اسپری آسم، باعث کاهش رشد در نوزادان می شود

نشانه‌های رایج آن عبارتند از خس خس، سرفه و تنگی نفس که به سه‌گانه‌ی آسم معروف است‏.

تصور بر این است که آسم از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی ایجاد می‌شود. تشخیص آن معمولاً بر اساس الگوی علائم، پاسخ به درمان در طول زمان و اسپیرومتری صورت می‌گیرد.  این بیماری از نظر بالینی با توجه به دفعات علائم، حجم بازدمی با فشار در یک ثانیه (FEV1) و بیشینه میزان جریان بازدمی طبقه‌بندی می‌شود. آسم را همچنین می‌توان بر اساس آتوپیک (بیرونی) یا غیرآتوپیک (درونی) بودن عامل آن طبقه‌بندی کرد که در اینجا آتوپی اشاره به استعداد بروز واکنش‌های حساسیت نوع ۱ اشاره دارد.

درمان علائم حاد معمولاً با استفاده از داروهای استنشاقی کوتاه اثر آگونیست بتا ۲ (مانند سالبوتامول) و کورتیکواستروئیدها خوراکی صورت می‌گیرد. در موارد بسیار شدید ممکن است لازم باشد از کورتیکواستروئیدهای داخل وریدی، سولفات منیزیم استفاده شده و فرد بستری گردد. با اجتناب از حساسیت‌زاها یا آلرژن‌ها  ومحرک‌ها و با استفاده از کورتیکواستروئیدهای استنشاقی می‌توان از بروز علائم جلوگیری کرد.  اگر علائم آسم تحت کنترل در نیامد، آگونیست‌های طولانی‌اثر بتا (LABA) یا آنتاگونیست لکوترین را نیز می‌توان علاوه بر کورتیکواستروئیدهای استنشاقی استفاده نمود.  شیوع آسم از دهه ۱۹۷۰ به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است. در سال ۲۰۱۱، تعداد ۲۳۵-۳۰۰ میلیون نفر در سطح جهان به این بیماری مبتلا بودند و این بیماری حدود 250،000 مورد مرگ و میر را سبب شد.

مطالعه ای جدید، نشان می دهد که استفاده طولانی مدت از  اسپری های آسم (کورتیکواستروئیدهای استنشاقی) در نوزادان از بدو تولد تا دو سالگی، می تواند در روند رشد آن ها تاثیر گذار باشد و این روند را کند کند.

براساس نظر محققان، علائم شبه آسم که در نوزادان تا دو سال دیده می شود، آسم نیست و نباید به هیچ عنوان با کورتیکواستروئید های استنشاقی درمان شود.

نتایج این مطالعه در پنجاه و چهارمین کنگره اروپایی پزشکی کودکان (تخصص غدد) که در بارسلون اسپانیا برگزار شد، ارائه شد.

منبع

No tags for this post.