کربن آبی چیست و چرا اهمیت دارد؟
به گزارش سیناپرس، "کربن آبی" اصطلاحی است که برای کربن جذب شده توسط اقیانوس ها و اکوسیستم های ساحلی جهان استفاده می شود. جنگل های حرا، باتلاق های جزر و مدی و بسترهای علف دریایی، اصلی ترین مناطق ساحلی دارای پوشش گیاهی هستند که مقادیر زیادی از کربن آبی را ذخیره می کنند.
محققان انجمن علوم خاک آمریکا (SSSA) به بررسی نقش کربن آبی به عنوان یک ابزار مهم در کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی، پرداخته اند.
به گفته محققان، کربن بین جو، اقیانوس ها و سطح زمین به اشکال مختلف مبادله می شود که به آن چرخه کربن می گویند.
دی اکسید کربن (CO2) موجود در جو توسط گیاهان برای متابولیسم آنها استفاده می شود. سپس گیاهان، کربن را در اشکال مختلف کربوهیدرات ها و پروتئین ها ذخیره می کنند و هنگامی که تجزیه می شوند، کربن دوباره به جو آزاد شده و یک چرخه کربن ایجاد می کند.
به گزارش سیناپرس،جنگل های زمینی از دیرباز به دلیل نقششان در چرخه کربن شناخته شده اند. اکوسیستم های کربن آبی با وجود گستردگی جهانی کوچکشان، در مقایسه با جنگل های مرتفع، مقادیر بسیار بیشتری از کربن را در واحد سطح ذخیره می کنند!
اکوسیستم های کربن آبی، در ذخیره سازی کربن، بسیار کارآمد هستند. آنها کربن را در زیست توده زنده خود (ساقه، برگ و شاخه) جذب و ذخیره می کنند و این باعث می شود تا اکوسیستم های ساحلی در ذخیره سازی کربن کارآمدتر از همتایان زمینی شان باشند.
در جنگل های زمینی، بستر گیاهی روی زمین در معرض هوا قرار می گیرد و مانند بستر گیاهی معمولی تجزیه می شود. با این حال در اقیانوس ها و اکوسیستم های ساحلی، خاک اغلب همیشه زیر آب است؛ یا در معرض رطوبت مداوم جزر و مدی است. این خاک ها کمبود اکسیژن دارند که برای تجزیه بستر گیاه لازم است.
بنابراین، بستر گیاهان در اکوسیستم های کربن آبی، به سرعت همتایان زمینی خود تجزیه نمی شود. بدون اکسیژن، میکروارگانیسم های خاک که مسئول تجزیه مواد آلی هستند، قادر به کارکرد موثر نیستند. این به کربن اجازه می دهد تا در مدت زمان طولانی تری در خاک انباشته و ذخیره شود.
اکوسیستم های کربن آبی، علاوه بر نقش ارزشمندشان در چرخه جهانی کربن، میزان بالایی از خدمات اکوسیستمی اضافی از جمله محافظت در برابر سیل و طوفان و همچنین فیلتر کردن آلاینده ها و رسوبات، ارائه می دهند.
آنها یک زیستگاه ضروری هستند که از تنوع زیستی و شیلات حمایت می کنند؛ با این وجود، از جمله اکوسیستم های در معرض خطر در جهان هستند.
یک سوم مناطق جنگلی حرا، باتلاق های جزر و مدی و علف های دریایی طی چند دهه گذشته به دلیل لایروبی، توسعه و آلودگی از بین رفته است. علاوه بر این، تغییرات اقلیمی و افزایش سطح دریاها می تواند باعث سیل و فرسایش باتلاق های جزر و مدی و جنگل های حرا شود.
هنگامی که این اکوسیستم ها آسیب می بینند یا فرسایش می یابند، کربنی که زمانی ذخیره شده بود دوباره به چرخه کربن، آزاد و به عنوان CO2 وارد جو شود. به همین دلیل، بازسازی و محافظت از این اکوسیستم ها، به منظور ذخیره کربن آبی، بسیار مهم است.
ترجمه: سنا دلفیه
No tags for this post.
