آسیب‌شناسی مقالات شاهنامه‌شناسی
در چکیده پایان‌نامه‌ای با عنوان «مقاله‌شناسی توصیفی-انتقادی فردوسی و شاهنامه از سال 1371 تا سال 1380» که در سال1391 در دانشگاه فردوسی و در مقطع دکتری دفاع شده ، آمده است: یکی از ضروری‌ترین پژوهش‌ها و مطالعات بنیادی در عرصه فردوسی‌شناسی و شاهنامه پژوهی شناسایی، معرفی و بررسی آثاری است که در پیوند با فردوسی و شاهنامه نوشته شده است.
شناخت توصیفی و انتقادی مقالات این حوزه به منظور مراجعه و استفاده و نیز پرهیز از دوباره‌کاری و انجام کارهای موازی ضروری است و جاهای خالی پژوهش نیز در این شیوه مشخص می‌شود. در این رساله به معرفی و بررسی انتقادی 1070 مقاله مرتبط با فردوسی و شاهنامه از سال 1371 تا 1380 پرداخته شده است.
هر مقاله در سه بخش مضامین اصلی، منابع اصلی و نقد و نظر معرفی و بررسی شده و بازتاب مقالات اصیل در دیگر مقالات بازنموده شده است. مهم‌ترین آسیب های مقالات دهه 70 از این قرار است: بی‌توجهی به پیشینه پژوهش، استفاده از چاپ‌های نامعتبر، به کارگیری زبان نامناسب، توصیفی و سطحی بودن، پراکندگی و عدم انسجام، تکرار، تحمیل معنا به متن، ناآشنایی با داستان‌ها و شخصیت‌های شاهنامه، غیرعلمی بودن برخی از مقالات انتقادی و ناهماهنگی عنوان با محتوا، پرداختن به مطالب حاشیه‌ای و نامربوط و ذکر نکردن یا ذکر ناقص منابع، چاپ مورد استفاده و شماره ابیات.
به گزارش ایسنا، نگارنده این پایان‌نامه مرضیه خافی، استاد راهنما دکتر محمدجعفریاحقی و اساتید مشاور آن دکتر مه‌دخت پورخالقی چترودی و دکتر محمد تقوی است.
No tags for this post.
