دستیابی دانشمندان به الگوی مهم توسعه سلولهای گوش داخلی
این یافته‌ها بینش جدیدی را ارائه می‌دهد که بر اساس آن می‌توان دریافت چگونه سلولهای مو و سلولهای حامی گوش داخلی به توسعه و تمایز سلولهای تخصصی می‌پردازند که در خدمت عملکرد‌های حیاتی برای شنوایی و حفظ تعادل هستند.
درک اینکه چگونه این سلولهای با اهمیت شکل می‌گیرند، ممکن است پایه و اساس توسعه بالقوه درمان‌های مبتنی بر سلول را برای درمان ناشنوایی و اختلالات تعادلی فراهم کند.
به گفته جیمز اف بتی، مدیر موسسه ملی ناشنوایی و دیگر اختلالات ارتباطی ایالات متحده (NIDCD)، ناشنوایی مرتبط با سن و سال، ممکن است به تدریج با بالارفتن سن در اکثر افراد اتفاق بیفتد. این اتفاق یکی از شایعترین شرایطی است که در بین افراد میانسال رخ می‌دهد و نیمی از افراد بالای 75 سال را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
سلولهای مو و سلولهای حامی گوش با داروها، عفونت و بیماری، صدمه دیدن و پیری آسیب می‌بینند و منجر به از دست رفتن شنوایی و مشکلات تعادلی می‌شوند.
این سلول‌ها در انسان نمی‌توانند به صورت طبیعی خود را درمان کنند؛ بنابراین درمان‌های موثر محدود هستند.
این گروه برای درک بهتر توسعه سلول گوش داخلی، از توالی آر‌ان‌ای تک سلولی استفاده کردند که فناوری جدیدی است و می‌تواند داده‌های جامع فعالیت ژن را از تنها یک سلول استخراج کند.
این گروه به بررسی 301 سلول پرداختند که شامل تعدادی از سلولهای مو و سلولهای حامی گرفته شده از حلزون و اتریکول (utricle) نوزادان موش است.
با مقایسه پروفایل‌های فعالیت ژن سلول‌ها، محققان الگوهای منحصر به فرد سلولهای مو و سلولهای حامی را یافتند. این داده‌ها همچنین به دانشمندان اجازه شناسایی الگوهای متمایز توسعه فعالیت ژن را داده‌اند.
دانشمندان با بررسی پروفایل‌های فعالیت ژن سلول‌ها، قادر به شناسایی ژن‌هایی بودند که در هر مرحله از توسعه فعال هستند و سرنخ‌های مهمی را در مورد چگونگی تشکیل سلولهای تخصصی مو به دست آوردند.
متیو کلی، نویسنده ارشد این پژوهش از NIDCD اظهار کرد استفاده از این شیوه پروفایل تک سلولی یک گزینه جدید را برای شناسایی فعالیت‌های ژنتیکی سلول، به ویژه در سیستم‌هایی با تعداد محدودی از سلول‌ها، مانند گوش داخلی فراهم می‌کند.
شناسایی نقشه‌های بیان ژن برای توسعه سلولهای گوش داخلی، جهت درک چگونگی شکل‌گیری آنها ضروری است و ممکن است به ایجاد راه‌هایی برای بازسازی این سلول‌ها کمک کند.
به گزارش ایسنا، نتایج این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شده است.
No tags for this post.
