قوچ های کوهی در خطر انقراض قرار دارند
جمعیت قوچ کوهی آمریکایی که در سراسر ارتفاعات کوه های راکی زندگی می کنند ، در حال کاهش است و دانشمندان محیط زیست و حیات وحش آمریکا از قرار گرفتن این جانور در لیست حیوانات در خطر انقراض احساس نگرانی کردند . در واقع این جانوران در یک تنگنای ژنتیکی قرار گرفته اند که به آن فقدان مواد ژنتیکی جدید می گویند . تنگنای ژنتیکی در جمعیت های کوچک جانوری که به تولید مثل درون گروهی می پردازند گفته می شود .
اما تحقیقات جدید نشان می دهد که تولید مثل درون گروهی و هم نژادها علت کاهش جمعیت این قوچ ها در کلورادو نیست .
هنگامی که گروه کوچکی از یک جمعیت بزرگ جانوری جدا می شود ، تولید مثل درون گروهی می تواند باعث ایجاد ساختار ژنتیکی معیوب در آنها شود که در نتیجه آن جانوران این گروه کوچک نسبت به بیماری های مختلف آسیب پذیری بیشتری پیدا خواهد کرد .
از آن جهت که تنگنای ژنتیکی ادامه نسل شیرهای کوهی جنوب کالیفرنیا را دچار مشکل کرده بود، دانشمندان تصور می کردند که این پدیده برای گوسفندان کوهی آمریکایی در رشته کوه های راکی در کلورادو نیز رخ داده است .
اما محققان دانشگاه کلورادو بولدر (University of Colorado Boulder) در بررسی های خود دریافتند که پنج گروه از این جانور در داخل پارک ملی کوه های راکی زندگی می کنند که از نظر تولید مثل با هم در ارتباط هستند و این عمل به حفظ سطح نسبی تنوع ژنتیکی این جانور کمک می کند .
کاترین دریسکول (Catherine Driscoll) دانشجوی دکترای دانشکده محیط زیست و زیست شناسی تکاملی دانشگاه کلورادو بولدر و از محققان این تیم پژوهشی در یک مصاحبه مطبوعاتی اعلام کرد : « در اینجا به دلیل مهاجرت زیاد این قوچ ها جریان ژن کافی بین گله ها وجود داشته که همین مساله تنوع ژنتیکی آنها را تامین کرده است . »
جمعیت قوچ های کوهی آمریکایی در کلورادو بین سال های 2001 و 2009 میلادی با 10.2 درصد کاهش پیدا کرده است . این کاهش از دهه نخست قرن هجدهم میلادی شروع شده و تا به امروز ادامه داشته است .
تحقیقات پژوهشگران دانشگاه کلورادو بولدر نشان می دهد که کمبود غذا و تجاورز بزهای کوهی به این منطقه می تواند باعث این کاهش جمعیتی در قوچ های کوهی آمریکایی شده باشد . قبل ذکر است که گروه هایی از این جانور که به جاده ها و مسیرهای رفت و آمد نزدیک هستند ، بیشتر مستعد ابتلا به بیماری های مختلف خواهند بود .
این تحقیقات و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله مدیریت حیات وحش (Journal of Wildlife Management) منتشر شده و قابل دسترس است .
No tags for this post.
