ورزش در جوانی از پارکینسون در پیری جلوگیری می کند
به گزارش سیناپرس، کاهش خطر پارکینسون در اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا به دلیل تولید مقدار زیادی آیریزین است که مولکولی است که در طول تمرینات استقامتی در خون ترشح می شود.
نتایج تحقیقات نشان داده است که ایریزین هورمون ضد چاقی است که بافت چربی و قند خون را تنظیم کرده و بیشترین نقش را در کاهش احتمال ابتلا به اختلالات عصبی مزمن دارد.
به گفته پژوهشگران، ایریزین به جلوگیری از تشکیل توده در بدن کمک کرده و می تواند در حین ورزش های هوازی مانند پیاده روی، دوچرخه سواری و دویدن تولید شود. با این حال، گفته می شود که تمرینات مقاومتی و تناوبی با شدت بالا فعالیت هایی هستند که بیشترین میزان ایریزین را تولید می کنند.
دکتر کاترین فلچر (Katherine Fletcher) مدیر تحقیقات پارکینسون در بریتانیا در این باره گفت: نتایج این مطالعه قابل توجه است زیرا، اگرچه می دانیم که فعالیت بدنی و ورزش برای افراد مبتلا به پارکینسون مفید هستند، اما پیشتر مشخص نبود که چگونه این امر بر سلول ها و فرآیندهای موجود در بدن تأثیر می گذارد. این مطالعه نشان می دهد که چگونه هورمونی که در حین ورزش تولید می شود برای محافظت از سلول های حیاتی مغز در برابر مرگ در پارکینسون عمل می کند.
در ادامه محققان توضیح می دهند که به غیر از تمرینات تناوبی با شدت بالا با روش های زیر نیز می توان سطح آیریزین را افزایش داد.
این روش ها عبارتند از:
• رژیم غذایی پرچرب،
• ورزش و تحرک بدنی،
• تغییر دمای شدید (سونا)،
• تشدید تولید هورمون هایی مانند لپتین و هورمون رشد،
• استفاده از مکمل هایی مانند CoQ10 و ریحان مقدس و
• استفاده از داروهایی مانند متفورمین.
پژوهشگران بر این باورند: پارکینسون وضعیتی است که بر مغز تأثیر گذاشته و با بدتر شدن تدریجی علائم حرکتی شناخته می شود و منجر به مشکلاتی مانند لرزش و سفتی عضلات شده که با گذشت زمان وخیم تر می شود.
به گفته دکتر فلچر سایر علائم اولیه پارکینسون عبارتند از لرزش، کند شدن حرکات، سفتی ماهیچه ها، اختلال در وضعیت و تعادل، از دست دادن حرکات خودکار، تغییر در گفتار و تغییر در نوشتن.
به گزارش سیناپرس، اگرچه امروزه درمان هایی مانند داروها و گفتار درمانی می توانند به کاهش علائم پارکینسون کمک کنند، اما در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای این بیماری در دسترس نیست. گفته می شود که در سال ۲۰۲۰ حدود ۱۴۵ هزار نفر در بریتانیا با پارکینسون زندگی می کردند که پیش بینی می شود این رقم تا سال ۲۰۳۰ به ۱۷۲ هزار نفر افزایش یابد.
شرح کامل این مطالعات و یافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی PNAS منتشر شده است.
مترجم: کاظم فلاحی پناه
