میزان انتشار کربن توسط انسان در 66 میلیون سال گذشته بی سابقه است
محققان دانشگاه هاوایی توانستند میزان دی اکسید کربن موجود در جو زمین را در دوره دایناسورها اندازه گیری کنند. بر اساس این تحقیقات، در حال حاضر انسان ها دی اکسید کربن را با سرعت 10 برابر هر رخدادی که در طول 66 میلیون سال گذشته به وقوع پیوسته است، تولید می کنند.
اولین سوابق آب و هوای کره زمین به دهه 1850 میلادی باز می گردد. محققان برای ارزیابی وضعیت آب و هوا در سال های قبل از آن، حباب های هوا را که در اعماق یخ به دام افتاده اند، مورد بررسی قرار می دهند و با استفاده از این شیوه می توانند آب و هوای زمین را حداکثر تا یک میلیون سال قبل مطالعه کنند. اما برای مطالعه سال های دورتر چاره ای جز بررسی وضعیت شیمیایی رسوبات اعماق اقیانوس ها باقی نمی ماند.
محققان با این شیوه توانستند طول دوره یک رخداد آب و هوایی مهم موسوم به PETM را که در 56 میلیون سال قبل به وقوع پیوسته و عامل بیشترین میزان انتشار دی اکسید کربن در طول 66 میلیون سال گذشته بوده است، اندازه گیری کنند. آنها ترکیبات شیمیایی رسوبات مربوط به آن دوران را تجزیه و تحلیل کردند و با استفاده از این شیوه توانستند سرعت انتشار کربن، گرمایش زمین و مدت زمان وقوع پدیده PETM را که حداقل 4000 سال بوده است، اندازه گیری کنند.
بر اساس این تحقیقات، سرعت انتشار کربن در دوران PETM بسیار کمتر از میزان کنونی انتشار کربن در جو زمین است. در سال 2014 میزان دی اکسیدکربن تولید شده از فعالیت های انسان به رکورد 37 میلیارد تن رسید، در حالی که در دوره PETM دی اکسید کربن منتشر شده در جو زمین حداکثر به 4 میلیارد تن یعنی یک نهم میزان کنونی آن رسیده است.
با توجه به این که سیستم آب و هوای کره زمین یک سیستم خطی نیست، پیش بینی واکنش این سیستم نسبت به انتشار سریع گاز دی اکسید کربن بسیار دشوار است، به ویژه این که در گذشته پدیده های آب و هوایی با سرعت بسیار کمتری به وقوع می پیوستند و با توجه به حجم عظیم گاز دی اکسید کربن حاصل از فعالیت انسان، اکنون معیار قابل قیاسی از گذشته در دست محققان نیست.
در حال حاضر بسیاری از محققان به دورنمای زمین تا سال 2100 میلادی چشم دارند اما واقعیت این است که انتشار بسیار سریع گاز دی اکسید کربن در جو زمین، آثار بسیار ماندگارتر و طولانی تری بر جای می گذارد. برای مثال اکنون سرعت اسیدی شدن آب اقیانوس ها بسیار بیشتر از دوران PETM است و اثرات آن بر میکروارگانیسم های ساکن در اقیانوس ها قابل پیش بینی نیست.
به گزارش ایرنا از ساینس، گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Nature Geoscience منتشر شده است.
