سال 1403 سال خوبی برای بازی‌های فکر، رومیزی، دیجیتال و رایانه‌ای در ایران بود. چرا که در این سال چندین جشنواره در این حوزه برگزار شد. از المپیک بازی‌های فکری دانشجویی تا جشنواره‌های رقابتی بازی‌های رایانه‌ای، این روند نشان از افزایش توجه به صنعت بازی‌سازی دارد. اما این رشد چه پیامدهایی برای صنعت بازی ایران دارد؟ آیا صرف افزایش تعداد جشنواره‌ها به معنی توسعه این حوزه است یا چالش‌هایی نیز در این مسیر وجود دارد؟
ندا انتظامی: باید گفت افزایش رویدادهای مرتبط با بازی‌های رایانه‌ای، رومیزی و فکری نشان می‌دهد که این حوزه در حال توسعه است و از سوی دیگر هم جامعه مخاطبان به این حوزه علاقه‌مند هستند. به عبارت دیگر عرضه و تقاضا همساز باهم حرکت می‌کنند. این عوامل نشان‌دهنده این است که برگزاری چنین جشنواره‌هایی می‌تواند نشانه‌ای از جدی‌تر شدن بازی‌سازی به‌عنوان یک صنعت باشد.
به گزارش خبرگزاری سینا، خط مشترک این رویدادها را حمایتهای دولتی و نهادهای مختلف می‌توان دانست. برگزاری جشنواره‌هایی مثل جشنواره بازی‌های رایانه‌ای فجر یا المپیک بازی‌های فکری دانشجویی، نشان می‌دهد که نهادهایی مانند وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای و دانشگاه‌ها تلاش دارند از این حوزه حمایت کنند. که این حمایت‌ها هرچند کافی نیست اما باید امیدوار بود که این حمایت‌ها ادامه دار باشد، کمکی برای مستقل شدن و نویدی وارد شدن بخش خصوصی به این حوزه هم باشد
از سوی دیگر تنوع مخاطبان و سبک‌های بازی – از جشنواره‌های رقابتی دیجیتال گرفته تا رویدادهای مرتبط با بازی‌های رومیزی نکته مهمی است که در بین رویدادهای مختلف دیده می‌شود. این روند نشان می‌دهد که مخاطبان و بازی‌سازان ایرانی فقط به یک نوع بازی علاقه ندارند و سلایق مختلفی در بازار وجود دارد که شناسایی، نیاز سنجی شده است.
اما برای رشد بازی‌سازان چه باید کرد؟
اولین مرحله گذر از حمایتهای دولتی است و ایجاد فضا برای بخش خصوصی است. اما نکته مهم ایجاد تعاملات بین‌المللی برای بازی‌سازان است که از این مسیر هم گردش مالی صورت بگیرد و هم از این نظر فرهنگ و فضای ایرانی در آن سوی آب‌ها ادامه‌دار شود. با وجود رشد این جشنواره‌ها، هنوز صنعت بازی ایران فاصله زیادی با استانداردهای جهانی دارد. اما برگزاری این رویدادها می‌تواند به تدریج زمینه‌ساز ورود بازی‌سازان ایرانی به بازار بین‌المللی شود. با این حال، نبود زیرساخت‌های مناسب و کمبود سرمایه‌گذاری در این حوزه از جمله موانعی است که باید برطرف شود.
هرچندا که وجود جشنواره‌ها برای بازی اتفاق خوبی است اما در این مورد چالش‌های مدیریت و سیاست‌گذاری در جشنواره‌های بازی دیده شد. یکی از موارد مدیریت نامناسب و نبود برنامه‌ریزی دقیق است. به‌عنوان مثال، برخی از جشنواره‌ها با زمان‌بندی نامناسب و همزمانی با رویدادهای دیگر برگزار شده‌اند، که این مسئله باعث کاهش کیفیت برگزاری و استقبال محدود شده است. همچنین، عدم حضور برخی مسئولان در مراسم اختتامیه نشان از کم‌توجهی به این صنعت دارد.
با این حال نمی‌توان از نقش جشنواره‌ها در معرفی این حوزه، شبکه‌سازی برای درون و بیرون بازی‌سازان گذشت. باید گفت افزایش تعداد جشنواره‌های بازی در ایران نشانه‌ای از رشد این صنعت و افزایش حمایتهای نهادهای مختلف است. این روند می‌تواند فرصت‌های زیادی را برای توسعه بازی‌سازی در کشور فراهم کند، اما در صورت نبود سیاست‌گذاری‌های پایدار، حمایتهای مناسب و مدیریت صحیح، ممکن است این افزایش صرفاً در حد تعداد باقی بماند و به بهبود کیفیت و جایگاه بین‌المللی بازی‌های ایرانی منجر نشود. بنابراین، لازم است که سیاست‌گذاران با برنامه‌ریزی دقیق‌تر، حمایتهای هدفمند و مدیریت بهینه، مسیر پیشرفت این صنعت را هموار کنند.