آشنایی با بیماری آرنج تنیس بازان
به گزارش سیناپرس فارس، دکتر سید محمد طحامی عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز با معرفی بیشتر این بیماری گفت: بیماری آرنج تنیس بازان بیشتر افراد جوانی را درگیر می کند که کار زیاد با دست را به صورت تکراری انجام می‌دهند، افرادی که تایپ و یا کار طولانی مدت دفتری و یا زیاد ورزش میکنند و علائم آن درد در قسمت بیرونی آرنج است و گاهی به سمت پایین تا وسط ساعد و حتی انگشتان میانی دست کشیده می شود، گاهی نیز شروع درد ممکن است از آرنج به سمت بالا تا وسط بازو ادامه داشته باشد.
طحامی با بیان اینکه اغلب شدت درد این بیماری کم است، افزود: اما گاهی درد به حدی شدید می شود که فرد نمی‌تواند کارهای روزمره خود را انجام دهد.
چگونه به آرنج تنیس بازان مبتلا نشویم؟
این متخصص ارتوپدی علت این بیماری را حرکات مکرر مچ دست و انگشتان عنوان کرد و در مورد راه پیشگیری نیز توضیح داد: فرد لازم است انجام حرکات پشت سر هم و ورزش های سنگین و تکراری با دست را کاهش دهد.
وی ادامه داد: تشخیص این بیماری با شرح حال و معاینه ساده انجام می‌شود و نیازی به عکس و انجام MRI نیست، برای درمان نیز ابتدا فرد باید حرکات مکرر دست را کاهش دهد، به طور مثال نوشتن یا تایپ را کمتر انجام دهد و از طرفی فیزیوتراپی نیز برای برطرف کردن التهاب عضلات توصیه می‌شود.
روش استفاده از آرنج بند در بیماری آرنج تنیس بازان
به گفته این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، یکی دیگر از راه های درمان، استفاده از آرنج بند مخصوص است و نکته ای که باید به آن توجه شود،طرز بستن آرنج بند است که به هیچ عنوان نباید روی نقطه دردناک بسته شود؛ بلکه باید حدود دو تا پنج سانتیمتر پایین تر از نقطه درد بسته شود و در طول شب نیازی به استفاده از آرنج بند نیست.
دکتر طحامی استفاده از مسکنهای خوراکی و ماساژ درمانی را نیز جزو موارد درمان این بیماری برشمرد و گفت: می توان با استفاده از مسکن های موضعی مثل انواع ژلهای مسکن، روزانه دو یا سه مرتبه محل درد را ماساژ داد و چنانچه مسکن ها جوابگو نباشد، میتوان از تزریق موضعی کورتون استفاده کرد.
متخصص ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی شیراز افزود: در موارد نادری کورتون عوارضی همچون تغییر رنگ پوست در محل تزریق ایجاد می کند که اغلب برگشت پذیر است و به طور کلی، اگر همه این درمانها درست انجام شود، در اکثر بیماران بهبودی رخ میدهد.
وی یادآور شد: در صورتی که پس از انجام همه این مراحل بهبودی حاصل نشد، درمان جراحی توصیه می‌شود؛ اما باید توجه داشت که بیشتر این افراد با روش‌های غیر جراحی بهبود می‌یابند و به جراحی نیازی نیست.
