تأثیر تحریک مغناطیسی کمر در کاهش شب ادراری

شب ادراری (nocturnal enuresis) باعث بروز استرس زیادی در کودکان و نوجوانان و حتی والدین آنها می‌شود. هنوز درک درستی از علت این مشکل بدست نیامده است، اما این احتمال وجود دارد که شب ادراری در ارتباط توامان با مشکلات فیزیولوژیکی و روحی باشد.

در این مطالعه که توسط تیم تحقیقاتی بیمارستان دانشگاه اسیوط انجام شد، 41 بیمار دچار مشکل شب ادراری به دو گروه تقسیم شده و یک گروه با تحریک مغناطیسی واقعی و گروه دیگر با شبیه‌سازی تحریک مغناطیسی تحت درمان قرار گرفتند.

بیماران در هر دو گروه طی 10 جلسه، پنج بار در هفته، تحت درمان قرار گرفتند. یک دستگاه محرک مغناطیسی بر روی مهره کمر قرار داده شد و پالس‌های 15 هرتزی بمدت 10 ثانیه روشن و 30 ثانیه خاموش اعمال شدند که این تحریک مغناطیسی تنها در گروه اول واقعی بودند. برای گروه دوم، محرک داخلی به گونه‌ای تنظیم شده بود که تحریک مغناطیسی بسیار کمی به محل مورد نظر اعمال می‌شد.

پیش از شروع مطالعه، برای هر دو گروه داروی ضدافسردگی ایمی‌پرامین (25 میلی گرم هنگام شب) بمدت سه ماه تجویز شده بود که با نتایج رضایت‌بخشی همراه نبود؛ اما محققان این نسخه را در طول مطالعه ادامه دادند.

نتایج بدست آمده نشان داد، تحریک مغناطیسی ریشه عصبی خاجی (rSMS) منجر به افزایش برانگیختگی یا مهار افزایش عصبی جذب نورآدرنالین و سروتنین شد؛ درنتیجه، تعداد دفعات شب ادراری در گروه اول پس از پایان درمان، از 5.7 بار به 0.3 بار در هفته و بعد از گذشت یک ماه از درمان، به یک بار در هفته کاهش یافت.

در گروه دوم (تحت تأثیر روش دارونما) تعداد دفعات شب ادراری از 6.5 بار به 1.8 بار در هفته کاهش یافت، اما این اثربخشی بعد از یک ماه از بین رفته و تعداد دفعات شب ادراری به 5.2 بار در هفته بازگشت.

محققان با استفاده از مقیاس بصری سنجش درد (VAS) دریافتند، این روش درمانی منجر به بهبود قابل توجه نمرات سلامت روان از جمله کارکرد اجتماعی، شادی، سلامت روان در گروه اول – در مقایسه با گروه دوم – شد.

نتایج این مطالعه در مجله Restorative Neurology and Neuroscience منتشر شد.

 

No tags for this post.