ژن عمر نوح
تنها گروه محدودی از انسان ها شانس تجربه کردن عمر بیش از صد سال را دارند. به بیان دقیق از هر 5 هزار نفر، یک نفر در جوامع پیشرفته می تواند جشن تولد یکصد سالگی خود را تدارک دیده و بیش از یک قرن عمر کند. بررسی دقیق این موضوع و کشف دلایل ژنتیکی دخیل در آن برای پژوهشگران، موضوعی چالش برانگیز به شمار می رود.
نتایج یک مطالعه جدید نشان دهنده وجود مولفه هایی نادر در کروموزوم های شماره 4 و 7 است که به طور مستقیم در افزایش طول عمر، کاهش خطر بروز بیماری های قلبی و عروقی و ابتلا به آلزایمر و سایر بیماری های عقلی دخیل هستند.
در این مطالعات پژوهشگران آنالیزهای مختلفی در رابطه به مولفه های مرتبط با طول عمر یا (LAVs) انجام داده و این مولفه ها را در افراد کهنسال به طور خاص مورد توجه قرار دادند. در نتیجه این مطالعات، مولفه هایی که به طور زیاد در طول عمر انسان دخیل است شناسائی شدند که در کروموزوم های 4 و 7 قرار داشته و همچنین عملکرد مثبت پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی که پیش از این در مطالعات قبلی احتمال تاثیر مثبت آن در طول عمر انسان مورد توجه قرار گرفته بود، تائید شد.
در نتایج اعلام شده در این پژوهش که در مجله تخصصی Journals of Gerontology: Biological Sciences منتشر شده است، اعلام شد: بررسی افراد نادری که دارای عمر طولانی هستند، منجر به کشف ترکیبی از مولفه های ژنتیکی عمومی و نادر شده است که در طول عمر و بالا رفتن ضریب سلامت موثر هستند.
سرپرستی این تیم تحقیقاتی بر عهده پرفسور پائولو سباستیانی از اساتید دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه بوستون قرار داشته و به گفته وی در این مطالعات از پژوهش های انجام شده توسط مرکز پژوهش افراد یکصدساله نیو انگلند، مطالعه خانواده های دارای طول عمر زیاد در جنوب ایتالیا و پروژه مطالعه ژن های طول عمر، استفاده شده و مجموعه اطلاعاتی جامعی از 2 هزار و 70 فرد با طول عمر زیاد که کهنسال ترین آن ها در سال 1900 میلادی متولد شده بود، مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعات پژوهشگران آنالیزهای مختلفی در رابطه به مولفه های مرتبط با طول عمر یا (LAVs) انجام داده و این مولفه ها را در افراد کهنسال به طور خاص مورد توجه قرار دادند. در نتیجه این مطالعات، مولفه هایی که به طور زیاد در طول عمر انسان دخیل است شناسائی شدند که در کروموزوم های 4 و 7 قرار داشته و همچنین عملکرد مثبت پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی که پیش از این در مطالعات قبلی احتمال تاثیر مثبت آن در طول عمر انسان مورد توجه قرار گرفته بود، تائید شد.
سرپرست این تیم پژوهشی در رابطه با موضوع فوق اعلام کرد: بر اساس اطلاعات به دست آمده و تجزیه و تحلیل آن ها مشخص شد که ژنتیک نقش بسیار مهمی در میزان طول عمر انسان ایفا کرده و برخی مولفه های عمومی در ساختار ژنتیک افراد می تواند سبب شود تا آن ها در حدود 80 تا 90 سال عمر کرده و در برخی افراد نیز مولفه های ژنتیکی ویژه ای وجود دارد که به آن ها امکان زنده ماندن بیشتر و رسیدن به یک صد سالگی را می دهد.
پژوهشگران همچنین در این رابطه اعلام کردند که هنوز موارد ژنتیکی ناشناخته بسیاری در این رابطه وجود دارد که باید مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته و برای حصول به این هدف باید بانک های اطلاعاتی جامع تری ایجاد شده و نمونه های ژنتیکی متنوع تری مورد مطالعه قرار گیرند.
در حال حاضر این پروژه از سوی موسسه ملی کهنسالی، موسسه ملی ریه، قلب و خون و بنیاد ویلیام وود در ایالات متحده آمریکا در حال پیگیری است.
ترجمه: احسان محمدحسینی
منبع: futurity.org
No tags for this post.
