رنج بی شمار والدین کودکان اوتیسمی

به گفته رضا ابویی، مدیر یکی از مراکز اوتیسم، هم اکنون تشخیص زود هنگام و شروع مداخلات منسجم و درست بهترین راه درمانی بیماران اوتیسمی به حساب می آید؛ بهترین سن طلایی برای تشخیص اوتیسم نیز سه تا پنج سالگی است؛ در این سنین توانبخشی بیشترین تاثیر را دارد زیرا انعطاف پذیری مغز بالاست.

دکتر علیرضا رضایی، فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و اطفال، معاون آموزشی بخش کودکان بیمارستان لقمان حکیم، احتمال بروز بیماری اوتیسم در پسران را 3 تا 4 برابر بیشتر از دختران عنوان کرد و درباره مشکلات ارتباطی بیماران اوتیسمی گفت: معمولا بیماران اوتیسمی قادر نیستند صحبت کنند یا نمی توانند به بحث و صحبت ادامه دهند. همچنین آنها به جای لغات از دست هایشان برای برقراری ارتباط استفاده می کنند. رشد زبان و قدرت صحبت کردن این افراد نیز به آهستگی شکل می گیرد.

وی افزود: حرف زدن بدون احساس، تکرار کلمات یا جملات، نداشتن دقت کافی در دیدن اشیا، توجه نکردن به اشیاء، استفاده از کلمه"تو" به جای" من" از دیگر مشکلات ارتباطی این کودکان محسوب می شود.

وی همچنین به تداخلات اجتماعی بیماران اوتیسمی اشاره کرد و اظهارداشت: بیماران اوتیسمی دارای روابط دوستانه نیستند. آنها به بازی های کلامی علاقه ای ندارند و ترجیح می دهند که تنها باشند. همچنین آنها توجهی به لبخند زدن ندارند و از شنیدن صدای بلند، دچار ترس و هراس نمی شوند. این افراد از قدرت حواس بینایی، چشایی، شنوایی، بویایی و لامسه کمی برخور هستند.

وی بیان کرد: این بیماران گاهی از شنیدن صدای عادی بدشان می آید و دستان شان را روی گوش خود می گذارند. اغلب آنها روی سطح صاف خراش ایجاد می کنند و اشیا را لیس می زنند. واکنش آنها نسبت به درد یا خیلی زیاد یا خیلی کم است. امکان دارد آنها یک جمله را  چندین بار تکرار کنند. آنها به سختی متوجه منظور طرف مقابل می شوند. احساسی نسبت به خطرات نیز ندارند.

از مشکلات رفتاری کودکان اوتیسمی تا فشارهای روحی مادران

کودکان دارای اختلال اوتیسم با مشکلات رفتاری بی شماری مواجه هستند. قطعا بروز چنین رفتارهایی، مشکلاتی را برای پرورش این کودکان به وجود می آورد و والدین آنها ( به ویژه مادران) از استرس و فشارهای روحی و روانی فراوانی رنج خواهند برد.

به گفته زهرا سادات مهاجری، مدیر دفاتر نمایندگی انجمن اوتیسم ایران، هم اکنون جامعه، اوتیسم را نمی شناسد. این نا آشنایی باعث سختی کار و ناراحتی والدین دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم شده است. یک مادر زمانی که نگاه و نوع رفتار مردم در مواجهه با کودکان اوتیسمی را مشاهده می کند، رنج می برد. حسی که فرد دیگر جز او نمی تواند آن را درک کند.

او که خود صاحب یک کودک اوتیسمی است، گفت: هدف اصلی خانواده های اوتیسمی باید ورود فرزندشان به جامعه باشد؛ با خروج این کودکان از خانه، جامعه با این نوع از کودکان آشنا می شوند. این مساله می تواند هم برای خانواده و هم برای خود کودکان مبتلا به اوتیسم خوب باشد.

سمانه بهزادپور، روانشناس نیز دراین باره گفت: والدین باید نسبت به اختلال اوتیسم اطلاعات داشته باشند، هرچقدر اطلاعات آنها بیشتر باشد، فرزند پروری شان راحت تر می شود.

وی اظهارداشت: والدین باید هنگام صحبت با این کودکان، از عبارت‌ های ساده و کوتاه استفاده کنند. آنها نباید کلمات پیچیده و طولانی بکار ببرند زیرا این کودکان نمی توانند مفاهیم انتزاعی را درک کنند. همچنین والدین باید هنگام صحبت با کودکان شان تماس چشمی داشته باشند. از سوی دیگر آنها باید صبور باشند و مهارت های کنترل خشم را فرا بگیرند تا هنگام عصبانیت تن صدایشان را بالا نبرند؛ صدای زیاد باعث پریشانی این کودکان می شود.

به گفته این روانشناس، والدین این کودکان نباید اختلال فرزندشان را پنهان کنند. آنها باید از دیگران در این زمینه کمک بگیرند. همچنین آنها باید برای کسب انرژی زمانی را نیز به خود اختصاص دهند تا بتوانند بهتر به فرزندشان رسیدگی کنند.

اثربخشی برنامه های آموزشی

قطعا مراقبت از یک بیمار مزمن، می توانند باعث فرسودگی مزمن در مراقبان ایجاد کند از اینرو در سال های اخیر پژوهش های زیادی پیرامون این مساله انجام شده است.

آسیه عرب ورامین دانش آموخته دانشکده علوم انسانی دانشگاه علم و فرهنگ نیز با راهنمایی دکتر آناهیتا خدابخشی کولایی در پژوهشی به این نتیجه رسیده است که برنامه آموزشی والدین کازلوف به منظور افزایش هیجانات مثبت و کاهش هیجانات منفی و بار روانی، در نمونه مادران کودکان اوتیستیک موثر بوده و این امر می تواند به بهبود کیفیت زندگی و رابطه ولی – فرزندی مادران دارای کودک اوتیسم یاری برساند.

گزارش: بیتا اکبری

No tags for this post.