رباتهای انسان نما در خدمت کودکان سرطانی
در حالی که این مشکل، روانشناسان را با چالش‌های جدی مواجه کرده است، محققان دانشگاهی موفق شدند با برنامه‌ریزی مناسب رباتهای انسان‌نما راه حل موثر و جدیدی را برای آرام کردن کودکان سرطانی حین فرآیند درمان به جهانیان معرفی کنند.
خوشبختانه ایران جایگاه مناسبی در حوزه ربات های انسان نمادارد،این درحالی است که این موضوع، بحث تازه ای در علم است ، به همین دلیل به سراغ دکتر علی مقداری و دکتر مینو عالمی، محققان پروژه‌ای رفتیم که توانستند رباتهای انسان نما را به صورت عملی وارد زندگی مردم کنند.
مینو عالمی پژوهشگر پسا دکترا قطب رباتیک در دانشگاه شریف است، موضوع پروژه این گروه استفاده از رباتهای انسان نما در قسمت های مختلف آموزش مانند آموزش زبانهای مختلف، اموزش به کودکان اوتیسمی و… است. علی مقداری، استاد دانشکده مهندسی مکانیک و نزدیک به 27 سال عضو هیات علمی دانشگاه شریف بوده و در حال حاضر رئیس قطب علمی طراحی رباتیک و اتوماسیون است.
هدف از ساخت رباتهای انسان نما چیست، آیا برای نمایش دادن است یا اهداف کاربردی دارند؟
مقداری: سابقه تحقیقات رباتیک به طور جدی در کل دنیا به 50 سال گذشته برمی گردد، اما سابقه علاقه ذاتی و غریزی انسان به ساخت مجموعه ای که شکل خودش باشد به هزاران سال قبل بازمی گردد، یعنی انسان همیشه علاقه داشته که موجودی را شبیه خودش بسازد. در گذشته های دور امکانات فنی و تکنولوژی امکان ساخت مجسمه های ساکن، ساخت عروسک و یا نقاشی ها را به انسان می داد، پیشرفت تکنولوژی به همراه غریزه انسان باعث شده که بشر امروزی به خواسته های خودش دست پیدا کند، لذا ما امروز شاهد هستیم که رباتها و عروسکهای هوشمندی ساخته می شوند که کاربردهای متعددی در ورزش، سرگرمی و… دارند که در آینده این کاربردها ممکن است بسیار بیشتر شود، به عنوان مثال ممکن است در آینده ما شاهد سربازهای رباتیکی برای عملیات نظامی باشیم. در واقع هر دانشمند و سیاستمداری بنابه خواست و برنامه ریزی های خودش می تواند کاربردهای فراوانی را برای رباتها در نظر بگیرد.
تحقیقات اولیه در زمینه ساخت رباتهای انسان نما در دانشگاه شریف در سال 1383 آغاز شد، در واقع اولین ربات انسان نما در همین سال در قطب رباتیک دانشگاه صنعتی شریف به منظور شرکت در مسابقات رباتهای انسان نما در ژاپن، ساخته شد که مدل های اولیه یک مدل 40 سانتی و یک مدل 120 سانتی بودند.
بعد از مدتی که حمایتهای مالی کم شد و بنده درگیر کارهای اجرایی شدم، این اقدام بدون پیگیری ماند و درحال حاضر نزدیک به دو سال است که دوباره این فعالیت را شروع کرده ایم ، البته ما در حوزه های دیگر نیز فعالیتهای داشته و داریم، اما در بحث رباتهای انسان نما با ورود دکتر عالمی و موضوع جدیدی که با حضور ایشان مطرح شد، این بحث به طور جدی پیگیری شد. چرا که وی در این زمینه از قبل تجربه های مانند، استفاده از کامپیوتر در آموزش زبان و استفاده از دستگاه های تلفن همراه در آموزش را داشتند. دکتر مینو عالمی تحت پوشش بنیاد ملی نخبگان به عنوان پژوهشگر پسا دکترا به جمع ما اضافه شدند، با پیشینه زبان شناسی و در حوزه علوم انسانی یک فضای بین رشته ای را بین زبان، علوم شناختی و علوم مهندسی رباتیک به وجود آورده اند.
