توسعه پایدار شهری و ضرورت اهتمام به آموزش همگانی
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، نشست «بررسی نسبت دانشگاه و توسعه شهری» به مناسبت روز دانشجو با حضور جمعی از اساتید، پژوهشگران و دانشجویان امروز در سالن اجتماعات انجمن علمی اقتصاد شهری ایران برگزار شد.
در این نشست، 'سیدمحسن طباطبایی مزدآبادی' با اشاره به این که می توان ارتباط میان دانشگاه و توسعه شهری را با کلیدواژه آموزش مورد کنکاش قرار داد، خاطرنشان کرد: البته امر آموزش از فاز رسمی خود در حال گذار به فازهای غیر رسمی و فراگیرتر است و از این رو محیط های دانشگاهی نیز باید این تغییر تدریجی را در برنامه های آموزشی خود مد نظر قرار دهند.
وی با بیان این که امروز مبحث توسعه پایدار شهری به یک پارادایم مسلط بدل شده است، گفت: از منظر پیتر هال توسعه پایدار شهری، شکلی از توسعه امروزی است که توان توسعه مداوم شهرها و جوامع شهری نسل های آینده را تضمین می کند و شهر پایدار نیز شهری است که به دلیل استفاده اقتصادی از منابع، اجتناب از تولید بیش از حد ضایعات و بازیافت آنها تا حد امکان و پذیرش سیاست های مفید، قادر به ادامه حیات خود باشد.
مدیر مسئول فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری گفت: تاکنون همایش ها و کنفرانس های متعددی در زمینه توسعه پایدار برگزار شده است که مهمترین آن کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد توسعه پایدار (UNCSD) در ریودوژانیروی برزیل در سال 2012 است که نقطه اوج توجه جهانی، به مسئله توسعه پایدار محسوب می شود.
طباطبائی با اذعان به این که امروزه حدود 5/3 میلیارد نفر یعنی بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند و پیش بینی می شود تا سال 2050جمعیت شهری جهان به 84 درصد و 3/6 میلیارد نفر برسد، گفت: تقریباً تمامی رشد جمعیت شهری در این دوره، در مناطق شهری کشورهای در حال توسعه، اتفاق خواهد افتاد که پیش بینی می شود از 5/2 میلیارد نفر به 2/5 میلیارد نفر در سال 2050 افزایش یابد.
وی با تاکید بر این که بشر برای مدت طولانی نمی تواند معضلاتی مانند بحران غذایی، کاهش منابع و ذخایر و از بین رفتن تنوع بیولوژیکی را نادیده بگیرد، یادآور شد: یکی از راه های روبه رو شدن با این معضلات، آموزش همگانی برای توسعه پایدار (ESD) است و ESD نیز مفهومی پویا، با هدف توانمند ساختن افراد در هر سن و مقطعی از زندگی است تا اقداماتشان را در راستای توسعه پایدار انجام دهند.
طباطبائی با اذعان به این که توسعه پایدار به انسان های کل نگر، برخوردار از تفکر سیستمی، بینش میان رشته ای و فرارشته ای، آگاه، خلاق و مشارکت جو نیاز دارد، ادامه داد: فصل 36 دستور کار 21 نیز که توسط سران 178 کشور در سازمان ملل به تصویب رسید، آموزش برای دستیابی به توسعه پایدار را یک امر حیاتی اعلام کرده است.
طباطبائی با اشاره به این که از سوی سازمان ملل دهه 2005 تا 2014 دهه ملل متحد برای خدمت در آموزش توسعه پایدار (DESD) نامگذاری شده است، گفت: هدف اصلی این نامگذاری، یکپارچه کردن ارزش های ماندگار توسعه پایدار در تمام ابعاد یادگیری، به منظور تشویق تغییر رفتارها است.
مدرس دانشگاه خوارزمی با تاکید بر این که ضرورت دارد تا دانشگاه های ما نسبت به ابعاد تحولات آموزش در راستای توسعه پایدار شهری شناخت جامع پیدا کنند، گفت: رشد اطلاعات و تغییر ماهیت آن، تغییر روش از تدریس به یادگیری، یادگیری مادام العمر (فرا رفتن از الگوی کلاس محور آموزش)، یادگیری برای فردا، محو کردن مرزهای دانش، کار و زندگی، افزایش و رشد آموزش های اولیه و بنیادی و موانع استخدام، تسهیل فرایند انتقال از مدرسه به بازار کار از جمله مولفه هایی است که تحت عنوان تحول در امر آموزش شناخته می شود.
دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران مسیرهای آموزش برای توسعه پایدار را نیز مورد اشاره قرار داد و گفت: کسب مهارت های گوناگون در زمینه های تفکر انتقادی و خلاق، احترام به زمین و محیط زیست در تمامی انواع و اشکال آن، تعهد به ترویج صلح، ثبات و کمک به ایجاد جوامع عاری از فقر و محرومیت، ایجاد آگاهی عمومی در زمینه توسعه پایدار و پوشش رسانه ای منظم و مستمر مسائل مربوط به توسعه پایدار از جمله راهکارهایی است که می توان در توسعه آموزش با محوریت توسعه پایدار به عنوان راهبرد قرار گیرد.
مدیر مسئول فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری با تاکید بر این که امروزه صورت بندی و تفهیم آموزش برای توسعه پایدار، توسط نهادهای بین المللی، به نحو مطلوبی انجام شده است اما از آنجا که به کارگیری این دستورکارها باید در فضای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای مختلف نیز تئوریزه شود، گفت: هنوز در بسیاری از کشورها به خصوص در کشورهای در حال توسعه، آموزش ها و سیستم های آموزشی، در راستای توسعه پایدار و به خصوص پایداری شهری سوق داده نشده اند و از این رو ضرورت دارد تا سیستم آموزشی در ایران نیز توسعه پایدار شهری را به عنوان یک مساله محوری مورد توجه قرار دهد و بر اساس اقتضائات این مدل خود را بازسازی کند.
طباطبائی در پایان با تاکید بر این که کشورهایی مانند ژاپن و سوئد حتی قبل از دهه آموزش برای توسعه پایدار، چارچوب های مدون و منظمی در قالب برنامه ریزی درسی برای کودکان طراحی کردند که بسیار مؤثر بوده اند، گفت: بنابراین، آموزش های دوران کودکی باید در رأس برنامه های آموزشی توسعه پایدار قرار بگیرند.
