آیا دروغگو واقعا کم حافظه است؟
به گزارش سیناپرس، در بسیاری از فرهنگ ها این موضوع پذیرفته شده است که دروغگو کم حافظه است. به نظر می رسد این موضوع از نظر علمی مورد تائید است؛زیرا دانشمندان دانشگاه پورتسموث انگلستان گزارش کردند در طول مطالعات آن ها مشخص شد دروغگوهایی که مجبور بودند در طول مصاحبه چند کار را انجام دهند، راحت تر شناسایی می شدند.
مطالعات علمی پیشین نشان می دهد که برای دروغ گفتن انرژی ذهنی بیشتری نسبت به گفتن حقیقت مورد نیاز است. پژوهشگران این مطالعه تصمیم گرفتند از این موضوع استفاده کرده و از افراد بخواهند که یک کار اضافی و ثانویه را در طول مصاحبه انجام دهند. مطمئناً کسانی که واقعاً دروغ می‌گفتند با استفاده از این استراتژی راحت تر می‌توانستند شناسایی شوند.
به اعتفاد محققان، تئوری قدرت اضافی مورد نیاز مغز برای انجام وظیفه ثانویه (که کاملاً با دروغ گفتن ارتباطی نداشت) حفظ دروغ در طول مصاحبه را بسیار سخت تر کرد. به گزارش سیناپرس، به طور خاص، وظیفه ثانویه ای که شرکت کنندگان باید در طول مصاحبه انجام می دادند، به خاطر سپردن شماره پلاک هفت رقمی خودرو بود. جالب توجه است، این کار ثانویه تنها زمانی دروغگویان را به خطر انداخت که محققان به آنها گفتند این موضوع بسیار مهم است.
محققان در ۱۵ سال گذشته نشان دادند که دروغ ها را می توان با پیشی گرفتن از عملکرد حافظه دروغگویان تشخیص داد. در حال حاضر آنها نشان دادند می توان این کار را با وادار کردن دروغگویان به تقسیم توجه ذهنی خود بین فرمول بندی یک مساله و یک کار ثانویه انجام داد.
تحقیقات نشان داده است که حقایق و دروغ ها می توانند به یک اندازه معقول به نظر برسند تا زمانی که به دروغگویان فرصت خوبی داده شود تا فکر کنند چه می گویند. وقتی فرصت فکر کردن کمتر می شود، حقایق اغلب معقول تر از دروغ به نظر می رسند.
در واقع به خوبی طی این مطالعه مشخص شد دروغ ها کمتر از حقایق قابل قبول به نظر می رسیدند، به ویژه زمانی که مصاحبه شوندگان مجبور بودند یک کار ثانویه را نیز انجام دهند و به آنها گفته شد که این کار مهم است.
به گزارش سیناپرس، در مجموع ۱۶۴ نفر در این طرح شرکت کردند. برای شروع، هر فرد باید نظرات خود را در مورد موضوعات مختلف اجتماعی اخیراً در اخبار ارائه می کرد. سپس، محققان پیش از مصاحبه با شرکت کنندگان در مورد سه داستان خبری که به نظر می رسید بیش از همه به آنها علاقه داشتند، به طور تصادفی آنها را به شرط حقیقت یا دروغ تقسیم بندی کردند. کسانی که به شرط حقیقت منصوب شده بودند نظرات مشروع خود را مورد بحث قرار دادند، اما گروه دروغگو مجبور بود در طول مصاحبه در مورد نظرات خود دروغ بگوید.
شرکت کنندگانی که وظیفه ثانویه شامل به خاطر سپردن شماره ثبت هفت رقمی خودرو را انجام می دادند، باید آن را برای محقق بازگو می‌کردند. محققان به نیمی از گروه گفتند که اگر در طول مصاحبه نتوانستند شماره ثبت خودرو را به خاطر بسپارند، ممکن است مجبور شوند نظرات خود را پس از آن بنویسند.
همه فرصت داشتند تا برای مصاحبه آماده شوند و پژوهشگران به هر یک از شرکت کنندگان گفتند متقاعد کننده بودنشان از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.
در نهایت، داستان های دروغگوها نسبت به کسانی که حقیقت را بیان می کردند، بسیار کمتر قابل قبول و واضح به نظر می رسید، به خصوص دروغگوهایی که در یک کار ثانویه مهم نیز شرکت داشتند.
الگوی نتایج نشان می‌دهد که معرفی وظایف ثانویه در مصاحبه می‌تواند تشخیص دروغ را تسهیل کند، اما چنین وظایفی باید با دقت معرفی شوند. به نظر می رسد که یک کار ثانویه تنها زمانی مؤثر خواهد بود که دروغگویان از آن غافل نشوند. این نتیجه را می توان با تاکید بر اهمیت این کار ثانویه به دست آورد. در واقع کارهای ثانویه ای که این معیارها را برآورده نمی کنند، بعید است که تشخیص دروغ را تسهیل کنند.
شرح امل این پژوهش ها و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله بین المللی روانشناسی و تحلیل رفتار (Psychology & Behavior Analysis) منتشر شده و قابل دسترس است.
مترجم: فاطمه کردی
