مرگ مغزی به زبان ساده

عروقی که از قلب به مغز خونرسانی می کند، بسته شده و جلوی خونرسانی به مغز گرفته می شود. زمانی که خون به مغز نرسد، سلول ها در مدت زمان چند ساعت منهدم شده و از بین می رود. خلقت بدن، شاهکار خداوند بزرگ است. در قلب ما یک گره الکتریکی کوچک وجود دارد که این گره مسئول تولید الکتریسیته است. الکتریسیته به قلب منتقل می شود و برای قلب ضربان ایجاد می کند. به این ترتیب خون از قلب خارج می شود و به دیگر ارگان های بدن می رسد.

این گره علاوه بر تولید الکتریسیته می تواند برای مدت زمان 8 تا 10 دقیقه الکتریسیته را در خود نگه دارد، تنها خوراک این گره اکسیژن است که از ریه دریافت می شود. به محض این که به مغز ضربه وارد شد و از بین رفت، مرکز تنفس در ساقه مغز هم از بین می رود.

به عبارت دیگر به این گره کوچک در قلب اکسیژن نمی رسد تا بتواند الکتریسیته تولید کند. اما این گره می تواند برای مدت زمان 8 تا 10 دقیقه الکتریسیته را در خود نگه دارد. اگر در این مدت اورژانس خود را به بالین بیماری که تصادف کرده و بیهوش شده برساند و از دستگاه تنفس مصنوعی برای اکسیژن رسانی به بدن بیمار استفاده کند، این گره فریب می خورد و تصور می کند ریه همچنان اکسیژن موردنیازش را تامین می کند، بنابراین به ضربان ادامه می دهد. به همین علت بسیار مهم است که اورژانس خود را سریع به بیمار برساند. اگر فردی تصادف کند و در نتیجه در کما برود، اگر اورژانس در مدت زمان 8 تا 10 دقیقه خود را به بیمار برساند و اکسیژن مصنوعی به بیمار رسانده شود، ضربان قلب برقرار می ماند، در حالی که ممکن است فرد دچار مرگ مغزی شده باشد. ضربان قلب به طور مصنوعی ادامه پیدا می کند و در نهایت تا 14 روز می توان ارگان های فرد مرگ مغزی را حفظ کرد. بعد از این مدت قلب می ایستد. این امکان وجود ندارد که بتوان فرد مرگ مغزی را مدت زمان طولانی تری با این روش زنده نگه داشت. تخریب ارگان ها در بدن با تولید سم همراه است، مغز تخریب شده و در نتیجه سم ترشح می کند که به روی گره قلب منتقل شده و آن را از کار می اندازد. این اتفاق در نهایت ممکن است 14 روز طول بکشد. برداشت ارگان های فرد مرگ مغزی باید در مدت زمان یک تا 14 روز انجام شود. چون مراقبت از ارگان ها در بیمارستان های کشور اصولی انجام نمی شود و باید همه افراد در این زمینه تحت آموزش قرار گیرند، اکنون این محدودیت وجود دارد که باید در مدت زمان 4 تا 5 روز بعد از مرگ مغزی ارگان ها برداشته شود. در این مدت نیز ساعت به ساعت کیفیت ارگان ها کاهش پیدا می کند. یکی از نخستین ارگان هایی که از بین می رود ریه است. ریه با محیط اطراف در ارتباط و در معرض هوای آلوده است. تا وقتی انسان زنده است، سیستم ایمنی بدن از ریه ها در مقابل هوای آلوده محافظت می کند. وقتی فرد می میرد، سیستم ایمنی وجود ندارد. علاوه بر این در تصادفات دنده ها در اثر ضربه به ریه آسیب می رسانند.

علل مرگ مغزی

علل مرگ مغزی و سن مرگ مغزی در افراد در سطح دنیا متفاوت است. شایع ترین علت مرگ مغزی در ایران ضربه به سر است و شایع ترین علت ضربه به سر نیز تصادفات رانندگی جاده ای است. به علت تصادفات جاده ای، آمار مرگ مغزی در ایران بالاست. درصد کمی از افراد نیز به علت سکته مغزی و علت های دیگر ازجمله سقوط از ارتفاع دچار مرگ مغزی می شوند. در ایران سالانه پنج تا هشت هزار نفر دچار مرگ مغزی می شوند. از این تعداد 50 درصد افراد یعنی 2500 تا 4000 نفر قابلیت اهدای عضو دارند. سیستم راهنمایی رانندگی و ایمنی جاده ها و ایمنی کار در کشور ما باید طوری باشد که اصلا مرگ مغزی نداشته باشیم. در ایران مرگ مغزی بیشتر در محدوده سنی 20 تا 40 سال است. چون اغلب جوانان به علت رعایت نکردن قوانین و مناسب نبودن ایمنی جاده ها با تصادف مواجه می شوند. در اروپا سن غالب مرگ مغزی 50 تا 70 سال است و علت شایع مرگ مغزی در کشورهای اروپایی سکته مغزی عنوان شده است. در این کشورها مردم قوانین و مقررات رانندگی را رعایت می کنند و در زمینه فرهنگ سازی کارهای زیادی انجام شده است.

از سوی دیگر جاده ها نیز ایمن و استاندارد است و به همین علت مرگ مغزی در نتیجه تصادفات جاده ای کمتر است. ما امیدواریم روزی در کشور به جایی برسیم که اصلا مرگ مغزی نداشته باشیم، اما اگر مرگ مغزی داشته باشیم باید در کنار آن سیستم اهدای عضو هم وجود داشته باشد. سیستم اهدای عضو در مشکلاتی که پیش از این اشاره شد هیچ دخالتی نداشته است. سیستم اهدای عضو از جایی وارد می شود که فردی در اثر مرگ مغزی فوت می کند و تلاش می کنیم با اهدای ارگان های فرد دچار مرگ مغزی، زندگی هشت نفر را از مرگ نجات دهیم.

منبع:جام جم آنلاین

No tags for this post.