رویکرد جدیدی برای درمان پس زدن مزمن پیوند

به گزارش سیناپرس همدان، محققان دانشگاه پیتسبورگ نوعی سلول ایمنی را شناسایی کرده‌اند که منجر به پس زدن مزمن پیوند عضو در مدل موشی پیوند کلیه می‌شود و مسیرهای کشف‌شده‌ای را شناسایی کرده‌اند که می‌توانند از نظر درمانی برای بهبود نتایج بیمار مورد هدف قرار گیرند. این یافته ها در مقاله جدید Science Immunology منتشر شده است.

یکی از نویسندگان ارشد، فادی لاکیس، استاد برجسته جراحی، استاد ایمونولوژی و پزشکی، و مدیر علمی موسسه پیوند توماس ای. استارزل در پیت و UPMC گفت: در پیوند اعضای جامد، مانند پیوند کلیه، نتایج یک ساله عالی است، زیرا ما داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را داریم که مشکل پس زدن حاد را مدیریت می کند.

اما با گذشت زمان، این اندام‌ها اغلب به دلیل شکل آهسته‌تری از پس زدن عضو به نام پس زدن مزمن شروع به از کار می‌کنند، و به نظر نمی‌رسد داروهای فعلی کمکی کنند. درک این مشکل انگیزه مطالعه ما بود.

پیش از این، لاکیس و همکارانش نشان داده بودند که نوعی از سلول های ایمنی به نام سلول های T حافظه حاضر در بافت باعث پس زدن مزمن می شود. مانند تمام سلول‌های T حافظه، این نسخه‌های محلی به یاد می‌آورند که قبلاً با شناسایی ویژگی‌های مورد شناسایی خاص به نام آنتی‌ژن با تهدیداتی مواجه شده بودند. اما برخلاف اکثر سلول‌های T حافظه که در جریان خون گردش می‌کنند، سلول‌های T حافظه مقیم بافت در اندام‌ها زندگی می‌کنند.

در مطالعه جدید، نویسنده اول راجر تیو، دانشجوی برنامه آموزشی دانشمندان پزشکی در پیت، دو عامل را کشف کرد که سلول‌های T حافظه ساکن در کلیه پیوند زده شده را در طول زمان حفظ می‌کنند. اولین مورد خود آنتی ژن است، مولکول هایی که سلول های T برای تشخیص عضو پیوند شده به عنوان جسم خارجی استفاده می کنند. از آنجایی که سلول های T ساکن در کلیه پیوندی ساکن هستند، دائماً در معرض چنین آنتی ژن هایی قرار می گیرند. عامل دوم یک سیتوکین یا پروتئین سیگنال دهنده التهابی به نام IL-15 است.

همچنین کلید این فرآیند نوع دیگری از سلول های ایمنی به نام سلول های دندریتیک است که هم آنتی ژن و هم IL-15 را می گیرند و آنها را به گیرنده های سلول های T حافظه ساکن ارائه می کنند.

لاکیس گفت: سلول های دندریتیک مانند، مسئول این رخداد هستند. آنها برای فعال کردن بسیاری از انواع سلول های ایمنی و هماهنگ کردن پاسخ های ایمنی حیاتی هستند.

هنگامی که محققان سلول‌های دندریتیک را تخلیه کردند یا توانایی آن‌ها برای ارائه آنتی‌ژن یا IL-15 را مسدود کردند، شاهد کاهش در کمیت و عملکرد سلول‌های T حافظه ساکن بودند.

مارتین اوبربارنشیت، یکی از نویسندگان ارشد، استادیار جراحی در پیت، گفت: آنتی ژن و IL-15 برای نگهداری سلول های T مورد نیاز است. اگر هر کدام را بردارید، تعداد سلول های حافظه ساکن در بافت کاهش می یابد. در یک بیمار پیوندی، برداشتن آنتی ژن امکان پذیر نیست زیرا در سراسر اندام پیوند شده یافت می شود، اما هدف قرار دادن IL-15 از نظر بالینی قابل انجام است.

در واقع، هنگامی که محققان سیگنال‌دهی IL-15 را با آنتی‌بادی که مانع اتصال IL-15 به گیرنده آن در سلول‌های T می‌شد، مسدود کردند، دریافتند که بقای پیوند در دریافت‌کنندگان کلیه موش بسیار طولانی‌تر است.

محققان امیدوارند که یافته‌ها بتواند زمینه را برای آزمایش‌های بالینی برای آزمایش آنتی‌بادی در بیماران پیوندی فراهم کند تا پس زدن مزمن را به حداقل برساند. مسدود کردن سیگنال‌دهی IL-15 می‌تواند هدف‌گیری دقیق‌تر سلول‌های T حافظه ساکن در بافت پیوندی را امکان‌پذیر کند، در حالی که سرکوب کلی سایر سلول‌های T در سراسر بدن را که برای ایمنی در برابر عفونت‌ها مهم هستند، به حداقل می‌رساند.

Tieu گفت: در دوره آموزشی دانشکده پزشکی خود، این امتیاز را داشته ام که با بیماران پیوندی کار کنم. من هیجان زده هستم که کار ما این پتانسیل را دارد که از آزمایشگاهی به کلینیک دیگر با هدف کاهش پس زدن مزمن و بالا بردن کیفیت زندگی برای بیمارانمان ترجمه شود.

منبع: Science Immunology

مترجم: کیانوش کرمی