مرگ سیاه از کجا سرچشمه گرفت؟
به گزارش سیناپرس، نتایج یک تجزیه و تحلیل انجام شده روی DNA هفت نفر از کسانی که در قرن چهاردهم میلادی به واسطه ابتلا به بیماری طاعون درگذشته بودند، نشان می دهد که این بیماری که به مرگ سیاه معروف شد، احتمالا از مرکز منطقه اوراسیا منشا گرفته باشد.
طاعون یا مرگ سیاه که توسط یک باکتری به نام «یرسینیا پتیس» ایجاد می‌شود، بین سال‌های 1346 و 1353 میلادی سراسر منطقه اوراسیا را درنوردید و تخمین زده می‌شود که به قیمت جان 60 درصد از جمعیت منطقه تمام شد.
پیشتر، علیرغم تحقیقات گسترده با استفاده از سوابق تاریخی، DNA باستانی و ژنومیک مدرن، منشأ جغرافیایی مرگ سیاه مانده بود، اگرچه منشاء های بالقوه پیشنهادی برای آن از اوراسیای غربی تا شرق آسیا را شامل می‌شد.
اکنون در پژوهشی جدید که با هدایت دانشگاه ابرهارد کارلز توبینگن آلمان انجام شده است، محققان دریاچه ایسیک-کول در قرقیزستان امروزی را به عنوان منشاء بالقوه همه گیری مرگ سیاه در قرن چهاردهم میلادی شناسایی کرده اند.
به گفته آن ها، شواهد باستان‌شناسی از گورستان‌های نزدیک کارا جیگاچ و بورانا، واقع در دره چو، تعداد زیادی از تدفین‌ها را بین سال‌های 1338 و 1339 نشان می دهند و تعدادی از سنگ قبرها علت مرگ را، طاعون ذکر کرده اند.
به گزارش سیناپرس، محققان در این پژوهش، داده‌های بایگانی باقی‌مانده در مورد کاوش‌ها را ترجمه و تجزیه و تحلیل کردند و آن را با تجزیه و تحلیل DNA باستانی هفت فرد مدفون در این مکان‌ها ترکیب کردند. آن ها ردپایی از باکتری طاعون را در سه نمونه DNA پیدا کردند و نشان دادند که این باکتری در رویداد همه گیر فوق نقش داشته است.
این محققان می گویند: ژنوم باکتری یرسینیا پتیس، یک سویه واحد را نشان می دهد و جدیدترین جد مشترک یک رویداد مرتبط با تنوع است که معمولاً با منشاء بیماری همه گیر مرتبط است. مقایسه این سویه قدیمی با سویه های فعلی باکتری فوق در منطقه نشان می دهد که سویه باستانی، منشأ محلی داشته است.
به گفته متخصصان فوق، بر اساس داده‌های تاریخی و مصنوعات، از جمله کتیبه‌های سنگ قبر و انبارهای سکه، می توان گفت که این منطقه دارای جوامع متنوعی است که بر تجارت با مناطق سراسر اوراسیا متکی بوده اند. به گزارش سیناپرس، آن ها معتقدند که این ممکن است در گسترش بیماری در قرن چهاردهم نقش داشته باشد.
گفتنی است یافته های پژوهشی فوق را نشریه جهانی Nature منتشر کرده است.
ترجمه: محمدرضا دلفیه
