مطالعه ارتباط دود؛ جهش ژنتیکی و تنفس انسان

 در این پژوهش ها که به سرپرستی گری پردیو در حال اجرا است، محققین اقدام به بررسی ساختار ژنوم سه انسان نئاندرتال، یک انسان دنیسووان و یک انسان مدرن از گونه هومو ساپینس که 45 هزار سال قدمت دارد؛ کرده اند.

بدن انسان مدرن در یک فرایند واکنش ژنتیکی در مواجهه با کشف آتش، توانست جهش ژنتیکی خاصی را تجربه کند که با کمک آن در برابر عوامل سرطان زای موجود در دود ناشی از احتراق چوب و گوشت پخته شده روی آتش و دود مقاوم شود.

 نتایج به دست آمده از این بررسی ها با ساختار ژنتیکی انسان های امروزی مقایسه شده و مشخص شد بدن انسان مدرن در یک فرایند واکنش ژنتیکی در مواجهه با کشف آتش، توانست جهش ژنتیکی خاصی را تجربه کند که با کمک آن در برابر عوامل سرطان زای موجود در دود ناشی از احتراق چوب و گوشت پخته شده روی آتش و دود مقاوم شود. این موضوع در گونه دیگر انسانی رخ نداده و در نتیجه ریه انسان های نئاندرتال و دنیسووان در برابر عفونت های ناشی از تنفس دود ضعیف باقی مانده و دچار مشکل شد. این موضوع همچنین موجب بروز مسمومیت های متعددی در این گونه های انسانی شده که بر اثر  تنفس دود و خوردن گوشت آمیخته به دود پیش می آمد. موضوع فوق از این منظر دارای اهمیت است که انسان های باستانی برای تامین نور، گرما و دور کردن حیوانات درنده نیازمند زندگی در مجاورت آتش بودند.

گری پردیو در این رابطه اعلام کرد: ما توانستیم دوام بیاوریم زیرا بدن انسان مدرن موفق به پشت سر گذاشتن این جهش ژنتیکی شد. ما نمی توانیم از این مطالعات اینگونه نتیجه بگیریم که انسان نئاندرتال به دلیل رخ ندادن این جهش ژنتیکی منقرض شده است، ولی قطعا این عامل در انقراض نئاندرتال ها تاثیرات خاص خود را داشته است. به باور بسیاری از کارشناسان؛ ما قادر به بررسی دقیق واکنش بدن انسان های منقرض شده در زمان کشف آتش نیستیم و هیچگاه نخواهیم توانست واکنش دقیق بدن آن ها را در مواجه با این موضوع دریابیم.

دیوید رایت از دیگر اعضای این تیم تحقیقاتی و استاد دانشگاه سئول و دانشگاه نیویورک نیز در رابطه با موضوع فوق اعلام کرد: آزمایش دقیق واکنش بدن انسان های منقرض شده در برابر آتش، بسیار دشوار و تقریبا غیر ممکن است. این موضوع اصلی ترین مشکل پیش رو در مطالعات این چنینی محسوب می شود.

منبع: archaeology

ترجمه: احسان محمدحسینی

No tags for this post.