دکترعالمی بحث استفاده از ربات را در آموزش زبان به دلیل کمبود معلمهایی که زبان مادری آنها انگلیسی هست، مطرح کرد. با توجه به تخصصهایی که دکتر عالمی داشت توانست جای خالی اینگونه معلم ها را با ربات های دستیار پر کند و تاثیر این امر را در آموزش برای نوجوانانی که در مدارس راهنمایی هستند و برای اولین بار تجربه آموزش زبان دوم را دارند آزمایش کنند. طرحی که فقط در سه کشور ایران، کره و ژاپن در حال بررسی و آزمایش است.
رباتهایی که اکنون به عنوان رباتهای انسان نما ساخته می شوند، چه ویژگیهایی دارند که می توانند به ما کمک کنند؟
مقداری: این امر به کاربرد بستگی دارد، ما می خواهیم در حوزه رباتهای اجتماعی وارد شویم، بنبان گذار این حوزه در ایران قطب رباتیک بوده است، در خارج از کشور دو الی سه سال است که بحث رباتهای اجتماعی مطرح شده است، اما در ایران ما اولین کشوری هستیم که می خواهیم ربات را وارد اجتماع کنیم. ربات صنعتی کاربرد خودش را دارد، به عنوان مثال چنین رباتهایی به درد ورود به اجتماع و کمک به کودکان و آموزش نمی خورد. بچه ها به طور ذاتی به اسباب بازی علاقه دارند، مخصوصا اگر آن اسباب بازی هوشمند باشد. تجربه و مطالعات ما نشان داده که رباتها می توانند در امر آموزش تاثیرگذار باشند.
شروع کار ما از آموزش زبان بود، در واقع ما باید از یک جایی شروع می کردیم و ما این کار را با آموزش زبان آغاز کردیم و نتایجی که تا کنون گرفته ایم در خور توجه بوده است، تا جایی که در کل ایران تنها مقاله ای که در این زمینه برای مجله ISI، پذیرش گرفته مقاله گروه ما بوده که در حال چاپ در مجله تخصصی رباتهای انسان نما است که به یکی از معروفترین ناشران علمی دنیا تعلق دارد.
بنابراین انگیزه رفتن به سراغ رباتهای انسان نما به دلیل علاقه مندی کودکان است، البته این پروژه برای همه حتی بزرگسالان و سالمندان هم جذاب است و شاید ما در مراحل بعدی به سراغ آنها برویم اما در حال حاضر تجربه مان با طیف کودکان است. در واقع سعی داریم همین تجربه را برای کودکان اوتیستیک، هم برای آموزش زبان و هم تکرار سناریوهای درمانی که روانشناسان در مراکز درمانی اوتیسم اجرا می کنند را توسط رباتها و با حضور روانشناسان انجام شود. گفتنی است کار با کودکان اوتیسمی را تازه شروع کرده ایم، به همین دلیل این اقدام نیاز به مطالعه و فعالیت بیشتری دارد، چرا که کار با این کودکان بسیار سخت تر از کار با کودکان عادی است.
به طور کلی موضوعات بین رشته ای در کشور ما بسیار فقیر است، در واقع در همین دانشکده ما هم این امر رایج نیست، حتی شما اگر دقت کنید می بینید که دانشجویان رشته های مختلف از نظر علمی با هم ارتباط ندارند. در واقع این یکی از ایرادهای حوزه آموزشی ماست که به موضوعات بین رشته ای کم توجه می کند. در صورتی که تمام همکارانی که ما در این پروژه داریم به این موضوع رسیده اند که فعالیت های بین رشته ای می تواند بسیار مفید و سازنده باشد.
زمانی که دکتر مینو عالمی این طرح را ارایه دادند، ما حمایتی از ستاد علوم شناختی گرفتیم و یک قراردادی با معاونت پژوهشی بستیم که مدیریت این پروژه با من است و دکتر عالمی هم مسئول دوم این طرح هستند، در واقع این حمایتهای مالی ما را تشویق کرد که وارد حوزه های عمیق تری شویم و باز هم دکتر عالمی طرحی را برای کودکانی که مبتلا به سرطان هستند و شیمی درمانی می شوند، مطرح کرد.
