کامل، اتمسفر زمین را نابود نکند؛ این جو آبی زمین باید برای میلیون‌ها سال مهمان‌نواز ما باشد، اما این پذیرایی از ما همیشگی نیست.
ما به نسخه دیگری از زهره تبدیل خواهیم شد
مجله علمی نیوساینتیست در این باره نوشته است؛ به محض اینکه هسته خورشید منقبض شود به آرامی درخشان‌تر و البته گرمتر خواهد شد. طی یک میلیارد سال بعد تنها ده درصد روشن‌تر از الان خواهد بود اما به میزان غیرقابل تحملی زمین را گرم می‌کند. به گزارش سیناپرس، پس از آن، آب‌های درحال تبخیر از سطح اقیانوس‌ها، با ورود بیش از اندازه‌شان به اتمسفر، تاثیر گازهای گلخانه ای را شدیدتر و بیشتر می‌کنند؛ در این شرایط اتمسفر زمین این ظرفیت را دارد که طی مرور زمان، این سیاره را به نسخه‌ای دیگری از سیاره زهره تبدیل کند.
این تغییر و تحولات ممکن است مقداری زمان بر باشد و به آرامی اتفاق بیفتد؛ یعنی امکان دارد در وهله اول تنها با اتمسفری آغشته به ابر که به طور فزاینده در حال گرم شدن است رو به رو شویم که قادر است طی مدت زمانی، مکان مناسبی برای محافظت از زندگی میکروبی باشد. در این شرایط و با گرمتر شدن جو، میزان ظرفیت آن برای ذخیره آب بیشتر می‌شود و آب به داخل آن نفوذ می‌کند.
اکنون این آب باد آورده توسط اشعه ماورابنفش، به اتم های اکسیژن و هیدروژن تجزیه می‌شود؛ اینجاست که اکسیژن فرصت را برای ترک زمین مناسب می بیند و آن را ترک می کند. در این زمان شاید هنوز موجودات فضایی با نگاه کردن به زمین تصور کنند این سیاره هنوز قابل سکونت است، درحالیکه هیدروژن هم به قدر کافی سبک شده است که به فضا برود و مایی که احتمالا وجود نخواهیم داشت را تنها بگذارد. بنابراین به تدریج آب هم از بین خواهد رفت.
یا شاید هم شبیه تیتان شویم
در صورت ادامه این فرآیند، طی دو یا سه میلیارد سال بعد اقیانوس ها خالی خواهند شد. بدون آب اقیانوس ها که باعث نرم شدن صفحات تکتونیکی زمین می شوند، کربن دفن شده به صورت فوران های آتشفشانی، از زمین به هوا منتشر می شود در نهایت ما شبیه تیتان قمر سیاره زحل خواهیم شد.
تمامی این اتفاقات زمانی رخ می‌د هد که انسان دخالتی در میزان ترکیبات جو نداشته باشد و تنها با گرم تر شدن خورشید، چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد. درواقع باید گفت زودتر از آنچه که خورشید در این باره دست به کار شود، انسان ها با افزایش بیش از اندازه انتشار سی اف سی در جو باعث گرمتر شدن آن و کاهش هوای قابل تنفس خواهند شد.به گزارش سیناپرس، دی اکسیدکربن نماینده خوبی برای سی اف سی‌هاست که در اثر زیاد شدنش در جو گرمای زمین را به دام می اندازد. انسان‌ها طی 150 سال گذشته به اندازه کافی دی اکسیدکربن در جو منتشر کرده اند که میزان آن نسبت به هزارسال گذشته بسیار بالاتر باشد.
با این میزان انتشار کربن جهان دیگر هوای قابل تنفس ندارد
سرگئی پتروسکی، استاد ریاضی کاربردی دانشگاه لستر در انگلستان معتقد است؛ افزایش کنترل نشده دمای جهانی می‌تواند به میزان چشمگیری اکسیژن قابل تنفس موجود در جو سیاره را کاهش دهد و زندگی را در زمینی که ما آن را می شناسیم تهدید کند.
پتروسکی در مدل رایانه‌ای خود به فیتو پلانگتون ها در اقیانوس ها اشاره کرد. در واقع این گیاهان میکروسکپی دریایی مسئول تولید دو سوم اکسیژن جهان هستند. در بررسی توانایی فوتوسنتز کردن فیتو پلانگتون ها در دماهای مختلف، پتروسکی به یافته نگران‌کننده ای دست یافت؛ اینکه در یک دمای خاص این موجودات به سادگی تولید اکسیژن را متوقف می کنند.
این دانشمند می گوید؛ روز رستاخیز زمانی فرا می‌رسد که ما اجازه دهیم اقیانوس های جهان شش درجه سانتی گراد گرم تر از شرایط عادی شوند. اغلب اقلیم شناسان هشدار داده اند که برای جلوگیری از فاجعه بارترین آثار تغییرات اقلیمی باید افزایش دمای جهان پیش از آنکه بیشتر دو درجه بالا رود متوقف شود این هدفی است که از سوی متحدان توافقنامه پاریس هم ذکر شده است.
اما تحقیقات نشان می دهند که جلوگیری از افزایش دما تا زیر دو درجه تا حد زیادی بعید است. مگر آنکه انتشار گازهای گلخانه ای به طور کامل کاهش یابد. در نهایت قانونگذاران هنگام تدوین سیاست های زیست محیطی، باید این فاجعه را کاملاً در ذهن داشته باشند. چراکه ممکن است در آینده‌ای نزدیک تمام زندگی روی زمین به این سیاست‌ها بستگی داشته باشد.
گزارش : مهتاب دمیرچی
