با بیماران مبتلا به ام اس چگونه رفتار کنیم؟
اخیرا متوجه شده ام که دختر جوان بیست و هفت ساله ام مبتلا به بیماری ام اس شده است. او روحیه اش را به کلی از دست داده و علایم شدید افسردگی در او به وجود آمده است. او مدام به فکر دوران ناتوانی خود است. برای رفع این مشکل چه باید بکنم؟
MS از جمله بیماری های مزمنی است كه تاثیرعمیقی بر کیفیت زندگی بیماران می گذارد. میزان بهبودی این بیماری به علت حملات شدید، غیر قابل پیش بینی است.
این خصوصیت و علایم جسمی باعث محدودیت فرد در زمینه های مختلف روابط اجتماعی، آموزشی، اشتغال، باروری و پرداختن به سرگرمی های مورد علاقه او می شود. هم اکنون بیش از نیمی از بیماران مبتلا به این بیماری، علاوه بر علایم جسمی، از مشکلات روحی و روانی نیز در رنجند؛ به طور معمول شیوع افسردگی در میان این بیماران 3 برابر بیشتر از سایران است.
هر یک از بیماران مبتلا به ام اس با توجه به خصوصیات شخصیتی، شرایط زندگی و محیطی شان و حمایت های اطرافیانش، درک متفاوت و واکنش های گوناگونی از این بیماری دارند، در نتیجه این بیماران سیر متفاوتی را طی خواهند کرد.
اغلب این افراد به محض اینکه نسبت به بیماری خود آگاه می شوند، دلنگرانی ها و احساسات گوناگونی را تجربه می کنند. ناتوانی و سرباری، از جمله نخستین ترس هایی است که فرد به آن مبتلا می شود. تصور ذهنی آنها از این بیماری در ابتدا، یک بیماری ناتوان کننده و پیش رونده است. بیماری که طی مدت کوتاهی باعث زمینگیر شدن آنها می شود.
در حالی که سیر این بیماری تنها برای تعداد اندکی از بیماران اینگونه پیش می رود اما متاسفانه به علت عدم اطلاع رسانی دقیق کادر پزشکی و ناآگاهی بیماران، به این تصویر ذهنی دامن زده می شود.
انطباق روانی با ابتلا به بیماری ام اس یك پروسه چند وجهی، زمانبر و انرژی بر است از اینرو فرد برای موفقیت درمان این بیماری نیاز به یاری و حمایت اطرافیان دارد. اگر حمایت مورد نیازی در این خصوص صورت نپذیرد، فرد دچار افسردگی و اضطراب خواهد شد؛ ابتلا این افراد به افسردگی منجر به كاهش كیفیت زندگی و افت عملكرد آنها می شود بنابراین حمایت خانواده این بیماران می تواند به انطباق پیدا کردن آنها با شرایط جدیدشان کمک کند.
در این بین، توسل به معنویات، تلاش برای یادگیری روش های مقابله ای کارآمد و همچنین مدیریت زمان و استرس می تواند بسیار سودمند و مفید باشد.
علاوه بر حمایت های عاطفی خانواده، دوستان و همکاران، روانپزشكان( كه وظیفه آموزش مهارت های لازم برای انطباق با شرایط جدید را به عهده دارند) نیز می توانند محیط امنی برای این بیماران فراهم كنند تا آنها آزادانه از نگرانی هایشان صحبت کنند.