در واقع دکتر عالمی مطرح کرد که ما می توانیم تمام این امکانات و تجهیزاتی را که در ساخت رباتهای انسان نما در آموزش بدست آورده ایم را در مرکز درمانی محک برای کودکان سرطانی برپا کنیم و ما توانستیم طی یک فرآیند شش ماه این پروژه را ویژه کودکان سرطانی در دو مرکز طبی کودکان و بیمارستان محک به اجرا در بیاوریم و مقایسه کنیم استفاده از کاربرد ربات انسان نما در بحث کمک درمان، کاهش اظطراب، کاهش عصبانیت، افزایش اشتهای کودکان در غذا خوردن و… را که همکاران ما این موارد را دراین دو مرکز تست کردند و نتایج بسیار خوبی را گرفتند و ما نتایج را درقالب یک مقاله در آورده ایم و برای کنفرانس بین المللی در حوزه رباتهای اجتماعی در استرالیا فرستاده ایم . زمانی که هر سه داور این کنفرانس نتایج کار ما را دیدند، اعلام کردند که استفاده از رباتهای انسان نما برای کاهش استرس و درمان بچه های سرطانی برای اولین بار در دنیا اتفاق افتاده است، در حالی که استفاده از رباتهای انسان نما برای درمان اوتیسم چند سالی است که در دنیا استفاده می شود.
علت اینکه در دنیا برای اولین بار از رباتهای انسان نما برای کودکان مبتلا به سرطان استفاده می شود این است که کار با این کودکان بسیار سخت است و خانواده ها در مورد این که فرزرندشان مورد تحقیق قرار گیرد خیلی خوب همکاری نمی کنند ولی ما در ایران توانستیم این موفقیت را کسب کنیم، شاید یکی از دلایل آن همکاری بالای والدین این کودکان با تیم ما بود.
رباتهایی که برای این منظور تهیه کردیم دو نوع بوده که هیچ کدام از اینها ساخت ما نیست، چرا که ما ترجیح دادیم اول رباتهایی را تهیه کنیم تا ببینیم که تاثیرگذاری آنها در حوزه های درمان و علوم انسانی تا چه میزان است و اگر تاثیرگذاری خوبی دارند مدلهای بومی این رباتها را بسازیم.
در حال حاضر به این نتیجه رسیده ایم که این تاثیرگذاری وجود دارد و به همین دلیل واحدهای کوچکتری را برای ساخت مدلهای بومی تعریف کرده ایم؛ البته ساخت رباتها فقط به مدل انسان نما خلاصه نمی شود بلکه سعی داریم رباتهای پرنده و حیوان نما هم بسازیم چرا که کودکان به این مدلها هم علاقه بسیاری دارند.
گفتنی است، بنیان گذارحوزه رباتهای اجتماعی در ایران تیم ما در واقع همان دانشگاه صنعتی شریف بوده است. در حوزه استفاده از رباتهای انسان نما در آموزش زبان دکتر عالمی بنیان گذار این پژوهش بودند و در حال حاضر افرادی را در این زمینه آموزش می دهند. در حوزه استفاده از رباتهای انسان نما برای کمک درمان کودکان مبتلا به سرطان می توانیم ادعا کنیم که در دنیا اول هستیم. در حوزه درمان اوتیسم هم اولین گروه تحقیقاتی در ایران هستیم که در این حوزه کار کردیم. امید داریم که مجموع این پروژه ها را به یک سرانجامی برسانیم هم رضایتمندی قلبی داشته باشیم، چون همین که ما احساس کنیم می توانیم دردی از روی دوش افراد دردمند برداریم برایمان از هر چیزی ارزشمندتر خواهد بود.
دکتر عالمی، لطفا توضیح دهید مشکلی که شما می خواهید به کمک این رباتها حل کنید چیست؟
عالمی: به خاطر اینکه تجربه من بیشتر از امر آموزش بوده و دکترای من در رشته زبان شناسی کاربردی است و از آنجایی که در تدریس فکر می کردیم با روشهای نوین و با استفاده از تکنولوژی می توان اثربخشی را بیشتر کرد به دنبال راهکارهای تازه بودیم، بنده در کلاسهای تدریسم در دانشگاه شریف سعی کردم از کامپیوتر و تلفن همراه برای تدریس زبان از طریق سیستمهای تکنولوژی که ما اسمشان را کال و مال می گذاریم، استفاده کنم که نتایج بسیار رضابت بخشی داشتیم و بعد به واسطه اینکه دکتر مقداری که رئیس مرکز زبان شناسی بودند و من هم هیات علمی آن مرکز بودم، با رباتها و دانشکده مکانیک بیشتر آشنا شدیم، فکر کردیم که چرا خروجی آموزش در ایران به خصوص در مدارس و آن هم در درس زبان انگلیسی اینقدر ضعیف است و به دنبال حل این مساله بودیم . علت اصلی آن همان طور که دکتر مقداری اشاره کردند این بود که درکشورمان استاد انگلیسی که زبان مادریش انگلیسی باشد کم داریم و بیشتر مکانهایی که زبان انگلیسی تدریس می شود از وجود اساتید غیر حرفهای استفاده می کنند، اما ما در ایران یا مجبوریم که معلمهایمان را خوب و حرفه ای کنیم و یا از وسایلی استفاده کنیم که بتوانیم افراد را به زبان انگلیسی که در حال حاضر برای انجام هر کاری در دنیا به آن نیاز داریم، علاقه مند کنیم. چیزی که به آن رسیدیم این بود که باید از رباتهای انسان نما و آن هم در مقاطع پایین تحصیلی استفاده کنیم و استارت اولیه پروژه اینگونه زده شد و پروژه اولیه در مجتمع امام صادق (ع)، تعریف شد و این پروژه آنقدر موفق بود که بچه ها حتی حاضر به ترک کلاس ها نبودند.
