ضرورت استفاده از روپوش‌های یک‌بار مصرف توسط دندانپزشکان
عفونت به عنوان یکی از شایع ترین مشکلات پزشکی، هنگامی ایجاد می شود که میکروارگانیسم های بیماری زا وارد بدن شده، در محلی مناسب جایگزین گردیده و شروع به تکثیر نمایند. کنترل عفونت یکی از مهم ترین عناوین قابل بحث و جزو اولویت های پزشکی است. این مسئله در دندانپزشکی نیز دارای اهمیت بسیاری بوده و کنترل آن می تواند سلامت بیماران، دستیاران و خود دندانپزشکان را تضمین نماید.
یکی از حالت های انتقال عفونت، انتقال غیرمستقیم در اثر تماس با اشیا و سطوح آلوده است. در مطب ها و کلینیک های دندانپزشکی، سطوح محیطی و پوشش دندانپزشکان مستقیما با بیمار در تماس نیستند، ولی می توانند در طی کار و از طریق پخش ذرات ریز میکروسکوپی، خون و بزاق و یا حتی از طریق تماس های احتمالی با وسایل دندانپزشکی آلوده شده و سپس به عنوان منبع آلوده میکروبی عمل نمایند و بدین طریق شانس انتقال عفونت را افزایش دهند.
در همین زمینه گروهی از محققین دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و دانشگاه شاهد پژوهشی را انجام داده اند که در آن میزان آلودگی روپوش دانشجویان دندانپزشکی قبل و بعد از کارهای معمول درمانی مورد بررسی قرار گرفته است.
این روپوش ها علیرغم این که در پایان هر روز کاری شسته و ضدعفونی می شوند، در فواصل بین درمان بیماران مختلف هیچ اقدامی برای ضدعفونی کردن آن ها انجام نمی شود، از این رو مستعد آلودگی به انواع میکروب ها و انتقال آن ها هستند.
در این تحقیق روپوش های 30 نفر از دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه شهید بهشتی که در بخش های پریودنتولوژی (درمان لثه) و ترمیمی فعالیت داشتند به مدت یک ماه مورد بررسی و آزمایش قرار گرفته است. نحوه کار بدین شکل بوده که از سه قسمت سینه، سرآستین و پایین روپوش هر دانشجو، قبل و بعد از انجام کار نمونه برداری انجام می شده و سپس نمونه ها برای کشت و تشخیص میکروب های احتمالی مورد ارزیابی های مربوطه واقع می گردیده است.
یافته های این مطالعه درخور توجه، نشان می دهد که حدود 78 درصد از محل های مختلف نمونه گیری شده روپوش دانشجویان، بعد از اتمام فرایند درمان بیماران، آلوده به حدود 13 نوع باکتری خطرناک و بیماری زا بوده است!
بر اساس نتایج به دست آمده، قسمت سرآستین روپوش دانشجویان دندانپزشکی بیشترین آلودگی را به میزان حدود 93 درصد نشان داده است که احتمالا به دلیل نزدیکی بیشتر این قسمت از روپوش به دهان بیمار می باشد. همچنین در قسمت سینه ای و پایین روپوش ها بیشترین درصد باکتری های جداشده، جزو باکتری های استافیلوکوک بوده که بر اساس مطالعات به عنوان یکی از مهم ترین گونه های باکتری عامل عفونت های بیمارستانی شناخته می شوند.
بنا بر نظر پژوهشگران مجری این مطالعه که نتایج تلاش علمی آن ها در آخرین شماره مجله علمی پژوهشی دانشکده دندانپزشکی مشهد منتشر گردیده است، کسب چنین نتیجه ای نشان می دهد که آئروسل ها و ذرات آلوده به خون و بزاق پراکنده شده از دهان بیمار چقدر می تواند در آلودگی سطوح و به دنبال آن انتقال این آلودگی ها نقش داشته باشد. 
از دیگر نتایج به دست آمده در این آزمایش می توان به این مورد اشاره کرد که بین بخش های مختلف درمانی و همچنین دانشجویان ترم های مختلف تفاوت معنی داری از لحاظ آلودگی مشاهده می شود. بر این اساس میزان آلودگی در روپوش دانشجویان ترم های بالاتر کمتر از دانشجویان جدیدتر بوده است که محققین دلیل احتمالی آن را به تجربه بیشتر آن دانشجویان در جهت کنترل ذرات ریز پراکنده شده از بیمار نسبت داده اند. به علاوه روپوش دانشجویان حاضر در بخش ترمیمی نسبت به دانشجویان بخش پریودنتولوژی (درمان لثه) آلودگی بیشتری را نشان داده است.
محققین با توجه به نتایج جالب به دست آمده از این تحقیق نتیجه گیری کرده اند که آلودگی روپوش دانشجویان دندانپزشکی، امری اجتناب ناپذیر است و این موضوع اهمیت استفاده از روپوش های یک بار مصرف و تعویض آن در فواصل بین درمان بیماران را نشان می دهد. لذا بایستی با رعایت این موضوع از انتقال آلودگی ها از بیماری به بیمار دیگر و یا حتی به خود پرسنل درمانی جلوگیری نمود.
منبع: ولیان، ا.، مروج صالحی، ا.، نامداری، م. و رمضانپور، ف. 1394. بررسی نوع و میزان آلودگی باکتری های هوازی روپوش دانشجویان در بخش های ترمیمی و پریو دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال تحصیلی 92. مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد، دوره 39، شماره 2، ص‌ص 190-181
No tags for this post.
