این دایناسور بزرگ و شناخته شده، آبزی بود
به گزارش سیناپرس، پژوهشگران شواهدی مبنی بر اینکه اسپینوسوریدها سازگاری هایی با سبک زندگی آبی داشتند را در جدیدترین تحقیقات خود به دست آوردند. یافته های فوق، این فرضیه را که بیشتر دایناسورهای غیر پرنده محدود به محیط های زمینی بودند، به چالش می کشد.
اگرچه استنباط سازگاری های تشریحی در گونه های منقرض شده می تواند دشوار باشد اما شواهد دیرینه شناسی نشان می دهد تنها چند گونه دایناسور غیر پرنده تا حدی آبزی هستند.
در دهه گذشته، فسیل هایی از اسپینوسورها که با دست و پا و دم های باله مانند مشخص می شوند، کشف شده اند، اما اینکه آیا این دایناسورها عمدتاً در خشکی زندگی می کردند یا در آب، تاکنون ناشناخته باقی مانده است.به گزارش سیناپرس، در این میان تراکم استخوان به عنوان مبحثی برای سازگاری با آب در نظر گرفته می شود زیرا حتی حیوانات آبزی که به وضوح از سبک زندگی آبی برخوردار نیستند مانند اسب آبی، استخوان های بسیار متراکمی دارند. به طور کلی استخوان های متراکم ویژگی ای هستند که اغلب پیش از تکامل سازگاری های بدنی واضح تر برای زندگی در آب، مانند باله ها ایجاد می شوند.
متیو فابری (Matteo Fabbri) و همکارانش برای بررسی سازگاری های آبی در دایناسورها، تراکم ۳۸۰ استخوان را از طیف وسیعی از آمنیوت های (آب پرده داران) منقرض شده و غیرمنقرض (پستانداران، مارمولک ها، تمساح ها و پرندگان، از جمله خزندگان دریایی و خزندگان پرنده) دایناسورهای غیر پرنده را تجزیه و تحلیل و مقایسه کردند.
آنها دریافتند که اسپینوسوریدها، خانواده ای از دایناسورهای درنده، استخوان های متراکمی دارند که نشان می دهد برای زندگی در آب سازگار بوده اند. به گزارش سیناپرس، پژوهشگران معتقدند افزایش تراکم استخوان آن ها ممکن است کنترل شناوری را هنگام غوطه ور شدن در آب تسهیل کرده باشد که مربوط به جستجوی زیر آب در اسپینوسور و باریونیکس و در سوکومیموس در محیط های زمینی است.
یافته ها حاکی از آن است که سازگاری با محیط های آبی در اسپینوسوریدها در دوره کرتاسه اولیه (حدود ۱۴۵ میلیون سال پیش تا ۱۰۰ میلیون و ۵۰۰ هزار سال پیش)، به دنبال واگرایی آنها با سایر دایناسورهای گوشتخوار بزرگ در دوران ژوراسیک اولیه ظاهر شد.
شرح کامل این تحقیقات و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله طبیعت (Nature ) منتشر شده و قابل دسترس است.
مترجم: فاطمه کردی
منبع: natureasia
