تولید پوشش های رادار گریزهواپیما با فناوری نانو
رادارگریزی به عمل پنهان شدن یا گریختن از دید رادار و وسایل آشکارساز گفته می شود. رادارگریزی بیش از اینکه یک تکنولوژی باشد، یک مفهوم است که گستره وسیعی از تکنولوژی ها و ویژگی های طراحی را در بر می گیرد.مفهوم رادارگریزی چیز جدیدی نیست. اولین بار در جنگ جهانی دوم زیردریایی ها از روکش های ویژه ای بر روی پریسکوپ های خود استفاده کردند تا از دید رادارها بگریزند. خواص رادارگریزی در پوشش ها با حضور ذرات جاذب امواج ایجاد می شوند. امروزه با ورود فناوری نانو به این حوزه از تکنولوژی، خواص پوشش های جاذب امواج بهینه شده و بازدهی جذب آن ها افزایش یافته است.
مهندس کریم اصولی بستان آباد محقق دانشگاه تبریز، هدف از اجرای این طرح را استفاده از نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن و الیاف کربنی در جهت سنتز یک پوشش جاذب امواج راداری عنوان کرد.
به گفته وی روش به کار گرفته شده در این پژوهش جهت سنتز پوشش های جاذب رادار یک روش ساده و کم هزینه بوده است. به علاوه پوشش سنتز شده از کارایی بالایی برای جذب امواج راداری برخوردار است.
اصولی افزود: اکسید آهن مغناطیسی یا همان مگنتیت یکی از مواد فرومغناطیس با خاصیت مغناطش نسبتاً بالاست که خواص عالی در جذب امواج الکترومغناطیسی از خود بروز می دهد. در این پژوهش از این ماده در ابعاد نانومتری جهت ایجاد لایه های نازک بر روی زیر لایه های الیاف کربن استفاده شده است. لازم به ذکر است استفاده از این ذرات در ابعاد نانومتری موجب افرایش قابل توجه در قدرت جذب این ذرات نسبت ذرات میکرومتری می شود.
وی تصریح کرد: در طرح حاضر ابتدا نانوذرات مگنتیت با استفاده از روش شیمیایی سنتز شد. در ادامه این نانوذرات با استفاده از روش الکتروفورتیک بر روی الیاف کربن فعال شده پوشش داده شد. پارامترهای فرایند سنتز همچون دما و غلظت مواد اولیه و پارامترهای فرایند پوشش دهی از قبیل تناوب و زمان رسوب دهی به منظور بهینه سازی فرایند مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت به منظور اندازه گیری میزان جذب امواج الکترومغناطیس از آنالیزگر شبکه برداری استفاده شد.
بر اساس نتایج به دست آمده بیشترین تلفات این پوشش نانوکامپوزیتی در ضخامت 1/7 میلی متر، برابر با 11- دسی بل در فرکانس 10/37 و 11/4 گیگاهرتز بوده است.
این تحقیقات حاصل تلاش های مهندس کریم اصولی بستان آباد و احسان حسین زاده- دانش آموختگان مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه تبریز- دکتر حسین آقاجانی- عضو هیأت علمی دانشگاه تبریز- حسین ملکی- دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه صنعتی سهند تبریز- و محمدصادق شاکری- دانشجوی مقطع دکترای پژوهشگاه مواد و انرژی- است.
نتایج این کار در مجله Materials and Manufacturing Processes (جلد 31، سال 2016، صفحات 1351 تا 1356) به چاپ رسیده است.
