بهبود زخم های مزمن با اکسیژن درمانی

زخم هایی که به طور طبیعی روند ترمیم را طی می کنند زخم های حاد نامیده می شوند اما زخم هایی که روند ترمیم طولانی دارند یا به طور طبیعی ترمیم نمی شوند، زخم های مزمن نامیده می ‌شوند؛ هنگامی که اختلالی در یک سلول نرمال ایجاد شود و در دوره زمانی چهار الی هشت هفته درمان نشود آن زخم را مزمن می نامند.

در حال حاضر دلایل بسیار زیادی وجود دارد تا اینکه یک زخم به درستی درمان نشود. دیابت، عفونت، سالخوردگی، میزان اکسیژن موجود در زخم، تغذیه، سن زخم، تعداد باکتری های موجود در زخم و عوامل استرس زا از جمله عواملی هستند که بر بهبود زخم تاثیر می گذارند. در این بین زخم پای دیابتی و زخم بستر از جمله متداول ترین زخم های مزمن هستند.

به گفته دکتر سید مهدی طبایی، رئیس جهاد پزشکی علوم پزشکی تهران، هم اکنون زخم ها به دو گروه حاد (مانند زخم های ناشی از تصادفات که روزانه با آنها سر و کار داریم) و مزمن (آن دسته از زخم هایی که اغلب به علت ابتلا افراد به بیماری ها و شرایط خاص جسمی ایجاد می شوند) تقسیم بندی می شوند.

وی گفت: اغلب زخم های مزمن به علت های مختلفی ایجاد می شوند. شایع ترین علت ایجاد این زخم ها در ایران، مربوط به بیماری های عروقی ( اعم از  بیماری های وریدی و شریانی)، دیابت و زخم های بستر است.

به گفته دکتر رضا حسین زاده، معاون پژوهشی پژوهشکده ترمیم زخم و بافت( یارا) نیز، زخم های مزمن جزو مشکلاتی است که اکنون در جامعه ایران دیده می شود. این نوع زخم ها هزینه های درمانی بسیار بالایی دارند. جدا از این مساله، خانواده های مبتلایان به این زخم ها نیز با مشکلاتی از جمله نگهداری این افراد مواجه هستند.

امروزه با توجه به نوع زخم، راه های درمانی متفاوتی نیز برای درمان وجود دارد. از جمله راه های درمانی زخم های مزمن اکسیژن درمانی، تحریک الکتریکی، آب درمانی و حمایت تغذیه ای را می توان نام برد که مهمترین آنها اکسیژن درمانی است.

یکی از دلایلی که از اکسیژن درمانی برای درمان استفاده می شود این است که سلول های التهابی مانند نوتروفیل ها، تلاش می کنند تا باکتری را از زخم حذف کنند که برای این عمل اکسیژن کافی در زخم مورد نیاز است. به همین علت در این بخش اکسیژن در زخم کم می شود. لذا اکسیژن درمانی با تامین اکسیژن مورد نیاز برای ترمیم زخم نقش مهمی را در درمان ایفا می کند.

معصومه حبیبی، دانش آموخته دانشکده علوم پایه و فناوری های نوین زیستی دانشگاه علم وفرهنگ با راهنمایی دکتر حمید رضا عرفانیان با بررسی دو روش درمانی اکسیژن درمانی پر فشار و موضعی به این نتیجه رسیده، زمانی که از اکسیژن درمانی پر فشار استفاده می شود با توجه به روش عددی مورد استفاده و مقدار اکسیژن ورودی متفاوت، باکتری و نوتروفیل ظرف مدت زمان کمتر از یک روز، زخم را ترک کرده و اکسیژن ورودی نیز به صفر خواهد رسید و جواب مطلوب بدست خواهد آمد اما در اکسیژن درمانی موضعی پس از حل و بررسی های انجام شده جواب مناسبی یافت نشد و نیازمند مطالعات عددی بیشتر است.

گزارش: ندا جواد هراتی

 

 

No tags for this post.