تاثیر هیپنوتیزم در نشانه زدایی

به گزارش خبرگزاری سیناپرس اصفهان، عنایت الله شهیدی در «چهارمین کنگره بین‌المللی پزشکی روان‌تنی» که در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان برگزار شد، اظهار کرد: به طور کلی زمانی که چند ویژگی همزمان در فردی وجود داشته باشد می گوییم شخص در حالت هیپنوتیزم قرار دارد که این شرایط مواردی همچون کاهش آگاهی محیطی،  پرت نشدن حواس شخص با موضوعات نامرتبط با موضوع هیپنوتیزم و افزایش تلقیح پذیری است.

وی افزود: به عنوان نمونه زمانی که درحال تماشای فیلم مورد علاقه خود باشیم خود به خود جذب فیلم شده و صدای اطرافمان را نمی شنویم و تلقیح پذیری ما افزایش می یابد و تحت تاثیر حوادث فیلم قرار می گیریم و از لحاظ هیجانی درگیر فیلم می شویم که در این صورت ما در حالت هیپنوتیزم قرار داریم.

عضو هیئت مدیره انجمن هیپنوتیزم بالینی ایران گفت: همیشه از دیرباز این سوال وجود داشته است که آیا ما حق داریم یک نشانه را از بیمار بگیریم یا خیر؟ زیرا به وجود آمدن یک نشانه به دلیل وجود علت خاصی است که در صورت گرفتن نشانه همچنان علت باقی می ماند و باعث به وجود آمدن نشانه ای جدید و شاید بدتر شود. لذا پیشنهاد این است که نشانه ها را دستکاری نکنیم و به سراغ دلایل به وجود آمدن این نشانه ها باشیم تا بتوانیم نشانه ها را به صورت کلی از بین ببریم.

وی ادامه داد: اما نکته ای که باید به آن توجه شود این است که همیشه نشانه ها مهم نیستند مثلا ممکن است در زمان کودکی به خاطر مشاجره های به وجود آمده بین والدین استرسی در فرد به وجود آید که نشانه ای همچون ناخن جویدن را در پی داشته باشد که در آن زمان این امر به دلیل وجود علتی به وجود آمده است اما با گذشت سال ها همچنان این عادت وجود داشته باشد. حال اگر این شخص به پزشک های مختلفی مراجعه کند پزشک ها علت های متفاوتی را برای این نشانه ارائه می دهند که شاید ارتباط چندانی به علت اصلی نداشته باشد.

 عضو هیئت مدیره انجمن هیپنوتیزم بالینی ایران افزود: در این شرایط در صورتی که مطالعات روانشناختی و طبی به صورت کامل انجام شود می توان با هیپنوتیزم نشانه ها را بدون اینکه علت به وجود آمدن این نشانه را شناسایی کرد در درمان جو از بین برد.

شهیدی در پایان خاطرنشان کرد: باربر و همکارانش در یک مطالعه نشان دادند که نزدیک به 70 درصد نتایج روان درمانی ناشی از روش روان درمانی مورد استفاده ما نیست بلکه به انتظار مثبت و رابطه درمانی بین درمانگر و درمان جو بستگی دارد.

وی افزود: بنابراین اگر یک درمانگر بتواند رابطه مناسب را با بیمار خود برقرار کند و انتظار مثبت را در درمان جوی خود ایجاد کند، نزدیک به 70 درصد از راه درمان را طی کرده است.

No tags for this post.