بهینه سازی تولید ایمپلنت با فناوری نانو
امروزه استفاده از قطعات درون تنی برای درمان یا ترمیم اجزای آسیب دیده دندانی و استخوانی مورد توجه محققان حوزه مهندسی پزشکی قرار گرفته است.منیزیم و آلیاژهای آن به دلیل خواص زیست سازگار می توانند به عنوان ایمپلنت های زیست سازگار مورد استفاده قرار گیرند؛ اما تاکنون از آنها به صورت تجاری استفاده نشده است. دلیل این موضوع مقاومت کم به خوردگی این دسته از مواد درون بدن انسان است.
دکتر دنیا احمدخانی ها پژوهشگر دانشگاه تهران در خصوص اهداف دنبال شده در این طرح پژوهشی گفت: در این طرح سعی شده با بکارگیری یک روش ترمومکانیکی خواص خوردگی و مکانیکی کامپوزیت بر پایه منیزیم به طور همزمان بهبود یابد. کاربرد کامپوزیت نهایی بهینه شده برای تولید قطعات درون بدن خواهد بود.
وی افزود: کامپوزیت بهینه شده در این پژوهش خواص مکانیکی و خوردگی بهتری نسبت به نمونه های مشابه داشته و از قابلیت بالاتری برای استفاده درون بدن برخوردار است.
در طرح حاضر از فرایند ترمومکانیکی همزن اصطکاکی برای ایجاد یک ساختار نانوکامپوزیتی متشکل از منیزیم/ هیدروکسی آپاتیت استفاده شده است. همچنین اعمال این فرایند موجب ایجاد بافت ترجیحی در قطعه تحت عملیات می شود که افزایش مقاومت به خوردگی را در پی دارد. از طرف دیگر، حضور نانوذرات مسئول افزایش مقاومت مکانیکی است.
این تحقیقات حاصل تلاش های دکتر دنیا احمدخانی ها پژوهشگر دانشگاه تهران، دکتر محمود حیدرزاده سهی و دکتر عباس زارعی هنزکی اعضای هیأت علمی دانشگاه تهران و محققانی از کشور ایتالیا است. نتایج این طرح در نشریه Corrosion Science به چاپ رسیده است.
