ببر تاسمانی زودتر از تصورات ما منقرض شده است

به گفته محققان، دانستن دقیق زمان تایید یک انقراض به ترکیبی از کارآگاهی هوشمندانه، ریاضیات و حدس و گمان محدود می شود.

به گزارش سیناپرس، به طور رسمی، در ۷ سپتامبر ۱۹۳۶، یک تیلاسین (Thylacinus cynocephalus) که در باغ وحش کوچک هوبارت اسیر بود، آخرین ببر تاسمانی بود که دیده شد. اما گزارش‌های مربوط به مشاهده گرگ های کیسه ‌دار در بیابان های ناهموار بسیار فراتر از دهه ۱۹۳۰ ادامه یافت ولی به تدریج در زمزمه‌ها محو شد، زیرا جهان بالاخره پذیرفت که این موجود نمادین بومی استرالیا برای همیشه از بین رفته است.

بر اساس فقدان مشکوک مشاهدات قابل تأیید، از جمله آثار و بقایا، اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت فصل مربوط به ببرهای تاسمانی را در سال ۱۹۸۶ بست. اما اکنون، یک تحقیق جدید در مورد جدول زمانی احتمالی روزهای آخر تیلاسین تایید می کند به احتمال زیاد این گونه قبل از تاریخ ثبت شده منقرض شده است.

به رهبری دانشمندان دانشگاه تاسمانی، تیمی از محققان مجموعه جامعی از ۱۲۳۷ گزارش مشاهده را گردآوری کرده و دریافتند که آخرین گونه ها در دهه ۱۹۷۰ از بین رفته اند.به گزارش سیناپرس، استرالیا از قبل پناهگاه ببر تاسمانی بود با جمعیتی از شاید چند هزار کیسه دار گوشتخوار بزرگ که پس از مرگ هزاران نفر در سرزمین اصلی در اکوسیستم جنگلی جزیره باقی مانده بودند.

پس از مهاجرت اروپایی ها در اوایل قرن نوزدهم و برای راحتی مستعمره‌ نشینان، این حیوان که بسیار شبیه گرگ به نظر می ‌رسید توسط تله‌ها و دام ها گرفتار شد. به دام افتادن آن ها برای تجارت حیوانات عجیب و غریب، آخرین جمعیت ها را به مناطق دورافتاده تاسمانی سوق داد. بدون شک تخریب زیستگاه و بیماری نیز تلفاتی را به همراه داشت و بهبود این گونه را غیرممکن کرد.

با این حال، علیرغم بدنام بودن این حیوان، کمبود داده‌ها، گمانه ‌زنی‌ها درباره مرگ آن‌ها را سخت کرده است. محققان در پشت این تلاش‌های اخیر برای تعیین تاریخ قطعی انقراض این حیوان در آرشیوهای دولتی، مقالات روزنامه‌ها، مجموعه‌های موزه‌ها و هر چیزی که در مورد وجود ببرهای وحشی تاسمانی صحبت می ‌کند، تحقیق کردند.

به گزارش سیناپرس، این تیم پژوهشی با تنظیم مجموعه ای بر اساس تاریخ، مکان، نوع و کیفیت، چندین تکنیک آماری را برای دستیابی به طیفی از سناریوهای قابل قبول به کار برد.

به گفته محققان، اگر فقط به نمونه های فیزیکی تایید شده تکیه کنیم، آخرین تیلاسین تنها پنج سال پس از مرگ پسر عموی اسیر شده اش در طبیعت مرد. البته این شانس وجود دارد که ممکن است برخی از آنها در دهه های بعدی در طبیعت زنده مانده باشند.

شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Science of the Total Environment منتشر شده است.

مترجم: سامیه خسروی زاده

No tags for this post.