رباتی که ما در این کلاسها استفاده می کردیم که البته اسم آن را نیما گذاشته ایم، در کلاسها حرکت می کند، اسم بچه ها را صدا می زند و به انگلیسی با بچه ها صحبت می کند و بچه ها علاقه بسیاری به برقراری ارتباط با آن داشتند و این انگیزه را در بچه ها ایجاد کرد که با نیما انگلیسی صحبت کنند.
نتایج این تحقیقات به ما نشان داد که اگر بتوانیم ربات بومی بسازیم ، هزینه ها را کاهش دهیم و ازآنها در مدارس آموزش و پرورش استفاده کنیم برای بچه ها بسیار مفید خواهد بود و اولین دلیل این امر هم جذاب بودن این رباتها است که انگیزه را در بچه ها بالا می برد و استرس را در کودکان پایین می آورد. از این پروژه، ما به پروژه اوتیسم رسیدیم، فکر کردم که چرا کودکان اوتیسمی باید درمانده باشند واز آموزش محروم بمانند. متاسفانه در حال حاضر بنا به دلایلی مانند، آلودگی هوا، تغذیه نامناسب، امواج برخی سیستم ها مانند موبایل و… تعداد این کودکان نیز در حال افزایش است.
درباره بیماری اوتیسم کمی بیشتر توضیح دهید؟
عالمی: ببینید بچه هایی که مبتلا به اوتیسم هستند، کودکانی هستند که از ارتباط برقرار کردن با بقیه انسانها در عذاب هستند و ارتباط چشمی با دیگران ندارند، یعنی این افراد هیچگاه در چشم شما نگاه نمی کنند. ارتباط کلامی بسیار ضعیفی دارند و قدرت نگارش هم ندارند، در واقع این بیماری یک اختلال مغزی است که در میان پسرها شایع تر بوده است. این کودکان باید قبل از دبستان شناسایی شوند و تحت درمان قرار گیرند در غیر این صورت از رفتن به مدارس عادی بازمی مانند.
نکته قابل توجه این است که این کودکان با اسباب بازی های هوشمند مانند کامپیوتر، ربات و موبایل ارتباط خیلی خوبی برقرار می کنند، به همین دلیل من عقیده دارم که با استفاده از این وسایل می توان به آنها آموزش داد از ابتلا به این بیماری پیشگیری کنیم. در واقع کاری که ما داریم با این رباتها انجام می دهیم فقط بحث آموزشی است و مسایل سرگرمی در این بین مطرح نیست، چرا که من اعتقاد دارم با آموزش است که می توان سطح را ارتقا داد.
رباتی که در این طرح استفاده می شود ایرانی نیست و روی آن برنامه ریزی هایی انجام داده اید، درباره این برنامه ریزی توضیح دهید.
عالمی: در واقع این نرم افزاری با ربات کار می کند که در اصل روی ربات با آن برنامه ریزی می کنیم که ربات چه حرکتی را داشته باشد، در واقع این رباتها قابلیت برنامه ریزی را دارند ولی برنامه ریزی هایش را ما انجام می دهیم، ما چیزی که از ربات می خواهیم مانند حرکات و بیان را طراحی می کنیم، اما اسکلت ربات را ما نساخته ایم، یکی از آنها ساخت کانادا است و دیگری از یک شرکت فرانسوی است. در واقع کار اصلی ما کار کردن روی الگوریتم ها و سناریوها است. اما اکنون روند پیشبرد پروژه کمی تغییر کرده و همان طور که گفته شد با توجه به نتایج موفقیت آمیزی که بدست آورد ایم، تصمیم به ساخت رباتهای بومی گرفته ایم که تا کنون نیم تنه ربات ساخته شده است.
