صرع فرزند خود را به عنوان بخشی از زندگی او بپذیرید
به گزارش انجمن صرع ایران، تشنج به اختلال عملکرد فیزیولوژیک قشر مغز گفته می شود که در آن تخلیه الکتریکی غیرطبیعی و همزمان دسته ای از سلول های مغزی به طور موقت و گذرا ایجاد می شود.
اگر این وضعیت تنها یک بار ایجاد شود یا در زمینه بیماری دیگری مانند کمبود کلسیم یا کاهش قندخون باشد، تشخیص صرع داده نمی شود و زمانی به آن صرع یا 'اپی لپسی epilepsy' گفته می شود که این وضعیت تکرار شونده باشد.
در واقع، صرع یک بیماری مزمن است که در آن حمله های تشنج به شکل یا اشکال خاصی گاه و بیگاه به صورت غیرمنتظره، ایجاد می شود. مساله مهمی که باید به خاطر سپرد، این است که این واکنش ها طبیعی و گذرا هستند.
خواندن مطلب و کسب اطلاعات در مورد صرع و نیز برقراری ارتباط و صحبت با سایر افرادی که فرزندان مبتلا به صرع دارند، می تواند در ایجاد آرامش و اطمینان خاطر در والدین نقش مؤثری داشته باشد.
باید توجه داشت آنچه کودک مبتلا به صرع در مورد بیماری خود در محیط خانه می آموزد، تعیین کننده شخصیت او در آینده است؛ کودکی که یاد می گیرد از صرع بترسد، ممکن است در آینده از نظر شخصیتی فردی وابسته و رشد نیافته باشد و کودکی که تشویق می شود، تشنج خود را یک ناراحتی موقتی و گذرا بداند، در فعالیت های سایر کودکان هم سن خود و در زندگی خانوادگی و اجتماعی شرکت داده می شود و شانس بیشتری دارد تا فردی مستقل و متکی به خود باشد.
** لزوم داشتن برخوردی صادقانه با کودک در مورد صرع
در مورد صرع باید با کودک صادق بود؛ به کودک در مورد بیماریش توضیح ساده و در عین حال منطبق با واقعیت داده شود تا بداند ابتلای به صرع مساله ای نیست که به خاطر آن شرمنده و خجل باشد.
والدین کودکان مبتلا به صرع اغلب ذکر می کنند ایجاد محدودیت و قوانین برای کودکانشان مشکل است اما باید توجه داشت که ایجاد محدودیت های زیاد منجر به کاهش اعتماد به نفس و ترسو شدن کودک می شود و از طرف دیگر عدم اعمال قانون و آزادی زیاد منجر به مشکلات رفتاری در کودک می شود.
کودک مبتلا به صرع را باید تشویق کرد تا؛
– یاد بگیرد، کشف کند و شرایط و موقعیت های جدید را تجربه کند
– توقعات واقع گرایانه داشته باشد
– احساس های خود را آزادانه بیان کند
– صرع را به عنوان یک قسمت طبیعی از زندگی اش بپذیرد
– راه هایی بیابد که صرع را برای دیگران توضیح دهد
– در کنار صرع برای کسب موفقیت های شخصی خود بکوشد
** احساس کودک مبتلا به صرع
کودک مبتلا به صرع ممکن است نسبت به حمله های تشنج و طرز تلقی سایر کودکان نگران باشد، یا ممکن است احساس گناه داشته یا بترسد که به خاطر آنچه در حین حمله اتفاق می افتد، تنبیه شود.
در چنین مواقعی با توضیح اینکه ، آنچه اتفاق افتاده قسمتی از صرع است، باید به وی آرامش داد و او را تشویق کرد تا خود را با آنچه که دوست دارد، مشغول کند.
در مواردی که دارو حمله ها را کنترل نمی کند برخی کودکان تصور می کنند، مقصر هستند؛ از این نظر باید به آنان اطمینان داد و مانع انتقال نگرانی خود به کودک شد. چراکه اگر به تدریج احساس اضطراب به کودک منتقل شود، اعتماد به نفس خود را از دست خواهد داد.
** نقش سایر افراد خانواده
همانند هر بیماری مزمن، صرع می تواند زندگی عادی خانواده را بر هم زند. حمله های تشنج غیرقابل پیش بینی هستند و می توانند برنامه همه خانواده را مختل کنند.
از این رو خواهران و برادران کودک مبتلا به صرع ممکن است احساس کنند والدینشان کودک مبتلا را بیشتر دوست دارند، آنها را فراموش کرده اند و حس حسادت نسبت به کودک مبتلا به صرع داشته باشند.
کودک ممکن است دوران سختی را به دلیل استهزای دوستانش تجربه کند. در مدرسه نیز طرز تلقی معلمان و رفتار سایر شاگردان، می تواند تمایل کودک را از رفتن به مدرسه تحت تأثیر قرار دهد.
از این رو، موارد زیر می تواند به بهبود شرایط خانه و مدرسه کمک کند؛
– در مورد صرع با سایر افراد خانواده صحبت کنید و سایر فرزندان خود را به سؤال کردن در مورد این بیماری تشویق کنید؛ صرع وضعیتی است که در رابطه با آن باورهای غلط و خرافات وجود دارد. به خصوص اینکه موارد فوق ممکن است توسط هم شاگردی های فرزندان سالم شما به آنها منتقل شود. مهم این است که بلافاصله با روش مناسب، این باور غلط را از ذهن آنها دور کنید.
– سایر افراد خانواده را در دادن مسئولیت های خانوادگی به کودک مبتلا به صرع تشویق کنید.
– خواهر و برادر کودک را به عنوان نگهبان او قرار ندهید.
– وقتی کودک مبتلا به صرع شما عصبانی می شود، هیچگاه تسلیم نشوید. همان مقرراتی را اعمال کنید که با سایر کودکانتان انجام می دهید. با توجه به اینکه بیمار یک فرد عادی تلقی می شود، به فرزند خود بیش از حد محبت نکنید و سعی کنید در تربیت او قاطع باشید.
– بگذارید کودک شما در فعالیت هایی که دوست دارد از جمله فعالیت های ورزشی شرکت کند. برخی متخصصان معتقدند که خطر صدمه های جسمی کمتر از صدمه های روانی است که با گفتن 'تو به خاطر صرع نباید بازی کنی' به وی وارد می شود.
– با معلم کودک در ابتدای هر سال تحصیلی ملاقات کرده و در مورد بیماری و داروهای مصرفی کودک و رشد و نمو اجتماعی وی نیز صحبت کنید. هرگز صرع فرزند خود را از اولیای مدرسه پنهان نکنید زیرا عواقب عدم اطلاع مسئولان مدرسه متوجه فرزند شما خواهد بود.
