شناسایی انواع سلول هایی که در پیشرفت سرطان پروستات نقش دارند

به گزارش سیناپرس، محققان آمریکایی داشنگاه واشنگتن، در مطالعه اخیر خود، حرکات سلول های سرطانی پروستات را با وضوح تک سلولی در طول زمان بیماری، یعنی از شروع بیماری تا نقطه ای که تومور نسبت به درمان محرومیت از آندروژن، مقاوم می شود، مشخص کرده اند.

نتایج این مطالعه، گسترش سلول‌ های میانی را نشان می ‌دهد که در سرطان پروستات رخ می ‌دهد و با مقاومت در برابر درمان و نتایج بالینی ضعیف در انسان، مرتبط است. این سلول ها به اخته شدن مقاوم هستند؛ به این معنی که در غیاب تستوسترون، همچنان به رشد خود ادامه می دهند و این امر می تواند توضیح دهد که تومورهای پروستات، چگونه در برابر هورمون درمانی، مقاوم می شوند.

سرطان پروستات، دومین سرطان شایع و دومین عامل مرگ و میر در میان مردان در کشورهایی مانند آمریکا است که این موضوع، تا حد زیادی ناشی از عدم وجود دانش کافی درباره محرک های سلولی در پس پیشرفت بیماری به سمت سرطان پروستات مقاوم به اخته (CRPC)، است.

اپیتلیوم یا بافت پوششی غده پروستات، معمولاً از دو نوع سلول اپیتلیال تشکیل شده است: سلول ‌های پایه و سلول ‌های مجرای تمایز یافته (سلول ‌هایی که تغییر شکل یافته اند).

محققان، از مدل موش CRPC برای ایجاد «اطلسی از ترکیب و تکامل سلولی پروستات» در طول دوره بیماری استفاده کردند.

ژن Pten که آنزیم سرکوب کننده تومور را رمزگذاری می کند، در اکثر بیماران مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته، غیرفعال است.

تیم تحقیقاتی، از تکنیکی به نام توالی یابی RNA تک سلولی، برای مقایسه جمعیت نوع سلول های اپیتلیال و غیر اپیتلیال در موش های سالم و موش های فاقد Pten استفاده کرد.

در پروستات موش های سالم، محققان، انواع متعددی از سلول های اپیتلیال را یافتند؛ سلول های پیش ساز پایه، لومینال و پیش ساز لومینال. در پروستات موش ‌هایی که فاقد Pten بودند، تیم تحقیقاتی گسترش سلول ‌های میانی لومینال را مشاهده کرد که احتمالاً از سه منبع سلولی مشتق شده ‌بودند؛ سلول‌ های پایه، سلول ‌های پیش ساز لومینال و سلول ‌های لومینال تمایز یافته.

این یافته، نشان می‌ دهد که سلول ‌های پایه، قادرند با حذف Pten به سلول ‌های میانی تبدیل شوند.

علاوه بر این، پژوهشگران، گسترش بیشتر سلول ‌های میانی سرطانی را پس از محرومیت از آندروژن مشاهده کردند که به طور قابل ‌توجهی تنوع سلول ‌های درون تومور (معروف به ناهمگنی تومور) را افزایش داد. محققان، نشان داده اند که این ناهمگنی را می توان از طریق مهار سنتز پروتئین، محدود کرد.

سپس تیم تحقیقاتی، به دنبال توصیف اثرات این گسترش سلول های میانی ناشی از محرومیت از هورمون، دریافتند که امضای 5 ژن به طور خاص غنی شده است. پس از بررسی دو مجموعه داده حجیم از بیماران مبتلا به سرطان پروستات، محققان دریافتند که این امضا با مقاومت درمانی و نتایج بالینی ضعیف مرتبط است. علاوه بر این، آنها مشاهده کردند که امضا در زیرمجموعه ‌ای از سلول ‌های سرطان پروستات متاستاتیک، غنی شده بود، اما نه در سلول ‌های تومور اولیه.

به گفته دانشمندان، وجود این امضای ژن ممکن است به عنوان یک ابزار پیش آگهی مفید برای پیش بینی مقاومت درمانی و تخمین نتایج بالینی در بیماران، عمل کند.

به گزارش سیناپرس، تجزیه و تحلیل آن ‌ها، همچنین نشان داد که پروستات موش ‌های فاقد ژن Pten، غنی از سلول ‌های ایمنی است که تولید تومور را تقویت می‌ کنند و ریزمحیطی ایجاد می ‌کند که به تومورها در فرار از سرکوب و حملات سیستم ایمنی، کمک می کند.

محققان اظهار داشته اند، به طور کلی، کار ما اهمیت چندین نوع سلول اپیتلیال و ایمنی که برای شروع و پیشرفت سرطان پروستات حیاتی هستند، را برجسته می کند و تعاملات بین جمعیت های سلولی خاص که به سرطان پروستات مقاوم به اخته کمک می کنند، را روشن می سازد.

یافته های تحقیقاتی در مجله eLife منتشر شده اند.

مترجم: سنا دلفیه

No tags for this post.