حذف آنتی‌بیوتیک از گوشت دام و طیور
با کشف انواع آنتی‌بیوتیک‌ها و مواد ضدمیکروبی، افزایش قابل‌توجهی در درمان بیماری‌های عفونی به وجود آمده است؛ طبق تحقیقات محققان، استفاده از برخی آنتی‌بیوتیک‌ها در صنعت دامداری و طیور، نه تنها موجب مهار عفونت‌ها می‌شود، بلکه افزایش در رشد دام را نیز در پی خواهد داشت.
ورود برخی از این داروها به بدن انسان از طریق مصرف گوشت دام و طیور پرورشی ممکن است باعث ایجاد سمیت و مقاومت دارویی شود. از این رو تاکنون راهکارهای مختلفی برای رفع این مشکل پیشنهاد شده است؛ یکی از راهکارها استفاده از جاذب‌ها است اما برخی جاذب‌ها دارای ترکیبات سمی هستند که این موضوع موجب محدودیت استفاده از آنها شده است.
محمدحسین بلال زاده تفتی با تأکید بر ضرورت سنتز یک جاذب غیرسمی و اختصاصی برای حذف داروهای آنتی‌بیوتیک از گوشت دام، در مورد اهداف این طرح پژوهشی گفت: از جمله مواد ضدمیکروبی که به فراوانی در صنعت پرورش دام و طیور مورد استفاده قرار می‌گیرد، اوفلوکساسین، انروفلوکساسین و سیپروفلوکساسین است؛ در میان این مواد، انروفلوکساسین مصرف بالاتری در ایران و جهان دارد. مطالعات نشان داده که این ماده اثرات مخربی روی کلیه، کبد و مغز انسان دارد؛ بنابراین، در این پژوهش یک نانوجاذب برای جذب و حذف مؤثر داروی آنتی‌بیوتیک انروفلوکساسین سنتز و معرفی شده است.
استفاده از نانوجاذب سنتز شده در این طرح موجب می‌شود که اثرات جانبی مربوط به استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها به طور قابل‌توجهی کاهش پیدا کند. به علاوه به دلیل ساده، ارزان و در دسترس بودن مواد تشکیل‌دهنده این نانوجاذب، حذف آنتی‌بیوتیک با هزینه کمتری امکان‌پذیر می شود.
به لحاظ نظری آمینوبنزیل پورین می‌تواند حداقل چهار پیوند هیدروژنی با انروفلوکساسین برقرار کند؛ بنابراین می‌تواند گزینه خوبی برای جذب این آنتی‌بیوتیک باشد. از طرفی نانوذرات سلولز ارزان، ساده و در دسترس است و می‌تواند موجب افزایش میزان جذب آمینوبنزیل پورین شود.
نتایج این طرح حاکی از آن است که نانوجاذب سنتز شده قادر است بیش از هزار میکروگرم بر میلی‌لیتر داروی انروفلوکساسین را جذب و حذف کند. به علاوه، این نانوجاذب می‌تواند فعالیت ضدمیکروبی و میزان سمیت آنتی‌بیوتیک مذکور را کاهش دهد.
این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر سیدعلی یاسینی اردکانی عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات یزد، محمدحسین بلال زاده تفتی دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه آزاد واحد ورامین و حسین شهدادی دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه فردوسی مشهد است. نتایج این طرح پژوهشی در نشریه Colloids and Surfaces B: Biointerfaces منتشر شده است.