مقداری: سناریوهای درمانی که چه در حوزه اوتیسم و چه در حوزه سرطان طراحی می شود مشابه همان فرآیندی است که روانشناسان قبلا به صورت عادی روی این بچه ها انجام می دادند اما ما در اینجا رباتها را درگیر می کنیم، متاسفانه در ایران دچار برخی از فقرهای فرهنگی هستیم، به عنوان مثال شما در کشور به ندرت جراحی را پیدا می کنید که وقت بگذارد و به بیمارش در مورد بیماری اش توضیح دهد و آموزش قبل از جراحی دهد، در حالی که در کشورهای غربی این توضیح ندادن خلاف قانون است اما متاسفانه در ایران این فرهنگ وجود ندارد، ما در حوزه سرطان، طراحی را انجام دادیم که ربات بتواند نقش دکتر را برای کودکان مبتلا به سرطان بازی کند، به عنوان مثال به آنها توضیح دهد که شیمی درمانی چیست؟ در واقع به آنها آموزش دهد. در جایی دیگر خود ربات بیماری می شود که بچه ها به او آموزش می دهند و از این طریق ما بچه ها درگیر می کنیم.
در حال حاضر رباتی را از امریکا خریداری کردیم که به شکل دختر بچه است و قابلیت های به مراتب بیشتری نسبت به ربات انسان نمای قبلی دارد، در واقع این ربات پوست دارد، لبخند می زند، ابروهایش قابلیت حرکت دارد و… که می تواند برای کودکان بسیار جذابتر باشد.
علت اینکه کودکان با رباتها ارتباط خوبی برقرار می کنند و به حرفهای آنها توجه نشان می دهند، چیست؟
مقداری: در یک کلمه می توان گفت که این بچه ربات را مانند دوست خود می داند نه مانند یک بزرگتر، بچه ها با همسالان خود ارتباط بهتری برقرار می کنند تا با بزرگترها ،بنابراین کودکان این رباتها را هم مانند دوست خود می دانند.
در مورد طرح استفاده از رباتهای انسان نما برای کودکان مبتلا به سرطان اگر موارد دیگری هست، بفرمایید.
عالمی: در مورد این کودکان باید گفت که آنها در زمان شیمی درمانی دچار استرس زیاد، اشتهای کم، خشم زیاد و افسردگی می شوند و به همین دلیل مرگ و میر در میان کودکان بالا بوده و بر اساس تحقیقاتی که ما انجام داده ایم، روانشانسان هم نمی توانند در این زمینه راه حل مناسبی ارایه دهند، در واقع ما به فکر بودیم که از طریق یک راه مناسب بتوانیم کودکان مبتلا به سرطان را آرام کنیم تا با آرامش بیشتری به سمت پروژه درمانی خود بروند. من برای برخی از فعالیت ها به این نوع بیمارستانها مراجعه می کردم و متاسفانه می توانم بگویم در روز چندین بار کد 99 را اعلام می کردند واین یعنی باز هم کودکی بر اثر این بیماری جان خود را از دست داد و همان جا بود که ایده این کار به ذهنم رسید که چطور می توان به این افراد کمک کرد و حس کردم که حتی اگر دو کودک را هم بتوانیم نجات دهیم در این راه موفق بوده ایم.
سناریوهایی که من طراحی کردم ترکیبی از رواشناس و کار آموزشی است که در ابتدا که آنها را خریداری کردیم، به آن شخصیت دادیم و ربات را با بچه ها دوست کردیم، یکی از قسمت های کار ما ربات ماکارونی است، بچه ها به علت تزریق هایی که انجام می دهند و درد بسیار زیادی هم دارد در هنگام تزریق دارو آمادگی کافی را ندارند،بنابراین ما به بچه ها آموزش دادیم که چگونه بدن خودشان را هنگام تزریق آماده نگه دارند تا درد کمتری را احساس کنند .
در مورد اشتهای این بچه ها هم سناریوی دیگری در نظر گرفته شد، این که به کودکان آموزش دهیم که چه چیزی بخورند، کی بخورند و چگونه بخورند، در واقع سراسر کار ما آموزش است. قبلا هم به این موضوع اشاره کردم که در کشور ما به علت تعداد بالایی بیماران معمولا پزشکان و پرستاران ما وقت یا حوصله اینکه به بیماران آموزش دهند را ندارند، اما ربات ها این کار را بدون کوچکترین مشکلی انجام می دهد، یکی از بارزترین خصوصیات این ربات تکرار زیاد آموزشها برای کودکان است و در کودکان انگیزه زندگی ایجاد می کند.
