ایمپلنت مادون قرمز به کشتن سرطان مغز کمک می کند
به گزارش سیناپرس، به گفته پژوهشگران دانشگاه استنفورد هنگامی که این دستگاه بی سیم بین پوست و جمجمه کاشته می شود، دستگاه فعال شده و از راه دور نانوذرات طلا را گرم می کند تا سرطان را از درون بکشد.
گلیوبلاستوما یک نوع سرطان تهاجمی با تنها ۵ درصد بقا در پنج سال است و معمولاً با برداشتن تومور از طریق جراحی و به دنبال آن پرتودرمانی یا شیمی درمانی برای پاک کردن سلول‌های باقی مانده درمان می شود. متأسفانه، سرطان اغلب به شکلی باز می گردد که به آن درمان‌ها مقاوم است.
اما در یک مطالعه جدید، دانشمندان در استنفورد روشی کمتر تهاجمی برای درمان تومورهای مغزی ابداع کردند که در آزمایش های اولیه روی موش، زمان بقا را به میزان قابل توجهی افزایش داد. تنها چیزی که طول کشید ۱۵ دقیقه درمان در روز به مدت ۱۵ روز بود، حتی در حالی که موش ها فقط کارهای معمول خود را انجام می دادند.
این تکنیک روی یک درمان نوظهور برای انواع مختلف سرطان کار می کند که شامل تزریق نانوذرات به تومور و سپس تحریک آنها برای گرم شدن است. محرک‌ها می توانند به شکل میدان الکترومغناطیسی، ماورای صوت یا نور باشند و از آنجایی که سلول های سرطانی نسبت به سلول های سالم به گرما حساس تر هستند، این امر می تواند با کمترین آسیب به بافت اطراف آنها را از بین ببرد.
دستگاه جدید استنفورد به گونه ای طراحی شده است که بین پوست و جمجمه کاشته می شود و هنگام روشن شدن، نور مادون قرمز ساطع می کند. نانوذرات ستاره ای شکل ساخته شده از طلا از طریق یک سوراخ کوچک در جمجمه به تومور مغزی تزریق می شوند و نور مادون قرمز دستگاه آنها را تا ۵ درجه سانتی گراد گرم می کند. به گفته پژوهشگران پس از چند مرحله از انجان این روش درمان، سلول های سرطانی با موفقیت از بین رفتند.
این تیم تحقیقاتی می گوید که تنظیم قدرت انرژی مادون قرمز و همچنین طول موج های نور می تواند به آنها اجازه دهد تا تومورهایی با اندازه های مختلف و در مکان های مختلف در مغز را هدف قرار دهند.
در آزمایش هایی که روی موش‌ها انجام شد، مشخص شد که این درمان سلول‌های سرطانی مغز را کاهش می دهد و به طور قابل توجهی طول عمر حیوانات را افزایش می دهد. هنگامی که شیمی درمانی به این ترکیب اضافه شد، به طور متوسط موش ها تا سه برابر بیشتر از زمان بقای موش های درمان نشده، زنده ماندند.
به گزارش سیناپرس، شرح کامل این مطالعات و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصیNature Nanotechnology منتشر شده است.
مترجم: فاطمه امینی
