آموزش ناکافی، عامل موثر بر سوانح منجر به مرگ در کودکان
یكی از شاخص های مهم توسعه و سلامت در كشورها میزان مرگ و میر كودكان زیر ۵ سال است. در سال های اخیر میزان مرگ و میر كودكان زیر ۵ سال كاهش پیدا كرده است، اما این ارقام هم چنان نسبت به كشورهای در حال توسعه بالاتر است. مطالعه ای که به تازگی توسط محققان ایرانی انجام شده است، با هدف بررسی علل سوانح و حوادث منجر به مرگ در كودكان زیر ۵ سال در شهرستان كرمان انجام پذیرفت.
باید آموزش ها را متناسب با هر گروه سنی و حوادثی كه بیشتر درگیر آن هستند انتخاب کرد و در کنار آن نیز والدین كه عهده دار سلامتی كودكان هستند نیز باید با آموزش های بیشتر روبرو شده و خود نیز تلاش بیشتری در این زمینه داشته باشند.
این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی و گذشته نگر در سال ۱۳۹۱ انجام شد. پژوهش حاضر بر روی یک هزار و 303 كودك زیر ۵ سال حادثه دیده و مراجعه كننده به اورژانس بیمارستان های آموزشی به روش سرشماری انجام گردید. اطلاعات مورد نیاز از پرونده بیمارستانی كودكان حادثه دیده استخراج و در فرم های ثبت حوادث و مرگ و میر موجود در معاونت بهداشتی گزارش شده بودند. در ادامه داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 19 و آزمون های t-test، ANOVA و 2 χ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها نشان دادند که از بین ۱۵۹ كودك فوت شده، میزان 69% دختر و 31٪ پسر بودند. بیشترین حوادثی كه برای كودكان پیش آمده بود، به ترتیب ضربه (67/ 39%)، مسمومیت (56/ 20%)، سقوط از بلندی (11/ 15%) بود. هم چنین بیشترین میزان حوادث در دختران و در گروه سنی ۴-۳ سال اتفاق افتاده بود. سن، جنسیت و فصل مرگ با نوع حادثه رابطه معنی داری نداشت، در حالی كه وقوع حادثه در كودكان زیر پنج سال با فصل مرگ رابطه معنادار داشت.
محققان پس از بررسی این اطلاعات معتقد بودند که سه علت اصلی بروز حادثه شامل این موارد هستند: ضربه، مسمومیت و سقوط؛ بنابراین باید آموزش ها را متناسب با هر گروه سنی و حوادثی كه بیشتر درگیر آن هستند انتخاب کرد و در کنار آن نیز والدین كه عهده دار سلامتی كودكان هستند نیز باید با آموزش های بیشتر روبرو شده و خود نیز تلاش بیشتری در این زمینه داشته باشند.
منبع: محمود نكوئی مقدم، محمدرضا امیراسماعیلی، راحیل قربانی نیا، حسین شیرخانی، زهرا نوابی، 1394. بررسی علل سوانح و حوادث منجر به مرگ در كودكان زیر 5 سال در شهرستان كرمان در سال 1391، فصلنامه پژوهش های سلامت محور، سال اول، شماره 1.
No tags for this post.
