درمانی برای پیر گوشی یافت شد

مطالعه روی موش های پیر و جوان نشان داده است که می توان مغز را آموزش داد تا صداهای پس زمینه را فیلتر کند.

به گزارش سیناپرس به نقل از scitechdaily، محققان دانشگاه جانزهاپکینز در مطالعات خود پیرامون فعالیت مغز و عملکرد گوش و کاهش شنوایی در سالمندی دریافتند: موش های پیر نسبت به موش های جوان توانایی کمتری برای خاموش کردن برخی سلول های مغزی فعال در سر و صدای محیطی دارند. این نتیجه گیری یک مرحله صدای مبهم ایجاد می کند که مغز به سختی می تواند روی یکی از این صداها تمرکز کند.

دانشمندان از پیش کاهش شنوایی مرتبط با سن را که امری اجتناب ناپذیر است، به سلول های مویی در گوش داخلی مرتبط می دانند که به مرور زمان آسیب دیده و تخریب می شوند. آنها اشاره کرده اند که می توان مغز را در شرایطی قرار داد که آموزش ببیند که چنین موارد کم شنوایی را درمان کند که در آن نورون های عصبی از بین می روند.

محققان بر این باورند: بیشتر مردم دنیا بعد از 65 سال نوعی پیرگوشی را تجربه می کنند و قادر به تفکیک برخی صداها به ویژه در محیط های پرسر و صدا نیستند. به گزارش سیناپرس، پژوهشگران دانشگاه جانزهاپکینز فعالیت 8078 سلول یا نورون های مغزی را در ناحیه مغزی قشر شنوایی 12 موش پیر بین 16 تا 24 ماهه و 10 موش جوان بین 2 تا 6 ماه شناسایی کردند.

محققان موش ها را شرطی کردند که با شنیدن صدا، فواره آبی را که ایجاد می کنند، زبان بزنند. سپس همان تمرین را حین پخش «نویز سفید» در پس زمینه انجام دادند. نویز سفید، سیگنالی است که به طور یکنواخت در تمام فرکانس ها توزیع شده باشد. واکنش موش های پیر هنگام شنیدن صدا مشابه واکنش موش های جوان بود.

به گزارش سیناپرس، زمانی که محققان نویز سفید را پخش کردند، موش های پیر در تشخیص صدا و زبان زدن به فواره آب ضعیف تر از موش های جوان تر عمل کردند. این در حالی است که موش های جوان به محض شنیدن صدا یا در انتهای صدا، این کار را انجام دادند.

موش های پیر در شروع نشانه صدا زبان زدن به فواره آب را انجام دادند اما این کار را حتی پیش از شروع پخش صدا هم تکرار کردند. این کار نشان می دهد که وقتی صدایی هم وجود ندارد، گوش آنها به درستی وجود یا عدم وجود صدا را به درستی تشخیص نمی دهد.

محققان در تست شنوایی و درک چگونگی عملکرد سلول های عصبی شنوایی از نوعی فناوری موسوم به تصویربرداری دو فوتونه در قشر شنوایی مغز موش ها استفاده کردند. در این روش از فلورسانت برای شناسایی و اندازه گیری فعالیت صدها نورون به طور همزمان استفاده می شود.

در شرایط عادی، زمانی که مدارهای مغزی در حضور صداهای محیطی به درستی کار می کنند، فعالیت برخی نورون ها در زمان شنیدن صدا در مغز موش ها افزایش می یابد و به طور همزمان سایر نورون ها سرکوب شده یا غیرفعال شده اند. به گزارش سیناپرس، در بیشتر موش های پیر تعادل به سمتی پیش می رود که بیشتر نورون های عصبی فعال باشند و نورون هایی هم که تصور می شد در زمان شنیده شدن صدا غیرفعال بوده اند، در زمان حضور صداهای پس زمینه، کار خاصی انجام نداده اند.

محققان دریافتند: درست پیش از ظهور نشانه هایی از صدا، فعالیت نورون های عصبی در موش های پیر دو برابر بیشتر از موش های جوان رسیده است که این امر در موش های نر بیشتر دیده شده و باعث می شود جانور پیش از شروع پخش صدا، واکنش از خود نشان دهد. به عبارتی، مغز موش به گونه ای عمل می کند که گویی صدا وجود دارد.

آزمایش ها نشان می دهد: موش های جوان تغییراتی را در نسبت نورون های فعال به غیرفعال تجربه کرده اند در حالی که موش های مسن تر، نورون های فعال تری دارند. بنابراین، موش های جوان می توانند اثرات سر و صدای محیط را بر فعالیت عصبی سرکوب کنند در حالی که این از توان موش های پیر خارج است.

در موش های پیرتر، سر و صداهای محیط فعالیت های نورون های عصبی را مبهم تر کرده و توانایی تشخیص صداهای فردی را مختل می کند. به گزارش سیناپرس، محققان معتقدند: به دلیل پتانسیل یادگیری مغز پستانداران، می توان به مغز موش ها نیز آموزش داد که روی صداهای فردی تمرکز کند تا بتواند یک صدای خاص را در میان صداهای مبهم دیگر شناسایی کند.

مترجم:ندااظهری

No tags for this post.