ساخت نانودارویی برای درمان بیماری های روده
دکترغلامرضا مهدوی نیا از پژوهشگران این طرح گفت: این نانودارو که در مقیاس آزمایشگاهی ساخته شده و مورد بررسی قرار گرفته است، به منظور درمان بیماری های روده طراحی شده است.
وی بیان کرد: با روش های معمول مصرف دارو نظیر مصرف خوراکی و تزریقی، دارو درسراسر بدن توزیع خواهد شد و تمام بدن تحت اثرات آن قرارخواهد گرفت، این امرسبب می شود که عوارض جانبی دارو بروز کند، از طرفی به دلیل بزرگ بودن اندازه ذرات دارو و عدم عبور آن از غشای سلولی، برای دستیابی به یک اثر درمانی خاص، نیاز به مصرف مقادیر زیادی از دارو است که سمیت بالایی را ایجاد خواهد کرد.
مهدوی نیا، با اشاره به اینکه به کمک فناوری نانو می توان به سیستم دارورسانی هدفمند دست یافت و برمشکلات ذکر شده غلبه کرد،افزود: هدف کلی این پژوهش ساخت نانوداروی هدفدارشده برای درمان بیماری های مربوط به روده انسان بود که در آن واحد هم به pH دستگاه گوارش و هم میدان مغناطیسی خارجی حساسیت نشان دهد.
به گفته این محقق، به کمک این نانودارو و تغییرات ایجاد شده در خواص درمانی آن، می توان زمان، مکان و سرعت آزادسازی دارو را کنترل کرد، در واقع زمان حضور دارو در جریان خون و نیمه عمر دارو افزایش و سمیت ناشی از مصرف آن کاهش می یابد، لذا استفاده از این مدل سیستم های دارورسانی جدید، عوارض جانبی کمتر، کارایی بیشتر و رضایت و راحتی بیمار را به دنبال خواهند داشت.
وی افزود: نانوداروی سنتز شده در این طرح از خاصیت مغناطیسی برخوردار است که امکان هدایت آن تا بافت هدف با اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی را فراهم می آورد، این سیستم حامل دارو این قابلیت را خواهد داشت که به راحتی از غشای سلول عبورکند و از طرفی به دلیل اندازه کوچک امکان شناسایی آن توسط سیستم ماکروفاژ میسر نخواهد بود.
وی گفت: برای پوشش نانوذرات مغناطیسی حامل دارو از پلی ساکاریدهای آب دوست کربوکسی متیل کیتوسان و کاراگینان استفاده شده است، با استفاده از این پوشش سطحی می توان خواص زیستی- پزشکی مطلوب و پایداری را برای این نانوذرات ایجاد کرد، این پلیمر از برهمکنش با پروتئین های پلاسما و دفع در مرحله بعدی در امان است و زیست سازگاری دارو را افزایش می دهد.
وی یادآورشد: از مهم ترین ویژگی های این طرح استفاده از روش شیمی سبز برای تهیه محصولات است.
مهدوی نیا افزود: مطالعات نشان داده که وابستگی دارو به pH محیط سبب شده که بیش از 70 درصد داروی بارگذاری شده روی سیستم، در ناحیه روده رها شود، این در حالی است که تنها 20 درصد دارو در محیط شبیه سازی شده معده از سیستم پلیمری آزاد شده ، نتیجه مهم دیگر به دست آمده حساسیت سیستم به میدان مغناطیسی خارجی متناوب بیرونی بود، طبق بررسی ها مشاهده شده، با افزایش شدت میدان مغناطیسی میزان داروی رها شده بیشتر می شود که از این ویژگی می توان در کاربردهای درمان سرطان نیز استفاده کرد. نتایج تحقیقات درمجله Carbohydrate Polymers منتشر شده است.
