اختلالات خودایمنی خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد

به گزارش سیناپرس، از این نوع بیماری ها می توان به آرتریت روماتوئید، پسوریازیس، اسکلروز سیستمیک، لوپوس اریتماتوز و دیابت نوع I اشاره کرد.

اگرچه تحقیقات قبلی ارتباط بین برخی از این اختلالات و خطر بالای بیماری های قلبی عروقی را پیشنهاد کرده است، این مطالعات تا به حال، اغلب بسیار کوچک و محدود به شرایط انتخابی خودایمنی یا انتخاب شده قلبی عروقی برای به دست آوردن شواهد قطعی در مورد لزوم پیشگیری از بیماری های قلبی عروقی در میان بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی بودند.
در کنگره سالانه انجمن قلب و عروق اروپا، که آخر هفته در بارسلونا برگزار شد، یک تیم تحقیقاتی بین المللی به رهبری کو لیووِن، نتیجه یک بررسی اپیدمیولوژیک کامل را در مورد ارتباط احتمالی بین 19 مورد از شایع ترین اختلالات خودایمنی و بیماری های قلبی عروقی ارائه کرد. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد؛ بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی نسبت به افراد بدون اختلال خودایمنی در معرض خطر بیشتری (بین 1.4 تا 3.6 برابر بسته به شرایط خودایمنی) برای ابتلا به بیماری قلبی عروقی هستند. این خطر بیش از حد قابل مقایسه با دیابت نوع 2 است که یک عامل خطر شناخته شده برای بیماری های قلبی عروقی است. این تحقیق برای اولین بار نشان می دهد که خطرات قلبی عروقی به جای اختلالات منتخب به صورت جداگانه، بر بیماری خودایمنی به عنوان گروهی از اختلالات تأثیر می گذارد.

کل طیف بیماری های قلبی عروقی

در مقاله تحقیقاتی که در The Lancet منتشر خواهد شد، نویسندگان نشان می‌دهند که گروهی متشکل از 19 اختلال خود ایمنی که مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، حدود 6 درصد از حوادث قلبی عروقی را تشکیل می‌دهند. مهمتر از همه، خطر بیش از حد قلبی عروقی در کل طیف بیماری های قلبی عروقی، فراتر از بیماری عروق کرونر قلب کلاسیک، از جمله اختلالات قلبی مرتبط با عفونت، التهاب قلب، و همچنین اختلالات ترومبوآمبولیک و دژنراتیو قلبی قابل مشاهده بود، که نشان می دهد پیامدهای خودایمنی بر سلامت قلب و عروق، احتمالاً بسیار گسترده تر از آنچه در ابتدا تصور می شد، باشد.
علاوه بر این، به خطرات دیگری با عوامل خطر سنتی قلبی عروقی مانند سن، جنس، وضعیت اجتماعی و اقتصادی، فشار خون، BMI، سیگار کشیدن، کلسترول و دیابت نوع 2 اشاره نشد. یکی دیگر از یافته های قابل توجه، خطر بیش از حد، به ویژه در میان بیماران مبتلا به اختلالات خودایمنی زیر 55 سال است و نشان می دهد که بیماری خودایمنی به ویژه در ایجاد بیماری قلبی عروقی زودرس اهمیت ویژه ای دارد و شدیدا منجر به از دست دادن نامتناسب سال های زندگی و ناتوانی می شود.
این مطالعه بر اساس سوابق سلامت الکترونیکی از پایگاه داده‌های تحقیقاتی بالینی بریتانیا (CPRD) به دست آمد، که یک پایگاه داده بسیار بزرگ از داده‌های بیماران ناشناس از حدود یک پنجم جمعیت فعلی بریتانیا است. در میان 22 میلیون پرونده بیمار، محققان گروهی از بیمارانی را که به تازگی هر یک از 19 اختلال خود ایمنی در آن ها تشخیص داده شده بود را جمع آوری کردند. آنها سپس به بروز 12 پیامد قلبی عروقی، یک دسته بندی بی سابقه که با اندازه بسیار بزرگ مجموعه داده ممکن شد، در سال های بعد نگاه کردند و آن را با یک گروه کنترل همسان مقایسه کردند.
خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی برای بیماران مبتلا به یک یا چند اختلال خودایمنی به طور متوسط 1.56 برابر بیشتر از بیماران بدون بیماری خودایمنی بود. آنها همچنین دریافتند که خطر بیش از حد با تعداد اختلالات خودایمنی مختلف در بیماران فردی افزایش می یابد. از جمله اختلالاتی که بیشترین خطر را داشتند، اسکلروز سیستمیک، بیماری آدیسون، لوپوس و دیابت نوع یک بودند.