برنامه شما برای اینکه این پروژه را به صورت عمومی دربیاورید، چیست؟
مقداری: واقعیت این است که این موضوع هم در دنیا و هم در کشور ما موضوع بسیار جدیدی است، در کشور ما هم مشکلی که وجود دارد مقاومت در برابر ایده های نو است و به همین دلیل کمی زمان می برد، البته ما از این زمان برای بالا بردن پشتوانه فنی پروژه استفاده می کنیم. همان طور که گفتم معمولا دانشجویان از زمینه هایی غیر از رشته خود کم استقبال می کنند و این امر به نوعی فرهنگ تبدیل شده است، به همین دلیل هم آموزش نیروی متخصص در این زمینه کمی زمان می برد. البته در این راه موفق بودیم و درحال حاضر استقبال دانشجویان در این زمینه بالاست که این موضوع هم نزدیک به دوسال طول کشید. علاوه بر این هر پروژه ای نیاز به حمایت مالی دارد که ما در حال انجام این کار هم هستیم و کمک مالی اولیه را برای پروژه اوتیسم گرفتیم، البته همان کمکهای مالی که برای پروژه اوتیسم گرفته ایم برای پروژه سرطان هم خرج می کنیم، چون بین پروژه هایمان تفاوتی قایل نمی شویم چرا که در همه این پروژه ها بحث درمان مطرح است.
در زمینه ساخت رباتها هم در نظر داریم که در آینده یک شرکت دانش بنیان در این زمینه با هدف طراحی و ساخت رباتهای اجتماعی برای کمک درمانی و آموزش، تاسیس کنیم.
از نظر شما چقدر طول می کشد که این رباتها وارد جامعه شوند و خدمات خود را رایه دهند؟
عالمی: به عقیده من حداکثر تا چهار تا پنج سال آینده این ربات ها وارد اجتماع می شوند، چرا که در دنیا این اتفاق افتاده است و در جامعه ما هم به علت علاقه شدیدی که بین دانشجویان در بحث رباتیک و اتوماسیون است، این پروژه ها به زودی به مرحله اجرا درخواهد آمد. برنامه ما هم این است که تا یک سال آینده یک شرکت دانش بنیان تاسیس کنیم و با توجه به تجربه ای هم که در این زمینه داریم امید داریم که بتوانیم در این زمینه رشد خوبی داشته باشیم.
نتایجی که شما تا کنون بدست آورده اید، آیا قابل تجاری سازی است؟
مقداری: نه، این تحقیقات در حال حاضر قابلیت تجاری شدن را ندارد، چرا که در سطح یک ایده است، در حال حاضر در حال الگوبرداری هستیم و سعی داریم که این رباتها را بومی سازی کنیم، ما از سرتاسر ایران کودکانی برای درمان داریم که باید به فرهنگ آنها توجه شود.
رباتها برای چه سنی طراحی شده اند؟
عالمی: برای هر نوع آموزشی از سن پنج سال تا 12 سال، چون سن فراگیری آموزش در سراسر دنیا از شش سال است و مغز آماده گیرایی است و بعد از 12 سال هم دیگر خیلی مفید نیست.
در آخر نکته ای راباید بگویم، اینکه چرا رشته ها را از هم جدا می دانیم، در حالی که به نظر من حتی رشته ای مانند مهندسی هم باز باید در خدمت جوامع انسانی باشد، این خواسته من این است؛ اتفاقی که در این دانشگاه در افتاده و فاصله میان رشته ها برداشته شده است در تمام کشور رخ دهد، مانند دیگر دانشگاه های معتبر دنیا بیایند دست در دست هم دهند و برای پیشرفت جامعه تلاش کنند، چرا که تیم ما با چنین تلاشهای توانست پیشرفت کند تا جایی که پروژه کمک درمان سرطان ما در دنیا رتبه یک را دارد، در رابطه با رباتهای آموزش زبان جایگاه ما سه و در مورد پروژه اوتیسم هم جایگاه پنج را در جهان داریم که در جمع کل هم ایران جزو پنج کشور جهان است.
گزارش: محمد امین آهنگری
