کهکشان راه شیری بیش از آنچه فکر می‌کردیم ستاره تولید می کند
تجزیه و تحلیل پرانرژی ترین نور در کهکشان نشان داده است که ما ممکن است در مورد سرعت تشکیل ستاره ها در کهکشان راه شیری اشتباه کرده باشیم.
به گزارش سیناپرس، پرتوهای گامای تولید شده توسط واپاشی رادیواکتیو ایزوتوپ های تولید شده در طی شکل گیری ستاره ها نشان می دهد: ستاره ها با سرعت چهار تا هشت برابر جرم خورشید در سال در حال شکل گیری هستند. این میزان ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما دو تا چهار برابر بیشتر از تخمین‌های فعلی است که نشان می دهد، کهکشان راه شیری آنطور که فکر می کردیم آرام نیست و این موضوع پیامدهای مهمی برای درک ما از تکامل کهکشان و اطرافیانمان دارد، زیرا سرعت تولد و مرگ ستاره‌ها می تواند ترکیب شیمیایی کلی کهکشان را تغییر دهد.
مطالعه ای که این یافته را توصیف می کند، به رهبری توماس سیگرت (Thomas Siegert) اخترفیزیکدان از دانشگاه وورزبورگ در آلمان نشان می دهد: ستاره ها کارخانه هایی هستند که عناصر پیچیده تر جهان ما را تولید می کنند. هسته‌های آنها کوره‌های هسته ای هستند که اتم‌ها را به هم می کوبند تا آنها را به اتم‌های بزرگ‌تر تبدیل کنند. هنگامی که آنها می میرند، مرگ و میر شدید آنها این عناصر سنگین تر را به فضای بین ستاره ای پرتاب می کند تا در ابرها رانده شوند. انفجارهای ابرنواختر آنها نیز پرانرژی بوده و عناصر سنگین تری را ایجاد می کند که هسته آنها قادر به پشتیبانی آنها نیست.
سیگرت توضیح می دهد: مانند مرگ آنها، تولد ستاره ها نیز پر انرژی است. آنها از توده های متراکم در ابرهای غبار و گاز بین ستاره ای تشکیل می شوند که تحت گرانش فرو می ریزند. همانطور که ستارگان این کار را انجام می دهند، آنها شروع به انتشار بادهای ستاره ای قدرتمندی می کنند که ذرات را به فضا رانده و جت های پرتاب شده از قطب های ذرات آنها در امتداد میدان مغناطیسی ستاره های جوان شتاب می گیرند.
یکی از عناصری که از مرگ ستاره‌ها ناشی می شود، ایزوتوپ رادیواکتیو آلومینیوم به نام آلومینیوم-26 است. از نظر کیهانی آلومینیوم-26 دوام زیادی ندارد. نیمه عمر آن ۷۱۷ هزار سال است و با فروپاشی، تابش گاما در طول موج خاصی تولید می کند.
اما آلومینیوم ۲۶ به مقدار قابل توجهی در ابرهای موادی که ستاره های تازه شکل گرفته را احاطه کرده اند نیز وجود دارد. اگر سرعت سقوط مواد به ستاره از سرعت صوت بیشتر شود، یک موج ضربه ای شکل گرفته و پرتوهای کیهانی تولید می کند.
به گزارش سیناپرس، بنابراین، با نگاه کردن به میزان تابش گاما در کیهان تولید شده توسط واپاشی رادیواکتیو آلومینیوم-26، ستاره شناسان می توانند سرعت تشکیل ایزوتوپ و مرگ ستارگانی که در کهکشان راه شیری تولید می شوند را تخمین بزنند.
سیگرت و همکارانش دریافتند: بهترین تناسب سرعت تشکیل ستاره در حدود چهار تا هشت جرم خورشیدی در سال یا تا حدود ۵۵ ستاره در سال است. با این حال، روش این تیم تحقیقاتی نویدبخش درک بهتر چگونگی ساخت ستاره های جدید کهکشان راه شیری است. تشکیل ستارگان معمولاً در غبار و گاز غلیظی پوشانده شده است که دیدن آنها دشوار است و شمارش تشعشعات گامایی که تولید می کند می تواند یکی از راه‌های موثر برای نگاه کردن به پشت پرده و ماجرای واقعی تشکیل ستاره ها باشد.
شرح کامل تحقیقات این تیم در مجله Astronomy & Astrophysics منتشر شده است.
مترجم: فاطمه امینی
No tags for this post.
