درباره مرگ، راحت صحبت کنیم

به گزارش سیناپرس، تحقیقات جدید نشان می دهند که وقتی موضوع، مردن دیگران باشد، تمایل ما به فکر کردن، صحبت کردن یا برقراری ارتباط در مورد مرگ بسیار بیشتر از وقتی است که بخواهیم در مورد مرگ خود بیاندیشیم. این موضوع باعث شده است که متخصصان علوم مراقبت پالیاتیو یا تسکینی، به دنبال روش هایی باشند که انجام این کار را به ویژه در بیمارانی که دچار بیماری های لاعلاج هستند، آسان ترکند.

بدین منظور، محققانی از مرکز مراقبت های تسکینی و خدمات حمایتی دانشگاه فلیندرز، دانشگاه سی کیو، دانشگاه فنی سیدنی و چند موسسه مرتبط دیگر در استرالیا، پژوهشی را با مشارکت 1491 نفر به انجام رسانده اند.

افرادی که در این تحقیق شرکت داشتند، در یک دوره شش هفته ای آنلاین در دانشگاه فلیندرز و طی برنامه ای موسوم به Dying2Learn ثبت نام کرده و تشویق به مکالمه آزاد در مورد مرگ و مردن شدند.
تجزیه و تحلیل محتوای احساسی کلمات استفاده شده توسط این گروه به دنبال شرکت در دوره فوق نشان داد که در پایان دوره، شرکت کنندگان قادر به استفاده از کلمات دلپذیرتر، آرام تر و مسلط تری برای توصیف و بیان احساسات خود در مورد مرگ شده بودند.

به گفته این محققان، «مقابله و تغییر دیدگاه های فعلی در خصوص مرگ و مردن به جامعه کمک می کند تا نیازهای آینده و انتظارات مراقبتی در پایان زندگی را بهتر برنامه ریزی و مدیریت کنند. این موضوع با ایجاد آمادگی بهتر برای مرگ در افرادی که با آن مواجه هستند، امکان مراقبت بهتر از بیمار و خانواده را فراهم می آورد و به توسعه خدمات بهداشتی آینده کمک می کند».

آن ها معتقدند: «کلمات خنثی نیستند و بنابراین درک معنای عاطفی کلماتی که استفاده می کنیم می تواند به راهنمایی مکالمات مربوط به مراقبت تسکینی کمک کند. یافته های پژوهش ما نشان می دهد که چگونه عموم مردم می توانند با یادگیری نحوه بحث و گفتگوی علنی درباره احساسات و نگرش های مرتبط با مرگ، این پدیده را به عنوان یک قسمت طبیعی از زندگی مورد پذیرش قرار دهند».

به گزارش سیناپرس،یافته های این مطالعه جالب که به اهمیت شکستن مرزهای مربوط به صحبت و ابراز احساسات در خصوص مرگ خود و دیگران بالاخص در بیماران رو در رو با بیماری لاعلاج می پردازند، در نشریه معتبر PLOS ONE منتشر شده اند.

شایان ذکر است مراقبت تسکینی یا پالیاتیو، بنا بر تعریف سازمان بهداشت جهانی دربرگیرنده همه اقدامات فعال و کامل برای کاستن از رنج و درد و بهبود کیفیت زندگی بیماران است. در حالت عمده این روش مختص به بیماران مبتلا به یک بیماری خاص است که به درمان پاسخ نمی دهند و نتیجه مستقیم بیماری، مرگ است. لذا با این اقدامات تنها به آرام کردن بیمار و کم کردن نشانه های بیماری در وی پرداخته می شود.

نویسنده: محمدرضا دلفیه

 

No tags for this post.