فقدان معماری بازآفرینی فرهنگ پوشاک در ایران
از سوی دیگر، با شناخت بنیادین تحولات اجتماعی، راه‌های ترمیم آسیب های موجود در بستر فرهنگ پیدا خواهد شد. لباس، گذشته از جنبه پوشانندگی که پیوسته مد نظر بوده است و به نوعی اولین اختراع بشر محسوب می‌شود و همواره او را از گرما و سرما مصون داشته در اثر مرور زمان به نوعی، جنبه نمایشی نیز یافته است و بدین‌منظور، چه هنرها که در تزئین آن به‌کار نرفته است و چه ابداعات و ابتکاراتی که در تحقق این جنبه دکوری لباس صورت نگرفته است.
نقش تربیتی و فرهنگی لباس بر انسان و اجتماع، بر کسی پوشیده نیست. لباس همواره بهعنوان وسیله‌ای مناسب در جهت تعارضات فرهنگی نیز به‌کار گرفته شده و امروزه در تهاجم فرهنگی غرب، لباس نیز بهعنوان بهترین وسیله مورد استفاده قرار گرفته است.
وجود کالبدی معمارانه جهت نمایش لباس‌های ایرانی متناسب با فرهنگ و انجام فعالیت‌های فرهنگی و هنری، همواره در جامعه یک نیاز است.
با توجه به این مباحث، وجود یک معماری منسجم که درآن به روند تولید و شناخت لباس بپردازد و معماری‌ای که صرفاً برای بازآفرینی فرهنگ پوشاک باشد، در اغلب نقاط دنیا وجود دارد و کمبود این فضا در کشوری مانند ایران که صنعت پوشاک و پوشش شهروندان باید از الگوها و قوانین اسلامی تبعیت کند، احساس می‌شود.
وجود کالبدی معمارانه جهت نمایش لباس‌های ایرانی متناسب با فرهنگ و انجام فعالیت‌های فرهنگی و هنری، همواره در جامعه یک نیاز است.
از این رو، پژوهشی تحت عنوان «طراحی خانه لباس روز با تاکید بر فرهنگ ایرانی»، با هدف طراحی و خلق فضایی برای نمایش لباس و پوشاک و تبیین جایگاه فرهنگ ایرانی در این خصوص انجام گرفته است.
این پژوهش از آن جهت اهمیت دارد که تبیین و بررسی رابطه بین لباس و فرهنگ جامعه که در این پژوهش کشورمان ایران مد نظر است، بوده که با تعاریف، مفاهیم و چیستی صنعت لباس از یک سو و از سوی دیگر تاثیر آن بر فرهنگ ایرانی پرداخته است.
علاوه بر این، در این پژوهش با بررسی نمونه ها و تحلیل مبانی نظری به جمع‌بندی یافته‌ها پرداخته و ضمن ارائه الگوهایی به طراحی مشخصی رسیده است.
بر این اساس، لباس هر انسان، پرچم وجود و باطن اوست كه با آن فرهنگ درونی خود را به دیگران اعلام می کند. لباس نه تنها تحت تأثیر فرهنگ قرار دارد، بلكه معرف شخصیت تک تک افراد نیز هست. در جامعه ای که ارزشهای والای انسانی بی اعتبار باشد و عالم درون انسان معنایی مستقل از جلوه های بیرونی نداشته باشد، لاجرم شخصیت انسان بر پایه توجه دیگران و اظهارنظر آنان درباره او شکل می گیرد که این موضوع در لباس جلوه پیدا می کند.
از این رو، امروزه عطف به هجوم فرهنگی کشورهای مختلف به ابعاد هویتی جامعه‌های در حال توسعه ازجمله ایران، توجه به پوشاک به مثابه عامل نشان‌دهنده قومیت و هویت دارای اهمیت بسیاری است و در این میان پتانسیل های موجود در نمادها و نشانه های ملی و دینی به خوبی می توانند در این هویت بخشی نقش عمده ای را ایفا کنند. از این رو، با توجه به پتانسیل های بالای این نشانه ها انتظار می رود دست اندرکاران این حوزه، به درستی آنها را در طرح ها و آثار خود مورد استفاده قرار دهند.
بر اساس این گزارش، این پژوهش توسط زهرا یزدانی از موسسه آموزش عالی اشراق تهیه و تالیف شده است.
No tags for this post.
