چاقی به درمان سرطان روده بزرگ کمک می کند
محققان دریافتند که به طور متوسط بیماران دارای BMI 25 به بالا در صورت ابتلا به سرطان روده بزرگ بعد از شروع درمان خود 2.5 ماه بیشتر از سایر بیمارانی که BMI کمتری دارند عمر می کنند. گفتنی است افرادی که BMI 25 به بالا دارند جزو افراد چاق و آن هایی که BMI 30 به بالا دارند جزو افراد بسیار چاق محسوب می شوند.
بعد از انجام پژوهش های متعدد محققان دریافتند که هر چه BMI فرد مبتلا بالاتر باشد یعنی هر چه وی وزن بالاتری داشته باشد مدت زمانی که او بعد از ابتلا به بیماری زندگی خواهد نمود طولانی تر از سایر افراد دارای BMI پایین است.
دکتر یوسف ظفر، سرپرست محققان و استادیار دانشگاه دوک در این زمینه می گوید:چیزی که ما بر پایه گزارش های پیشین انتظار داشتیم بدتر بودن شرایط افراد چاق در مواجهه با این بیماری بود.
تا پیش از این تصور می شد چاقی مفرط یکی از فاکتور های پیشرفت و حتی بازگشت این سرطان در میان افرادی است که پیش از این به این بیماری مبتلا شده بودند. در آخرین تحقیقات محققان به بررسی اثرات چاقی روی طول عمر بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ که در حال انجام شیمی درمانی هستند و وضعیت بیماری آن ها در استیج 4 قرار داشته (بدترین و آخرین مرحله از لحاظ پیشرفت سرطان) پرداختند. در این تحقیق دانشمندان داده های 6000 بیمار مبتلا به سرطان استیج 4 روده بزرگ که در 5 مرکز مطالعات سرطان از سراسر آمریکا و اروپا نام نویسی کرده بودند را جمع آوری نمودند. تمام بیماران در طول دوران شیمی درمانی خود دارو های یکسانی از قبیل بواسیزوماب که به نام تجاری خود یعنی آواستین شهرت دارد را مصرف کرده بودند و بر اساس BMI به 4 گروه متفاوت دسته بندی شدند , سپس محققان شروع به اندازه گیری طول عمر آن ها بعد از پایان یافتن درمان کردند. پس از پایان تحقیقات محققان دریافتند گروهی از بیماران که کمترین BMI (بین 20 تا 24.9 که مرز وزن متعادل و مناسب است) را دارا بودند توانستند 21.2 ماه بعد از پایان درمان خود به زندگی ادامه دهند اما گروه بعدی با BMI بین 25 تا 29 (گروه متعلق به افراد دارای اضافه وزن) 23.5 ماه و گروه دیگر با BMI بین 30 تا 35 ( وضعیت چاقی مفرط) 24 ماه بعد از پایان درمان خود زندگی نمودند که این عدد طولانی ترین مدت در میان بیماران مورد مطالعه بود. اگر چه با عبور از مرز BMI 35 این مدت با کاهش مختصری رو به رو شد و افراد بیمار متعلق به این گروه تنها توانستند به مدت 23.7 ماه بعد از پایان یافتن طول درمان خود به زندگی ادامه دهند.
محققان همچنین در طول تحقیقات خود به مدت زمانی که تومور سرطانی افرد متعلق به گروه های مختلف از نظر حجم و اندازه ثابت مانده بود نیز توجه کردند اگر چه این رشد به طول عمر آن ها بعد از پایان یافتن طول درمانشان مرتبط نبود.
طبق گفته های دکتر ظفر در نشست تومور شناسی بارسلون داشتن اضافه وزن و یا چاق بودن بیش از اندازه از نظر پزشکان برای افرادی که در حال گذراندن دوران درمان خود هستند شرایطی بازدارنده ایجاد نخواهد کرد اما نتایج نشان می دهد وجود فاکتوری بیولوژیکی بیماران لاغر را در معرض خطر جدی تری قرار می دهد و احتمالا بین BMI و حجم درمانی که فرد بیمار می تواند متحمل شود رابطه مشخصی وجود دارد.
به گفته دکتر ظفر بیمارانی که BMI به مراتب پایین تری داشتند کمتر می توانستند فرایند درمان را در طول درمان خود تحمل نمایند و یا اساسا به اندازه کافی حجم درمان مناسبی دریافت نمی نمودند , در مواردی دیگر این بیماران توانایی تحمل دارو های تجویز شده را در ابتدای درمان خود داشتند اما با گذشت زمان بدن آن ها ضعیف تر شده و در مراحل آتی درمان به علت ضعف زیاد توانایی مصرف دارو ها و ادامه دادن به معالجه خود را نداشتند.
با توجه به مطالب ذکر شده قدم بعدی در ادامه مطالعات تشخیص این خواهد بود که شرایط بیولوژیکی لاغر بودن در درمان فرد موثر است یا اینکه خود شیوه درمانی باعث می شود که این افراد نتوانند به اندازه کافی دارو مصرف نمایند.
این پدیده به نام پارادکس چاقی معروف است و در سایر بیماری های شایع همانند بیماری های قلبی نیز اتفاق مشابهی روی می دهد و افراد لاغر بیشتر در معرض بروز خطراتی که در اثر فاکتور های ژنتیکی بوجود آمده قرار می گیرند.
لازم به ذکر است که تمام هزینه های تحقیقاتی که تا کنون روی این موضوع انجام شده بر عهده شرکت آواستین بوده و همچنان محققان در حال ادامه تحقیقات خود در این زمینه هستند.
No tags for this post.