نیاز به اقدامات پیشگیرانه هدفمند

ناتالی کنراد، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: نتایج نشان می‌دهد که اقدامات سریع و جدی لازم است. ما می بینیم که خطر پیش رو با دیابت نوع 2 قابل مقایسه است. اما اگرچه ما اقدامات خاصی را برای بیماران دیابتی برای کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی (از نظر پیشگیری و پیگیری) هدف قرار داده ایم، اما هرگونه اقدام مشابه برای بیماران مبتلا به اختلالات خودایمنی، انجام نداده ایم. کنراد دستورالعمل‌های انجمن اروپایی قلب و عروق را در مورد پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی ذکر می‌کند، که هنوز از خودایمنی به عنوان یک عامل خطر قلبی عروقی نام نمی‌برد (راهنماها فقط به برخی اختلالات خاص مانند لوپوس اشاره می‌کنند) و هیچ گونه اقدامات پیشگیرانه خاصی را برای بیماران مبتلا به این بیماری ها ذکر نکرده‌اند.
کنراد امیدوار است که این مطالعه باعث افزایش آگاهی در میان بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی و پزشکان درگیر در مراقبت از این بیماران شود، که شامل بسیاری از تخصص های مختلف مانند متخصصان قلب، روماتولوژیست یا پزشکان عمومی می شود. او می گوید ما باید اقدامات پیشگیرانه هدفمندی را برای این بیماران ایجاد کنیم. و باید تحقیقات بیشتری انجام دهیم که به ما کمک کند بفهمیم چرا بیماران مبتلا به یک اختلال خودایمنی بیشتر از سایرین به بیماری‌های قلبی عروقی مبتلا می‌شوند و چگونه می‌توانیم از این اتفاق جلوگیری کنیم. صحبت از پاتوفیزیولوژی و مکانیسم های اساسی است که هنوز به خوبی شناخته نشده است.
کنراد می‌گوید: فرضیه کلی این است که التهاب مزمن و سیستمیک، که مخرج مشترک در اختلالات خود ایمنی است، می‌تواند باعث ایجاد انواع بیماری‌های قلبی عروقی شود. اثرات بیماری خودایمنی بر بافت‌های همبند، عروق کوچک و کاردیومیوسیت‌ها و احتمالاً برخی از بیماری‌های قلبی عروقی درمان‌هایی که معمولاً برای درمان خودایمنی استفاده می‌شوند نیز احتمالاً در خطر بیماری قلبی عروقی بیماران نقش دارند. این موضوع واقعاً باید به طور کامل بررسی شود.
همچنین بخشی از این تیم، یک متخصص قلب، جان مک موری (دانشگاه گلاسکو، بریتانیا) بود. او می‌گوید: این مطالعه مبتنی بر جمعیت نشان می‌دهد که طیف وسیع‌تری از اختلالات خودایمنی نسبت به آنچه قبلاً شناخته شده بود، با انواع مختلفی از مشکلات قلبی عروقی مرتبط است. وی همچنین به راه حل احتمالی در کوتاه مدت اشاره می کند و می گوید: برخی از این مشکلات به طور بالقوه با استفاده از درمان های در دسترس مانند استاتین ها قابل پیشگیری هستند.
منبع: medicalxpress.com
مترجم: کیانوش کرمی