ابداع داربست مبتنی بر هیدروژل برای مهندسی بافت ماهیچه اسکلتی

از دست دادن شدید ماهیچه های اسکلتی قابلیت بازسازی طبیعی بدن را دچار مشکل می کند و به ناتوانی دائمی و ایجاد بار اقتصادی قابل توجهی منجر می شود.

در حال حاضر روش های جراحی فعلی به فرایند ضعیف بهبودی، جراحت های ثانویه در محلی که بافت اهدایی از آنجا برداشت شده و همچنین احیای ناقص عملکرد عضلانی منجر می شود.

از سوی دیگر بیشتر استراتژی های مهندسی و احیای بافت نمی توانند محیط مکانیکی و بیولوژیکی مناسبی را برای نفوذ سلولی، تکثیر و تمایز میوژنیک فراهم کنند.

در همین راستا گروهی از محققان با همکاری محمد مهدی سمندری، لاله عباسی، آزاده مصطفوی و علی تمایل در پژوهشی یک داربست عضله اسکلتی نانومهندسی مبتنی بر هیدروژل ژلاتین متاکریلات (GelMA) را ابداع کردند که برای تکثیر و تمایز پیش سازهای عضلانی بهینه شده است.

داربست مذکور در آزمایش ها توانست آزادسازی فاکتور رشد یک (IGF-1، که مشابه انسولین است)را با استفاده از برهم کنش های الکترواستاتیک نانورس های LAPONITE یا (NCs) کنترل کند .IGF-1 نیز یک فاکتور رشد میوژنیک مهم به حساب می آید.

سطوح فیزیولوژیکی مرتبط با IGF-1 در طی یک رهاسازی کنترل شده در دو هفته حفظ شد. NC نیز توانست ۵۰ درصد از IGF-1 آزاد شده را در هیدروژل حفظ کند.

همین امر تکثیر و تمایز سلولی را در مقایسه با هیدروژل هایی که در گروه کنترل استفاده شده بود به میزان قابل توجهی بهبود بخشید.

داربست نانویی مذکور یک گزینه مناسب برای درمان آسیب های عضلانی شدید است.

No tags for this post.