وسایل پارک ها و شهرهای بازی ایمن نیستند

سالیان سال است که با شروع فصل گرما، به ویژه تعطیلات نوروز و فرارسیدن ایام تعطیل، دغدغه ناایمن بودن و غیر استاندارد بودن وسایل بازی در پارک ها و اماکن تفریحی پررنگ می شود و مسوولان نیز هربار توضیحاتی در این باره ارائه می دهند اما، این معضل همچنان ادامه دارد.

بر اساس پژوهش هایی که در این زمینه صورت گرفته است، 68 درصد وسایل بازی موجود در پارک ها و شهرهای بازی می‌تواند مخاطرات و آسیب‌هایی را برای کودکان به همراه داشته باشد.

عدم مراقبت و نگهداری تجهیزات پارکی باعث شده که مخاطرات ناشی از حرکت، دویدن و راه رفتن بر روی کفپوش‌های نصب شده در محوطه‌های بازی، وجود داشته باشد. علاوه بر این، در بیش از 89 درصد موارد ساختار فنی وسایل، پتانسیل بروز صدمه را به طور قابل ملاحظه‌ای داراست.

این در حالی است که، لزوم استفاده از فضای سبز و وسایل بازی در مکان های عمومی به ویژه برای کودکان بر کسی پوشیده نیست، بنابراین، به نظر می رسد رسیدگی به این امر توجه ویژه ای را از سوی مسوولان می طلبد.

بهروز بیرشک، روانشناس و استاد دانشگاه در گفتگو با خبرنگار سیناپرس در رابطه با بازی های گروهی در مکان های عمومی گفت: این نوع بازی ها تفاوت هایی با بازی در منزل دارند. اما از آنجا که بازی در مکان های عمومی مانند پارک ها و شهربازی ها اغلب به صورت گروهی بوده و در آن از وسایل مختلف بازی استفاده می شود، رعایت نکات ایمنی و داشتن آگاهی از نحوه استفاده از وسایل بازی موجود در آن نکته مهمی است که باید هم از سوی مسوولان مربوطه و هم از سوی والدین به آنها توجه شود.

وی ادامه داد: کنترل بچه ها در حین بازی در فضا های باز و استفاده از وسایلی که عموما متحرک هستند از آنجا که با سلامت کودکان ارتباط تنگاتنگ دارد امری بسیار ضروری است؛ البته رعایت این موارد هنگامی سودمند است که که در پارک ها و شهرهای بازی از وسایل استاندارد و با کیفیت استفاده شود.

بیرشک تصریح کرد: در جامعه کنونی که بازی های رایانه ای و مجازی، کمبود تحرک و جنب و جوش را در کودکان و نوجوانان به دغدغه ای برای والدین و خانواده ها بدل کرده است، انجام بازی در فضاهای شاد و متنوع و به صورت دسته جمعی می تواند برای کاهش این دغدغه ها راهکار مناسبی باشد.

وی تاکید کرد: ضمن اینکه، تحرک و جنب و جوش در سنین کودکی باعث تقویت قوای جسمی و ذهنی کودک در بزرگسالی خواهد شد.

ایمنی وسایل بازی

به طور کلی وسایل بازی از دو نظر فیزیکی و شیمیایی بررسی می شود. از نظر شیمیایی شامل آزمون های بررسی میزان آرسنیک، باریم، کادمیم، کرم، سرب و جیوه در مواد به کار رفته در وسایل بازی است. همچنین از نظر فیزیکی نیز شامل آزمون های بررسی مواردی نظیر داشتن لبه تیز، نوک تیز، سقوط، گشتاور، کشش، فشردگی، مواد، استفاده درست و نادرست، پرتاب و انواع صداها، احتمال شکستن و … است. این در حالیست که بنابرگفته کارشناسان، در کشور ما عمدتاً انجام خرید وسایل بازی برای پارک ها و شهرهای بازی توسط مسئولان خرید سازمان ها انجام می شود که اغلب هیچ شناختی از مواد شیمیایی مجاز در ساخت وسایل بازی ندارند و بیشتر به نام شرکت ها، نحوه همکاری آنها و یا نوع پرداخت مبالغ اهمیت می دهند.

در نصب و نگهداری این وسایل نیز باز هم به تجارب متخصصین امر نیازی احساس نمی شود و هر وقت وسیله ای کاملاً از کار بیفتد یا شکستگی و استهلاک آن کاملاً مشهود باشد، تعویض یا تعمیر می شود و عملاً از بازدید های دوره ای خبری نیست. دلیل این مدعا حوادث ریز و درشتی که بعضاً در پارکها، شهرهای بازی و مهدهای کودک شهرستان ها رخ می دهد.

قوانین مشخصی که اجرا نمی شود

معصومه آباد، رییس کمیته ایمنی و مدیریت بحران شورای شهر تهران نیز در گفتگو با خبرنگار ما گفت: از مهمترین فاکتورهای ارزیابی ایمنی در شهرهای بازی و پارک ها سطح فضای بازی، طراحی وسایل، مراقبت و همچنین محوه نگهداری از وسایل است.

 وی ادامه داد: سطح زیر وسایل بازی باید به اندازه کافی نرم و حجیم باشد تا هنگام سقوط بچه ها مانع آسیب دیدگی شود. سیمان، آسفالت ، بتن و سنگ فرش به هیچ عنوان برای سطح زیر وسایل بازی مناسب نبوده و غیرایمن و غیرقابل قبول هستند. چمن، خاک و خاک فشرده نیز نامناسب هستند.

بنا به گفته وی، تجهیزات بازی باید برای دو گروه سنی متفاوت طراحی شوند. گروه سنی پیش دبستانی و کودکان مدرسه ای. در مکان های استاندارد و ایمن، فضای محیط بازی این دو گروه سنی کاملاً متمایز از یکدیگرند.

 آباد تاکید کرد: برای وسایلی که در ارتفاع قرار دارند،  حتما باید نرده های ایمنی و حفاظ نصب شود. تاب، الاکلنگ و دیگر تجهیزات دارای حرکت، باید در فضایی جدا از محل بازی سایر بچه ها قرار داده شده و هر تاب باید حفاظ مخصوص به خود را داشته باشد.

وی در ادامه عنوان کرد: این وسایل نباید دارای قسمتی باشند که خدای ناکرده سر، دست یا پای آنها داخل وسیله گیر کند. کلیه منافذ مانند پله های نردبان سرسره و… نباید کمتر از 9 سانتی متر یا بیشتر از 32 سانتی متر باشند.  وسایلی با قسمتهای متحرک نظیر تاب، الاکلنگ نباید دارای قسمتی باشند که دست یا سایر قسمتهای بدن بچه ها در آن گیر کند. سطح این وسایل نباید دارای خوردگی یا زنگ زدگی باشد و باعث به وجود آمدن جراحت در اندام کودکان شوند.

آباد تصریح کرد: اینها قوانینی هستند که در کشور ما وجود دارد، اما با وجود گذشتن عمر طولانی از بسیاری از پارک ها و شهرهای بازی کشور چند سالی است که روی استانداردسازی دستگاه‌ها و وسایل بازی در حال اقدام هستیم و مسلما این پروسه زمانبر است.

 

گزارش: هانیه حقیقی

No tags for this post.