نئاندرتال ها مانند ما حرف زده و می شنیدند

تیمی از متخصصان انسان شناس موسسه پژوهشی ماکس پلان به سرپرستی آلکساندر استوسل در حال بررسی ساختار شنوائی انسان های نئاندرتال هستند. انسان های نئاندرتال را می توان آخرین حلقه زنجیره اجداد انسانی ما دانست که در حدود 40 هزار سال پیش برای همیشه منقرض شدند.

در نتیجه این مطالعات مشخص شد که انسان های نئاندرتال قادر به شنیدن طیف صداهایی بودند که انسان های مدرن نیز قادر به شنیدن همان طیف هستند و از سوی دیگر احتمالا نحوه سخن گفتن و تولید اصوات در این انسان ها نیز مشابه انسان های مدرن بوده است.

 این انسان ها برای مدتی نسبتا طولانی با انسان های مدرن یا هوموساپینس ها همزیستی داشته و به مرور رو به انقراض رفتند. پژوهشگران در مطالعات خود به بررسی استخوان باریک و کوچک گوش میانی نمونه های باقی مانده از انسان های نئاندرتال می پردازند. این نمونه ها پس از تجزیه و تحلیل و اندازه گیری دقیق، با نمونه های استخوانی موجود در انسان های مدرن بررسی و مقایسه می شوند. در این مطالعات مشخص شد که ساختار استخوانی گوش میانی انسان های نئاندرتال و مدرن با یکدیگر دارای تفاوت هائی اساسی هستند البته ساختار تقویت کننده اصوات که ارتعاشات صوتی را به پرده گوش رسانده و منجر به تشخیص صدا می شوند، در هر دو گونه انسانی دارای شباهت های زیادی بوده و تقریبا یکسان است.

در نتیجه این مطالعات مشخص شد که انسان های نئاندرتال قادر به شنیدن طیف صداهایی بودند که انسان های مدرن نیز قادر به شنیدن همان طیف هستند و از سوی دیگر احتمالا نحوه سخن گفتن و تولید اصوات در این انسان ها نیز مشابه انسان های مدرن بوده است.این مساله در حالی است که طی مطالعات پیشین انجام شده در این رابطه، پژوهشگران دریافته بودند که استخوان لامی یا  hyoid bone موجود در انسان های نئاندرتال، کاملا مشابه استخوان های انسان مدرن بودند.

استخوان لامی ؛ تک استخوانینعل اسبی شکل در دیواره قدامی گردن و در محاذات مهره سوم گردنی است که قاعده زبان و برخی عضلات گردن به آن می‌چسبند. این استخوان نعل اسبی شکل از حرکات زبان پشتیبانی کرده و انسان را قادر به سخن گفتن می کند.

متاسفانه یکی از مواردی که پژوهشگران در این مطالعات قادر به بررسی آن نیستند، آنالیز حنجره یا larynx انسان های نئاندرتال است که به عنوان جعبه صدا در انسان شناخته شده و به دلیل ساخته شدن از بافت های نرمف تا کنون هیچ نمونه ای از این عضو مهم در سخن گفتن انسان های ، در بقایای مربوط به نئاندرتال ها کشف نشده است و به همین دلیل پژوهشگران قادر به مقایسه این عضو در انسان مدرن و نئاندرتال ها نیستند.

آلکساندر استوسل در این رابطه اعلام کرد: به طور معمول ما پژوهشگران همواره تلاش می کنیم به وجود تفاوت بین انسان های نئاندرتال و انسان های مدرن پرداخته و وجوه تمایز بین این دو گونه انسانی را پر رنگ کنیم در حالی که در این مطالعات مشخص شد که این دو گونه مختلف انسانی در بسیاری از جهات با یکدیگر مشابه هستند.

انسان های نئاندرتال را می توان نزدیک ترین خویشاوندان انسان های امروزی که انسان هوشمند یا هومو ساپینس نام دارند معرفی کرد. این دو گروه انسانی برای مدتی نسبتا طولانی به همراه یکدیگر در بخش های مختلفی از کره زمین زندگی کرده و به مرور نئاندرتال ها منقرض شده و انسان امروزی باقی ماند.

منبع: archaeology

ترجمه: احسان محمدحسینی

No tags for this post.