لوکالکان، دایناسور ترسناک حاکم بر نیمکره جنوبی
به گزارش سیناپرس، تحقیقات جدید دانشمندان آرژانتینی منجر به کشف گونه ای تازه از دایناسورها شده که «لوکالکان آلیوکرانیانوس» نام گذاری شده اند. این نام به معنای «کسی که باعث ترس می شود» است.
به گفته محققان، حدود 80 میلیون سال پیش یعنی درست هنگامی که تیرانوسورها بر نیمکره شمالی حکومت می کردند، لوکالکان یکی از 10 دایناسور موسوم به «آبلیسائورید» در حال تسلط بر نیمکره جنوبی بوده است.
بررسی های دانشمندان نشان می دهد که لوکالکان در اواخر دوره زمین شناسی موسوم به کرتاسه، به دلیل اندازه قابل توجه (طول تا پنج متر)، قدرت آرواره بسیار زیاد، دندان های بسیار تیز، چنگال های بزرگ در پاها و همچنین حس بویایی قوی، به عنوان یک قاتل ترسناک، جایگاه ویژه ای در میان شکارچیان برتر سراسر پاتاگونیا داشته است، جایی که آرژانتین فعلی، بخشی از آن بوده است.
به گزارش سیناپرس، محققان دانشگاه ملی سان لوئیس آرژانتین در این باره می گویند: «این یک کشف خاص و مهم است، زیرا نشان می دهد که تنوع و فراوانی آبلیسائوریدها نه تنها در سراسر پاتاگونیا، بلکه در مناطق محلی دیگری نیز در دوران شکوفایی حضور دایناسورها در نیمکره جنوبی، قابل توجه بوده است».
آبلیسائوریدها خانواده بزرگی از دایناسورهای تروپود به طول متوسط پنج تا نه متر بوده اند که بیشتر در پاتاگونیا و دیگر مناطق شبه قاره جنوب باستان که «گوندوانا» خوانده می شد و شامل آفریقا، هند، قطب جنوب، استرالیا و آمریکای جنوبی امروزین بوده است، زندگی می کرده اند.
بر اساس این پژوهش، لوکالکان به عنوان یکی از ترسناک ترین عضو از خانواده آبلیسائوریدها، در حالی که به لطف پاهای عقب قدرتمند خود با شتاب بالا به سوی طعمه خود می دویده، با پنجه های عظیم و آرواره های قوی خود آن را از هم می دریده است.
مجریان این پژوهش ضمن اشاره به توان شنوایی خاص در لوکالکان، اشاره کرده اند که شواهد فسیلی مربوط به روند سازگاری های این قاتل ترسناک نشان می دهند که خانواده بزرگ آنان یعنی آبلیسائوریدها درست قبل از انقراض دایناسورها، تازه در حال شکوفا شدن بوده و طی مسیرهای تکاملی جدید خود، به سرعت مراحل متنوع شدن را طی می کردند.
به گزارش سیناپرس، به گفته آن ها که نتایج تحقیقاتشان را در نشریه معتبر Vertebrate Paleontology منتشر نموده اند، «این کشف حاکی از آن است که به احتمال زیاد فسیل های زیادی از آبلیسائوریدها وجود دارند که ما هنوز آن ها را پیدا نکرده ایم. بنابراین ما به دنبال گونه های جدید دیگر و درک بهتر رابطه بین آن ها خواهیم بود».
نویسنده: محمدرضا شجاعیه
