لايه بيروني اين نانوربات ها از جنس اكسيد گرافين است كه سرب (يا ساير فلزات سنگين) را جذب مي كند؛ لايه مياني آن ها از جنس نيكل است و امكان كنترل حركت آن ها را با استفاده از ميدان مغناطيسي براي محققان فراهم مي كند؛ هسته آن ها نيز از جنس پلاتين است و در جريان يك واكنش شيميايي با پروكسيد هيدروژن، نيرومحركه لازم براي فعاليت ربات را فراهم مي كند.
اين نانوربات ها كه اندازه آن ها كوچكتر از قطر تار موي انسان است، قابليت استفاده مجدد را دارند و در مقايسه با راهكارهاي موجود، بسيار كارآمدتر هستند.
پيش بيني مي شود تا سال 2050 ميزان پلاستيك موجود در اقيانوس ها بيش از ماهيان باشد و فلزات سنگين مانند سرب، آرسنيك، جيوه، كادوميوم و كروم تعادل بيولوژيكي آب ها را برهم زده و چرخه طبيعي زندگي را تهديد كند.
استفاده از نانوربات هاي هوشمند براي جمع آوري فلزات سنگين از مايعات آلوده و انتقال آن ها به محل موردنظر و حتي رهاسازي فلزات در محل مقتضي، يكي از كاربردهاي صنعتي بسيار مهم نانوابزارها در عصر حاضر محسوب مي شود.
با وجود اين كه نانوربات هاي مورد بحث با استفاده از يكي ميدان مغناطيسي دقيق كنترل مي شوند، در آينده اي نزديك محققان ترتيبي را اتخاذ مي كنند كه ربات ها به طور خودكار عمليات مسيريابي و هدايت را انجام دهند.
به گزارش ايرنا از ساينس، گزارش كامل اين تحقيقات در نشريه Nano Letters منتشر شده است.
پاکسازی اقيانوس ها با نانوربات هاي گرافيني
