یادگیری به شیوه انفرادی یا دونفره ؟

از روش های معمول یادگیری در محیط های آموزشی می توان به روش های رقابتی، انفرادی و مشارکتی اشاره نمود. در یادگیری رقابتی، کودکان برای رسیدن به هدف، روابط متقابل منفی را تجربه می کنند، چون پیروزی آن ها به شکست دیگران بستگی دارد.

درحالی که در یادگیری مشارکتی کودکان با تجربه رابطه متقابل مثبت به طور فعال به کمک هم، برای رسیدن به هدف تلاش می کنند. هم چنین نداشتن روابط مثبت با یکدیگر از خصوصیات منفی یادگیری انفرادی به حساب می آید و اصولاً در این روش کودکان برای رسیدن به هدف به برقراری رابطه با دیگران نیازی ندارند.

یادگیری مشارکتی در فراگیری مهارت ها، رشد اجتماعی، رشد عاطفی و روابط گروهی فراتر از روش های یادگیری انفرادی و رقابتی عمل می کند. تحقیق ها نشان داده اند که آموزش مفاهیم و موضوع های مختلف درسی به شیوه سنتی، دارای کارآمدی لازم نیست و دانش آموزان برای یادگیری عمیق مفاهیم به تعامل و ارتباط با یکدیگر نیاز دارند.

بنابراین لازم است که به دانش آموزان اجازه داده شود که با یکدیگر ارتباط و تعامل داشته باشند. روش تدریس مشارکتی به افزایش انگیزه در یادگیری منجر می شود و درنتیجه، پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را فراهم می سازد.

در همین رابطه، پژوهشی توسط محققان دانشگاه شاهد، دانشگاه خوارزمی و دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز انجام شده که در آن تأثیر تمرین دوتایی و انفرادی بر بهبود یادگیری دانش آموزان ابتدایی مورد بررسی واقع شده است.

در این پژوهش که روی 33 دانش آموز پایه دوم و 40 دانش آموز پایه چهارم دبستان انجام شده است، یادگیری مهارت حرکتی طناب زنی به عنوان یک مهارت شاخص ورزشی ارزیابی شده است.

نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهند که می توان با استفاده از روش تمرینی دوتایی، اثربخشی شرایط تمرین را بالا برده و به یک محیط تمرینی بهینه تر نزدیک شد.

به گفته اسماعیل نصیری و دو همکار دیگرش در این تحقیق، «طبق این نتایج، گروه تمرین دوتایی به ویژه در پایه دوم دبستان، برتری معنادار و قابل توجهی نسبت به گروه تمرین انفرادی داشت و اهمیت این گونه تمرین را نشان داد».

آن ها اظهار داشته اند: «یافته های ما نشان می دهند که می توان با استفاده از روش تمرینی دوتایی، کارآیی و اثربخشی شرایط تمرین را بالا برد و به یک محیط تمرینی بهینه نزدیک شد».

به اعتقاد آن ها، «روش تمرینی دوتایی می تواند توسط معلمان تربیت بدنی در مدارس و یا مربی هایی که با تعداد زیادی از نوآموزان و با امکاناتی محدود سر و کار دارند، مورد استفاده قرار گیرد و جایگزین روش های سنتی آموزشی مخصوصاً در رشته های خستگی آوری چون شنا و طناب زنی گردد».

این یافته ها که علاوه بر آموزش ورزش، می توانند قابلیت های خوبی در بهبود سایر ابعاد آموزش داشته باشند، در نشریه «پژوهش های آموزش و یادگیری» وابسته به دانشگاه شاهد منتشر شده اند.

گزارش: محمدرضا شجاعیه

No tags for this post.