امپراتوری مایاها به دلیل خشکسالی فرو ریخت
به گزارش سیناپرس، شواهد باستان شناسی نشان می دهد امپراتوری مایاها در اواخر حیات خود دچار مشکلاتی سریع و پی در پی شده و به ناگهان متلاشی شد. شهر مایاپان پایتخت امپراتوری مایا در شبه جزیره یوکاتان در قرن سیزدهم و چهاردهم پس از میلاد بود که شواهد این آسیثب و فروپاشی در آن به خوبی دیده می شود. این یافته ها از تأثیر آب و هوا بر ثبات اجتماعی انسان در عصر باستان پشتیبانی می کند.
به گفته محققان، در امپراتوری های باستانی آمریکای مرکزی و جنوبی، تأثیر سطوح بارندگی بر تولید غذا ممکن است با مهاجرت انسان، کاهش جمعیت، جنگ و تغییر در قدرت سیاسی همسو باشد. با این حال، شرایط فوق ممکن است به نمونه هایی از انعطاف پذیری، دگرگونی و پایداری در مواجهه با فشارهای آب و هوایی نیز منجر شده باشد.
پایتخت سیاسی مایاها یعنی شهر مایاپان که از سال ۱۲۰۰ تا ۱۴۵۰ پس از میلاد وجود داشت، به ویژه برای بررسی تأثیر آب و هوا بر درگیری های داخلی مناسب است زیرا سوابق این شهر در گزارش‌های مستند دوره استعمار اسپانیایی ها نیز وجود دارد.
طی این مطالعات جدید، داگلاس کنت و همکارانش اسناد تاریخی را برای سوابق خشونت مورد مطالعه قرار داده و بقایای انسانی را از مایاپان برای نشانه هایی از آسیب های تروماتیک بررسی کردند. در ادامه، نویسندگان این موارد را با شاخص های شرایط خشکسالی مقایسه کردند.
آن ها دریافتند که افزایش بارندگی با افزایش جمعیت در مایاپان مرتبط است، اما کاهش بارندگی به طور مستقیم با درگیری همراه است. نویسندگان پیشنهاد می کنند که خشکسالی طولانی بین سال های ۱۴۰۰ تا ۱۴۵۰ پس از میلاد، تنش های اجتماعی موجود را تشدید کرده و در نهایت به متروک شدن شهر منجر شد.
به گزارش سیناپرس، نویسندگان استدلال می‌کنند که با فروپاشی مایاپان، ساکنان آن به شهرهای کوچک تر دیگر مهاجرت کردند و این سازگاری ها انعطاف پذیری در مقیاس منطقه ای را فراهم کردند و به این ترتیب ساختارهای سیاسی و اقتصادی مایا تا قرن شانزدهم پس از میلاد دوام آورد.
باستان شناسان نتیجه می گیرند؛ واکنش های انسان به خشکسالی در شبه جزیره یوکاتان پیچیده است و به عنوان نمونه مهمی در بررسی تغییرات آب و هوایی آینده به شمار می رود. بر این اساس می توان مدعی شد تغییرات اقلیمی و خشکسالی تاثیر مهمی بر فروپاشی حکومت ها دارد.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.
مترجم: احسان محمدحسینی
